Lenin, devrimci hareket ve parlamentarizm
Not; Bahsedilen iki olgu arasındaki diyalektik bağlantı, parlamentonun katkılarından yararlanarak, onun kullanımını reddetmeden yıkılmasının gerekliliğidir.
Marksist diyalektiği kavrayamamak, bu ikisini "çelişki" olarak görmekle sonuçlanır. Reformist parlamentarizmi benimser, devrimi reddeder, "aşırı sol" soyut devrimi benimser, parlamentarizmi reddeder. Sapmalarını desteklemek için, o verili zamanın ve dönemin somut koşullarını ve durumlarını hiçe sayarak- proletarya ile burjuvazi arasındaki güçler dengesi, devrim için nesnel ve öznel koşulların varlığı vb.-Lenin'in yazılarını aktarırlar. Lenin'den alıntıları, sapmalarının gerekçesine uyacak, kılıf geçirecek şekilde genelleştirirler.
Sol eğilim, devrimin koşullarının olgunlaştığı, hatta bazı durumlarda proletarya zaten burjuvaziyi devirdiği dönemlerden bile Lenin'den alıntı yaparak, bu alıntıları, nüfusun büyük çoğunluğu gerici ve parlamenter yanılsamaya sahip olsa bile, devrimler için nesnel ve öznel koşulların olmadığı koşullara uygularlar.
Sağ eğilim, eğilimlerini haklı çıkarmak için, Lenin'in devrimci koşulların olmadığı durumlar için yazdığı alıntıları cımbızla seçer ve bunu devrimci koşulların olduğu durumlara uygular.
Aşağıdaki alıntılar daha çok Şubat devrimi ve Ekim devriminden sonra olmakla birlikte, Marksist Leninistlerin parlamentarizme karşı tutumları hakkında temel ve önemli bilgiler içermektedir.
E.A
***
... reformlar için, kısmi dönüşümler için mücadele, Marksist öğretiyle en ufak bir çelişkiye düşmez. Mesele şu ki, reformlar için mücadele devrimin zaferi için mücadeleye tabi kılınmalı, kitlesel devrimci hareketin gelişimine katkıda bulunmalıdır, onun yerini almamalıdır. Devrimcilerin ve reformistlerin taktiklerinin karşıtlığı, temel farklılıkların ortaya çıktığı yer burasıdır.
.. Bu bağlamda, nihai hedefe "barışçıl" bir hareketin olasılığı hakkındaki uzun bir dizi reformu sürekli olarak geri kazanarak hareket nihayetinde toplumun siyasi ve ekonomik temellerini dönüştürme ve iktidarın işçi sınıfına transferini sağlama sorusu tekrar ortaya çıkar.
Daha önce de belirtildiği gibi, V. I. Lenin, devrimci hareketin -yani mücadelenin- bir yan ürünü olmayan ve bu hareketin gelişimine hizmet etmeyen reformların yardımıyla başarıya ulaşma olasılığını kategorik olarak reddeder.
Barışçıl gelişme ve devrimin barışçıl zaferi sorununa gelince, Lenin, otokrasinin tasfiyesinden ve siyasi özgürlüğün kazanılmasından sonra, proletaryanın barışçıl yollarla, devrimci ele geçirmeye, yani silahlı bir ayaklanmaya başvurmadan, iktidarı alabileceğini dışlamadı. Ancak böyle bir sonuç pek olası görünmüyordu.
Lenin 1899'da bu konuda şunları yazdı:
İşçi sınıfı, elbette, barışçıl bir şekilde iktidarı kendi ellerine almayı tercih ederdi... Bu görüşe göre, pervasızlık yalnızca burjuvaziye ve tüm mülk sahibi sınıflara utanç verici bir taviz anlamına gelir. Burjuvazinin proletaryaya barışçıl bir taviz vermemesi, belirleyici anda ayrıcalıklarını zorla savunmaya başvurması oldukça olasıdır. O zaman işçi sınıfının amaçlarına ulaşmak için devrimden başka bir yolu kalmaz. "
... Lenin, "Gelecekte Duma temelinde bir mücadeleden vazgeçmenin gülünç olacağının farkındayız " diye yazmıştı.
