Komünist Partiler ve Parlamentarizm Üzerine Tezler

Komünist Enternasyonal'in İkinci Kongresi Tutanakları

2 Ağustos 1920, Akşam Oturumu
Kabul edilip, Komisyona Sunulan tez

Yeni Dönem ve Yeni Parlamentarizm.

Sosyalist partilerin parlamentarizme karşı tutumu başlangıçta, Birinci Enternasyonal döneminde, burjuva parlamentolarını ajitasyon amacıyla kullanmaktı. Parlamentoya katılım, sınıf bilincinin gelişimi açısından, yani proletaryanın  egemen sınıfa karşı sınıfsal nefretini uyandırmak bakış açısından hesaba katıldı. Bu ilişki, teorinin etkisiyle değil, siyasi gelişimin etkisiyle değişmiştir. Üretici güçlerin kesintisiz bir şekilde artması ve kapitalist sömürü, kapitalizm ve onunla parlamento devleti alanlarının genişletilmesiyle sürekli artan dengelilik sağlandı. Bu yüzden burada : sosyalist partilerin parlamenter taktiklerini burjuva parlamentosunun 'organik' yasama çalışmalarına uyarlama ve kapitalizm çerçevesi içinde reformlar için mücadelenin  daha da önem kazanması, sosyal demokrasinin asgari denilen programının hakimiyeti, son derece uzak bir  'nihai amaç' için azami programın tartışmalı bir formüle dönüştürülmesi ortaya çıktı. Bu temelde, parlamenter kariyercilik, yolsuzluk ve işçi sınıfının en temel çıkarlarına açık veya gizli ihanet olgusu gelişti.

Komünist Enternasyonal'in parlamentarizme karşı tutumu, yeni bir doktrin tarafından değil, parlamentonun kendi rolündeki değişimle belirlenir. Önceki dönemde parlamento, bir dereceye kadar, kapitalizmin gelişmesi için bir araç olarak tarihsel ilerici bir rol oynadı. Bununla birlikte, mevcut dizginsiz emperyalizm şartlarında, parlamento, yalanlar, aldatma, şiddet ve cesaret kıran konuşmalar için bir araç haline geldi. Emperyalist yıkım, yağma, tecavüz, soygunculuk ve yok etme karşısında, parlamenter reformlar, her sistemi , sürekli ve yöntemsel, çürüyen kitleler için her  pratik önemden yoksun kıldı.

Bütün burjuva toplumu gibi parlamentarizm de istikrarını yitiriyor. Organik çağdan kritik çağa  ani geçiş, proletaryanın parlamenterizm alanında yeni taktik için temel oluşturdu. Bu nedenle , Rus İşçi Partisi (Bolşevikler), 1905'ten beri Rusya siyasi ve sosyal dengesinden sarsıldığı ve fırtına ve şok dönemine girdiği için devrimci parlamentarizmin doğasını çoktan ele almıştı.

Komünizme yönelen bazı sosyalistlerin, devrim anının henüz ülkelerine gelmediğini ve parlamentodaki oportünistlerden ayrılmayı reddetmelerine rağmen, önümüzdeki dönemde mperyalist toplumun göreli istikrar çağı olarak, konunun özünde, bilinçli değerlendirmeden yola çıktılar,    ve bu  temelde Turatis ve Longuet'ler ile bir koalisyonun reformlar için mücadelede pratik sonuçlar getirebileceğini kabulettiler.

Öte yandan teorik olarak açık olan komünizm, mevcut çağın karakterini doğru olarak tesbit edecektir: kapitalizmin en yüksek aşaması; emperyalist kendini-reddetme ve kendini yok etme;  iç savaşın kesintisiz büyümesi vs. Siyasi ilişkilerin ve gruplaşmaların biçimleri farklı ülkelerde farklı olabilir. Bununla birlikte, öz her yerde aynı kalır; bizim için tehlikede olan şey, proletaryanın ayaklanması için acil siyasi ve teknik hazırlıklar, burjuva iktidarın yıkılması ve yeni proleter iktidarın kurulması.

Şu anda, parlamento, komünistler için, önceki dönemde belirli zamanlarda olduğu gibi, hiçbir şekilde ,işçi sınıfının durumunun iyileştirilmesi için, reform mücadelesi için bir alan olamaz. Merkezi siyasi yaşamın ağırlığı şu anda, en sonunda ve  tamamen  parlamentonun sınırlarının dışına taşınmıştır.

Öte yandan, burjuvazi, yalnızca çürüyen kitlelerle olan ilişkileri nedeniyle değil, aynı zamanda burjuva sınıfı içindeki karmaşık karşılıklı ilişkiler nedeniyle,  iktidar için pazarlık eden gruplar, güçlü taraflarını ortaya çıkararak, zayıf taraflarını teşhir ederek, ihanet edereke, vb. önlemlerinin bir bölümünü parlamentoda  şu veya bu şekilde  yerine getirmeye zorlanır.