Sadece parlamentonun değil, aynı zamanda bir ayaklanma için hiçbir koşul olmadığında bir parlamento komedisinin, halk ayaklanmasının söz konusu olmadığı tüm zaman dilimi boyunca tüm ajitasyonun ana merkezi haline gelebileceğini biliyoruz.
... "Dünyanın bütün ülkelerinde," diye yazıyordu Lenin,
Genel bir kural olarak, işçi partilerinin kendi bileşimine kıyasla, işçi partilerinin parlamenter temsilcilerinin daha oportünist bir bileşimi vardır.
Lenin, proletaryanın en sınıf bilincine sahip ve en aktif kesiminin seçim hakları üzerindeki çeşitli kısıtlamalarda buna bir açıklama getirdi ... ve ayrıca “işçi partilerinin proleter olmayan unsurlarının - işçi partilerinin işçi sendikaları, küçük mülk sahipleri, çalışanlar ve özellikle "aydınlar" - bir burjuva toplumunda herhangi bir seçim hakkı ile, (Meslekleri, "toplum" içindeki konumları, eğitimleri vb. nedeniyle) "parlamento" mesleğinde uzmanlaşmaları kolaydır. "
.. Petrograd Sovyeti'nin Sosyalist-Devrimci-Menşevik liderliğinin göz yummasıyla, Kurucu Meclisin hazırlanması ve kanun tasarıları memurların ve burjuvaların, özellikle de Kadetlerin, hukukçuların eline geçti. Ve burjuva hukukçuları, görevlerini, Kurucu Meclisin devrimi "halletmesi" için, kitleleri endişelendiren sorunların "gizli", devrimci çözümünü yasayla yasaklayacak yasal normlar hazırlamasında gördüler...Hukuk profesörlerini biraz daha ele alalım, çünkü öncelikle Bebel, hukukçuların dünyanın en gerici insanları olduğunu söyledi; ve ikinci olarak, tüm devrimlerin deneyimi, insanların özgürlük davasının profesörlere emanet edildiğinde yok olduğunu öğretir.
... Daha sonra, Lenin şunları kaydetti:
Eylül-Kasım 1917'de Rusya'da, şehirlerin, askerlerin ve köylülerin işçi sınıfı, bir dizi özel koşul nedeniyle, Sovyet sistemini benimsemeye son derece hazırdı ve en demokratik burjuva parlamentosunun dağıtılması için, bu kesinlikle tartışılmaz ve köklü bir tarihsel gerçektir.
... Küçük burjuvazi, diyordu Lenin,
bağımsız bir "çizgi"ye sahip değildir ve olamaz, çünkü toplumdaki ikili, ara konumu, burjuvazi ile proletarya arasındaki dalgalanmaların kaçınılmazlığını belirler. “Halkın çoğunluğunun devleti yönetmede gerçek çoğunluk olabilmesi, çoğunluğun çıkarlarına gerçekten hizmet edebilmesi, haklarını gerçekten koruyabilmesi vb. için bunun için belirli bir sınıf koşuluna ihtiyaç vardır.
Koşul şudur: küçük-burjuvazinin çoğunluğunun, en azından belirleyici anda ve belirleyici yerde, devrimci proletaryaya katılması. "
Ve şöyle bitiriyordu Lenin
Eğer halkın devrimci sınıflarının yaratıcılığı Sovyetleri yaratmasaydı, "o zaman Rusya'daki proletarya devrimi umutsuz bir olay olurdu, çünkü eski aygıtla proletarya kuşkusuz iktidarı koruyamazdı ve yeni aygıt hemen yaratılamazdı.
... Ve 27 Ekim 1917'de, Lenin tarafından imzalanan Halk Komiserleri Konseyi, Kurucu Meclis seçimlerinin belirlenen zamanda - Kasım 1917'de yapılmasına ilişkin bir karar yayınladı.
... Geniş, özellikle küçük-burjuva kitlelerin siyasi bilincinin devrimin gerçek gidişatından geri kalması, nihayetinde burjuvazinin egemenliği döneminden miras kaldı, küçük-burjuvanın sınıf doğasının ikiliği ve onun "akıl" ve "önyargı" talepleri arasında yalpalamasının kaçınılmazlığı tarafından önceden belirlendi.
V. I. Lenin şöyle yazıyordu,
Çalışan ve sömürülen insanlardan oluşan bu tabakalar, “proletaryanın öncüsüne, nüfusun sağlam çoğunluğuna sahip olacağı müttefikler sağlar, ama proletarya bu müttefikleri ancak devlet iktidarı gibi bir aracın yardımıyla, yani ancak burjuvazinin devrilmesinden ve devlet aygıtının yıkılmasından sonra kazanabilir.
Geri itilmeyeceğimizi düşünmek bir ütopyadır. Tarihsel olarak, Rusya'nın Sovyet Cumhuriyeti'ni yarattığı inkar edilemez. Burjuva parlamentarizmini kullanmaktan vazgeçmeden her geriye itilmede şunu söylüyoruz: - eğer sınıf düşmanları bizi bu eski konuma iterse, - deneyimle kazanılanlara gideceğiz, - Sovyet iktidarına, Sovyet tipi devlete...
... Lenin, esas olarak Sosyal Devrimciler tarafından yaratılan çeşitli rejimlerin sözde-parlamentarizminin halk karşıtı özünü, hem Sovyet iktidarına karşı hem de gericiliğe karşı iki cephede savaştığı iddia edilen "üçüncü güç" adına bir küçük-burjuva diktatörlüğü kurmaya çalışan dağınık Kurucu Meclis üyelerini sürekli olarak teşhir etti,.
Lenin, burjuvazinin, toprak ağalarının ve Beyaz Muhafızların karşı-devrimci planlarına bir kılıf işlevi gören, başlangıçta kendi sloganlarını ortaya koyamayan, halktan da destek görmeyen bu "üçüncü yol"un tutarsızlığını ikna edici bir şekilde gösterdi,
RCP'nin (B.) Onuncu Kongresi'nde ülkenin kenar bölgelerinde ortaya çıkan çeşitli "temsili kurumları" ve "demokratik hükümetleri" tanımlayan V. I. Lenin şunları söyledi:
Hepsi eşitlik, özgürlük, kurucu üyeler sloganlarıyla geldi ve bir kez değil, birçok kez Beyaz Muhafız iktidarına geçiş için basit bir adım, bir köprü oldular.
Örneğin, Samara'daki (Komuch) Kurucu Meclisin Sosyalist Devrimci Komitesi üyeleri, Batı Sibirya Komiserliği, Sibirya Bölgesel Duması, Özerk Sibirya Geçici Hükümeti, Kuzey Bölgesi Geçici Hükümeti vb. Saratov, Kozlov, Tambov (Mayıs - Haziran 1918), "Kurucu Meclis'in güzel sloganlarının arkasına saklanarak toprak sahiplerinin, kapitalistlerin ve dostlarının iktidarını ..." kurma girişimini açıkça gördüğü örnekleriydi.
Daha önce de, Menşeviklerin ve Sosyal-Devrimcilerin "Kurucu yanılsaması", Krasnov, Dutov, Kaledin'in karşı-devrimci isyanlarını örtmek için kullanıldı. Bununla birlikte, bir tür "ara parlamentarizm" in başarısızlığı, küçük-burjuva liderlerin iki düşman sınıf arasındaki şiddetli bir mücadelenin ortasında burjuva demokratik parlamenter bölgesel devlet oluşumları yaratma girişimlerinin beyhudeliği, Samara Kurucu Meclis Üyeleri Komitesi'nin yanı sıra Sibirya'daki "demokratik hükümetler" in faaliyetlerinde en iyi şekilde kendini gösterdi.
4 Temmuz 1919'da, Sovyet iktidarının mevcut durumu ve acil görevleri hakkında bir raporda, V. I. Lenin, devrimde Sosyal-Devrimcilerin ve Menşeviklerin orta çizgisinin ürettiği "demokrasi" ve "parlamentarizm" kurumlarının net bir sınıf değerlendirmesini yaptı.
Burada “orta”dan bahsettiler ve çok iyi biliyorum ki Sağ Sosyalist-Devrimciler ve Menşevikler bu "ortayı" hayal ediyorlar, bu ara partilerden en iyi insanlar bu orta hakkında oldukça samimi bir şekilde hayal ediyorlar, ama bunlar boş hayaller, çünkü Kurucu Meclis'in, Chernov'ların ve Maisky'lerin tam bir çökme meydana geldiği bir kez daha bakanlık kariyerlerine başladıklarını tüm ülkelerin deneyimlerinden, halkların deneyimlerinden biliyoruz.
Bu bir tesadüf mü yoksa Bolşevik bir iftira mı? ..
Bu, Bolşeviklerin şunları söylediklerinde haklı olduklarını bir kez daha teyit ediyor: ya işçi sınıfının diktatörlüğü, tüm emekçilerin diktatörlüğü ve kapitalizme karşı zafer, ya da Sibirya'da olduğu gibi Kolçak'ın kurduğu monarşiye kadar burjuvazinin en kirli ve en kanlı egemenliği.
...30 Kasım 1918 tarihli Tüm Rusya Merkez Yürütme Komitesi'nin bir kararıyla, Menşeviklerin ve Sosyal-Devrimcilerin Sovyetlerden çıkarılmasına ilişkin kararname iptal edildi, onların Sovyetlere seçimler için listeler hazırlamalarına, parti örgütlerinin yasal faaliyetlerini yürütmelerine ve Menşeviklerin merkez yayın organı olan "Daima İleri" gazetesini yayınlamalarına müsaade edildi.
...1918-1919 döneminde, IX Sosyalist-Devrimciler Sovyeti, partisinin tutumunu değiştirme ve Sovyet iktidarına karşı silahlı mücadeleden vazgeçme kararı aldı. Aynı zamanda, RSDLP'nin Tüm Rusya Konferansı (Menşevikler) de partinin siyasi çizgisini revize etti. Konferansın kararı, Sovyet iktidarının şiddetle devrilmesine yönelik tüm planları reddetti ve ... "Şu anda Kurucu Meclisin sloganının doğrudan karşı-devrim için bir bayrak ve kılıf olarak kullanılabileceği kabul edildi ve böyle bir ortamda yapılacak yeni seçimlerin bile Kurucu Meclisi bir devrim organı değil, bir karşı-devrim organı yapmakla tehdit edeceğini" ve bu nedenle partinin, "demokrasi"nin bir destekçisi olarak kalarak, "Sovyet sistemini bir ilke olarak değil, somut durumun bir gerçeği olarak" geçici olarak kabul etmeliydi.
... Bu biçim, eski parlamenter geleneklere sahip ülkelerde Kapitalist propagandanın onlarca yıldır temsili kurumlar hakkında "genel olarak demokrasi", "saf demokrasi"nin kapitalistlerle birlikte ele geçirilmesi gibi mitleri aşıladığı, yozlaşmış basını kullanarak ve elbette paranın gücünü, sermayenin gücünü kullanarak mükemmelleştirildi.
... Savaş, barış, diplomatik sorunlar gibi en önemli sorunlar, sadece kitleleri değil, ama çoğu zaman parlamentoyu da aldatan bir avuç kapitalist tarafından çözüldü. Dünyada savaş ve barış konusunda ciddi bir şey söyleyecek bir tane parlamento yoktur!
... Lenin'e göre sosyalist partilerin parlamenter faaliyeti kendi içinde bir amaca dönüştürülemez.
Sosyalistler, burjuva parlamentarizmini ve diğer tüm burjuva demokrasi biçimlerini, yalnızca "kitleleri devrime hazırlamak" için mümkün olan en geniş biçimde kullanmalıdır.
Bu nedenle, sosyalist partilerin, burjuva toplumunun az çok "sakin" gelişmesi koşullarında parlamenter faaliyeti, Lenin tarafından, diğer parti çalışması biçimleriyle birlikte, kitlelerin devrimci eğitimi görevine hizmet eden ek bir taktik silah olarak görülüyordu.
İşçilerin sömürüden kurtuluşu için savaşan sosyalistler, mücadele burjuva sisteminin çerçevesiyle sınırlı olduğunda, burjuva parlamentolarını bir platform olarak, propaganda, ajitasyon, örgütlenme zeminlerinden biri olarak kullanmak zorunda kaldılar.
... “Bernsteincılar, Marksizm'i doğrudan devrimci yanı dışında kabul ettiler. Parlamenter mücadeleyi, özellikle belirli tarihsel dönemlerde uygun olan mücadele araçlarından biri olarak değil, “şiddeti”, “ele geçirmeyi”, “diktatörlüğü” gereksiz kılan ana ve neredeyse tek mücadele biçimi olarak görüyorlar.
... 1919'un sonunda Lenin şunları yazdı:
Bu iki diktatörlüğü birleştirme girişimi, Lenin'in görüşüne göre,...sınıfların mücadelesini parlamento içindeki mücadeleyle sınırlamak, ya da bu mücadeleyi en yüksek, belirleyici, diğer mücadele biçimlerini kendisine tabi kılan olarak kabul etmek, gerçekte proletaryaya karşı burjuvazinin safına geçmek demektir..." ... sınıflı bir toplumda yalnızca bir diktatörlük mümkündür: ya proletarya diktatörlüğü ya da burjuvazinin diktatörlüğü.
hem Marksizm'den hem de genel olarak sosyalizmden tam bir vazgeçmedir." ... “Artık dünya tarihi, tüm bu sistemin yıkılması, sömürücülerin devrilmesi ve ezilmesi, kapitalizmden sosyalizme geçiş sorununu gündeme getirdiğine göre, şimdi kendimizi burjuva parlamentarizmiyle sınırlıyoruz....proletaryaya utanç verici bir şekilde ihanet etmek, onun sınıf düşmanı olan burjuvazinin safına geçmek, hain ve dönek olmak demektir.
... V. I. Lenin, "Devrimin temel sorunlarından biri" başlıklı makalesinde (Eylül 1917) şunları yazdı:
…“sosyalistlerin” katılımıyla her türlü “koalisyon” bakanlıklarında hep öyle bir şey çıkıyor ki, bu sosyalistler, içlerinden bazı bireylerin tam vicdanlı olmaları koşuluyla bile, fiilen dönüyorlar. boş bir dekorasyon veya burjuva hükümeti için bir ekran, bu hükümetten halkın öfkeli bir paratoneri, bu hükümet tarafından kitleleri aldatmanın bir aracı olmaktır.
...V. I. Lenin, burjuva parlamentarizminin bazı olumlu yönlerini kabul ederek ve temsili kurumların, proletaryanın kapitalizme karşı siyasi mücadelesini yoğunlaştırmak için belirli fırsatlar sunduğunu kaydederek, yine de sosyalistlerin parlamenter faaliyetini, proletaryanın ve partilerinin sınıf mücadelesinin yalnızca yardımcı ve ek bir taktik silahı olarak gördü. Ayrıca, bu bakış açısından herhangi bir kayma, devrimci harekette parlamento ve burjuva demokrasisinin rolünün herhangi bir şekilde abartılması ve münhasıran (reformistler tarafından "parlamento sakatlığı" ve "parlamento aptallığı" düzeyine getirilen) parlamenter bir muhalefet mücadelesi coşkusunu sosyalizmin işçi sınıfı ilke ve ideallerinin çıkarlarına doğrudan ihanet olarak nitelendirdi.
Lenin, sosyalizmin zaferine giden yolu, öncelikle proletaryanın sınıf mücadelesinin en etkili kitle biçimlerinde (grev, siyasi gösteri ve silahlı ayaklanma vb.) örgütlenmesinde gördü.
Tam da bu biçimlerin geliştirilmesi ve desteklenmesi, oportünistlerin bayağılaştırılmasından arınmış işçi sınıfı partilerinin gerçekten devrimci parlamenter faaliyetine hizmet edecekti.
... Lenin'e göre:
Hiçbir durumda (özel durumlar dışında, bir istisna biçiminde) parlamentarizmin kullanımını ve burjuva demokrasisinin tüm “özgürlüklerini” reddetmemeliyiz, reformları reddetmemeliyiz, onları yalnızca proletaryanın devrimci sınıf mücadelesinin bir yan ürünü olarak görmeliyiz....
Solculuğun (sol sapmanın) " tezahürlerinden biri olarak anti-parlamentarizm, ilk olarak, devrimci görüşlü işçilerin parlamenter sakatlığa ve sosyal demokrasinin reformist liderlerinin rüşvetçiliğine karşı naif bir tepkisiydi ve devrimci bir mücadele için ateşli bir arzudan kaynaklandı. İkincisi, anti-parlamentarizm komünist hareket içinde somut gerçek duruma rağmen "devrimci sabırsızlık" ve devrimcilik sergilemeye meyilli küçük-burjuva unsurların istikrarsızlığını yansıtıyordu; son olarak, üçüncü olarak, bu anlayış, siyasi deneyimsizliğe, hatta kısmen komünist partilerin bazı liderlerinin sekterliğine, kapsamlı hazırlık olmaksızın burjuva sistemini devirmek için kitlelerin seferber edilmesinin imkansız olduğu Parlamento faaliyeti de dahil olmak üzere her türlü yasal ve yasadışı çalışmanın kullanımının gerekli olduğu gerçeğinin anlaşılmamış olmasına işaret etti.
.. Komünistlerin parlamento içindeki veya kendi "içindeki" çalışmaları, V. I. Lenin'in belirttiği gibi, iki ana hedefi takip etmek zorundaydı.
Birincisi, gerici ve hatta karşı-devrimci burjuva temsili kurumlar içindeki muhalif faaliyetlerle, proletaryanın başlıca eylemler olarak görülen kitlesel eylemlerini desteklemek;
ikincisi, kitlelerin parlamenter önyargılarını kırmak için parlamenter tribünü kullanmak ve onları devrimci bir ruhla eğitmek.
... Ancak, devrimin barışçıl gelişimi koşullarında parlamentonun kullanılması, hiçbir şekilde sosyalizme giden parlamenter yolla eşitlenemez, ayni anlama getirilemez, çünkü böyle bir formülasyon, devrimci mücadelenin tüm anlamını, kademeli olarak "kapitalizmin sosyalizme dönüşmesine" yol açabileceği varsayılan reformlar etrafında parlamenter yaygarada gören oportünistlerin "parlamenter sosyalizmi"nden pek farklı değildir. Lenin'in yaşamı boyunca "parlamenter sosyalizm" esas olarak reformistlerin teorik alıştırmalarında ifade edildiyse, Marksizm ile tutarsızlığı ve uyuşmazlığı parlak bir şekilde gösterilmiş ve pratikte tam olarak doğrulanmıştır.
"Kademeli büyüme" teorisinin sosyalizme olan tutarsızlığının en inandırıcı kanıtı, " diye yazıyor İb Nörlund "pratikte hiçbir durumda, Sosyal Demokrat partilerin uzun yıllardır hükümetlerin bir parçası olduğu ve parlamentoda çoğunluğa sahip olduğu yerde bile, toplumun sosyalist dönüşümlerine yol açmamış olmasıdır.
Bununla, yalnızca böyle bir çoğunluğun işçi sınıflarını toplumda gerçek siyasi güce sahip olmaya yönlendirmediğini, sadece bu partilerin, hala tekelci sermaye için bir iktidar aracı olarak hizmet eden devlet aygıtındaki yönetici işlevlerini üstlenmelerine izin verdiğini " kanıtladılar.
... Finlandiya Komünist Partisi Politbüro Üyesi E. Tuominen, savaş sonrası Avrupa'daki devrimci süreci şöyle anlatıyor:
1947-1948'de komünistler, emekçi halkın yeterince güçlü eylemlerini zamanında örgütleyemedikleri için Finlandiya da dahil olmak üzere bir dizi kapitalist ülkenin hükümetlerinden uzaklaştırıldılar. Komünist Partilerin hükümetlerdeki ve parlamentolardaki temsilcileri, emekçilerin çıkarlarını cesurca savundular, ancak daha sonra konuşmalarının başarısına, tartışmalı konuları parlamenter yollarla çözme olasılığına çok fazla güvendiler, ve mücadelede yeni eylemler için kitleleri harekete geçirmekte tereddüt ettiler.
Uluslararası komünist hareket için, S. Allende başkanlığındaki Halk Birliği Hükümeti'nin (1970-1973) üç yıllık görev süresiyle bağlantılı Şili deneyimi hiç de az önemli değildir. Bu deneyim, bir yandan demokratik devrimin barışçıl anayasal yollarla ve yasama gücünün kısmi kullanımı (başkan) ve yürütme gücü, ona tabi olan hükümet ile emekçilerin çıkarları doğrultusunda zafer kazanma olasılığını doğruladı.. Öte yandan, bu ülkenin Komünist Partisi liderlerinin kendi görüşüne göre, "Şili'deki devlet sisteminin demokrasisini abartarak en ciddi hatalardan birini yaptılar ve onu dönüştürmek için zamanında önlemler almadılar.
... 70'lerin başında, Çin Komünist Partisi Merkez Komitesi Siyasi Komisyonu üyesi V. Teitelboim şöyle yazıyor:
Eğer seçimlerdeki zaferden sonra, halkın çoğunluğunun, onu gerçek güce dönüştürmeyi amaçlayan, kitlelerin tüm engellere rağmen, iç ve dış muhaliflerin bu gücü tanımama veya ortadan kaldırma yönündeki tüm girişimlerine rağmen, onu korumaya ve savunmaya hazır ve muktedir olacağı yaygın saldırı eylemleri ortaya çıkmazsa, - bu sağlanamazsa, yenilgi mümkündür ve hatta kaçınılmazdır.
... kapitalist ülkelerin parlamentolarında komünistlerin ve sol partilerin konumlarının güçlenmesine rağmen, temsili kurumların ana yönü hala büyük tekelci burjuvazi tarafından kontrol ediliyor. Bunun en iyi kanıtı, ABD'nin emperyalist çevreleri ve NATO liderliğinin İtalya üzerindeki güçlü baskısıdır. 1976 seçimlerinde böylesine etkileyici bir başarı elde eden komünistlerin ülkeyi yönetmesine izin verilirse, ekonomik ve mali yaptırım tehditleri, seçim sonuçlarının demokrasiye ve sosyalizme dönüşü sağlayacak kesin koşul olmadığını bir kez daha gösterdi.
Demokratik özgürlükler tekelci sermayenin çıkarlarını tehdit etmeye başlar başlamaz, onları sınırlamak için her türlü çabayı gösterirler.
... Bu konunun yorumlanmasında Marksizm-Leninizm'e bağlılığın ana kriteri buydu ve İşçi sınıfı ve onun müttefikleri tarafından siyasi iktidarın, sınıf mücadelesinin en etkili kitlesel parlamento dışı biçimlerinin kullanılması yoluyla ele geçirilmesi ihtiyacının kabulü olarak hala budur. Bu olmadan bir devrim faktörü olarak parlamentarizm ve taktik bir silah olarak parlamenter faaliyet devrimci anlamını yitirir.
Kapitalist ülkelerin Komünist Partilerinin parlamenter çalışmalarının başarısı başlı başına kendi içinde bir son amaç değildir.
Modern koşullarda, daha önce olduğu gibi, yalnızca proletaryanın parlamento dışı sınıf mücadelesini güçlendirmenin bir aracı olarak görülebilir ve görülmelidir, radikal sosyo-ekonomik ve politik dönüşümlerin, anti-tekel demokrasisinin ve sosyalizmin önünü açabilecek tek şey budur.
Ele alınan sorunla ilişkili olarak başka herhangi bir değerlendirme, kaçınılmaz olarak sapma (sağ-sol) konumuna doğru bir kaymaya yol açacaktır.
Kitaptan alıntılar
Rusçadan İngilizceye çeviri Svitlana M
Türkçeye Çeviri Erdogan A
Hiç yorum yok