Bu nedenle , egemen sınıfın elinden bu aygıtı  ele geçirmek, parçalamak, imha etmek ve yeni proleter iktidar organlarıyla değiştirmek işçi sınıfının  tarihsel görevdir. Bununla birlikte, işçi sınıfın devrimci genel krumayı, bu yıkım görevini kolaylaştırmak için, aynı zamanda, kadrolarını burjuvazinin parlamenter kurumlarında bulundurmakta büyük çıkarı vardır. Böylece, parlamentoya devrimci amaçlarla giren komünistlerin taktiği ile sosyalist parlamenterin taktikleri arasındaki temel fark açıkça görülmektedir. İkincisi, göreceli istikrar varsayımından ve var olan kuralın belirsiz süresinden yola çıkar. Reformu her şekilde gerçekleştirme görevini üstlenir ve kitleler tarafından her başarının parlamenter sosyalizmin bir yararı olarak değerlendirildiğini görmek ister. ( Turati , Longuet ve Co.).

Eski parlamentarizme adaptasyon yerine, yeni parlamentarizm, genel olarak parlamentarizmin ortadan kaldırılması için bir araç olarak ortaya çıkmaktadır. Bununla birlikte, eski parlamenter taktiklerin iğrenç gelenekleri, ilke olarak parlamentarizmin karşıtlarının  (IWW) ve devrimci sendikalistlerin (KAPD) kampına birkaç devrimci unsur itmiştir.

Bu nedenle İkinci Kongre,  aşağıdaki Tezleri kabul eder.

Komünizm, Proletaryanın Diktatörlüğü için Mücadele ve Burjuva Parlamentolarının Kullanımı

1. Bir devlet sistemi olarak parlamentarizm, burjuvazinin egemenliğinin “demokratik” bir şekli haline geldi; bu, belli bir gelişim aşamasında, sınıfların dışında bir “halk iradesinin” örgütü olarak görünen halk  temsiliyeti  masalını zorunlu kılar, fakat özünde egemen sermayenin elinde baskı ve boyun eğdirme makinesidir.

2. Parlamento, devlet düzeninin kesin bir şeklidir; bu nedenle, ne sınıfları ne sınıf mücadelesini ne de devlet gücünü tanımayan komünist toplumun şekli olamaz.

3. Parlamenterizm, burjuvazinin diktatörlüğünden proletaryanın diktatörlüğüne geçiş döneminde bir proleter devlet yönetimi biçimi de olamaz. Keskinleşmiş sınıf mücadelesi döneminde, iç savaşta, proletarya, bir savaş  örgütü olarak kaçınılmaz olarak, önceki egemen sınıfların temsilcilerinin içine dahil edilmediği,  kendi devlet örgütünü kurmak zorundadır. Bu aşamada, 'popüler irade'  gibi herhangi bir masal işçi sınıfına doğrudan zararlıdır. Proleteryanın parlamentoda hiç bir güç paylaşımına ihtiyacı yoktur, paylaşım ona zararlıdır. Proleter diktatörlüğün biçimi, Sovyet Cumhuriyeti'dir.

4. Burjuva devlet makinesinin en önemli aygıtlarından birisi olan burjuva parlamentoları, aynı proletaryanın proleter devleti ele geçiremeyeceği gibi, uzun vadede bu şekilde ele alınamaz. Proletaryanın görevi, burjuva devlet makinesini parçalamak  , ve onunla birlikte, ister  cumhuriyetçi ister  anayasal monarşi olsun parlamento kurumlarını imha etmektir.

5. Devlet organlarına karşı karşıya getirmenin  teorik olarak yanlış olduğu, burjuvazinin yerel devlet kurumları açısından da durum farklı değildir. Gerçekte bunlar, devrimci proletarya tarafından yok edilmesi ve yerel işçi vekilleri sovyetleri tarafından değiştirilmesi gereken, burjuvazinin devlet makinesinin benzer cihazlarıdır.

6. Sonuç olarak, komünizm parlamentarizmi geleceğin bir toplumu olarak reddediyor. Onu Proletaryanın sınıf diktatörlüğü biçimi olarak reddeder. Uzun vadede parlamentoyu ele geçirme olasılığını reddeder; parlamentarizmi yok etmeyi önüne amaç olarak koyar. Bu nedenle, sadece onu  yıkma amaçları doğrultusunda, burjuva devlet kurumlarını  kullanma sorunu olabilir. Sorun, sadece bu içerikte ve sadece bu şekilde ortaya konulabilir.

7. Her sınıf mücadelesi siyasi bir mücadeledir, çünkü son analizde iktidar mücadelesidir. Tüm ülkeye yayılan her türlü grev, burjuva devleti için bir tehdit haline geliyor ve bu yüzden siyasi bir karakter kazanıyor. Burjuvaziyi devirmek ve devletini yıkmak için her girişim siyasi bir mücadele yürütmek demektir. Yönetim için ve direnen burjuvazinin direncini bastırmak için, hangi biçimde olursa olsun, proleter bir devlet aygıtının yaratılması,  siyasi iktidarın ele geçirilmesi anlamına gelir.

8. Sonuç olarak, siyasal iktidar sorunu hiçbir zaman parlamentarizme karşı tutum sorunuyla aynı değildir. Siyasi iktidar sorunu, kapitalist düzenin bir bütün olarak devrilmesi için, küçük ve kısmi mücadelelerin, genel mücadeleye yoğunlaştırılmasıyla karakterize edilen proleter sınıf mücadelesinin genel bir sorunudur.

9. Proletaryanın, burjuvaziye, yani devlet gücüne karşı mücadelesinin en önemli yöntemi, her şeyden önce, kitlesel eylemdir. Kitlesel eylemler, proletaryanın devrimci kitle örgütleri (sendikalar, partiler, sovyetler) tarafından birleşik, disiplinli, merkezi bir Komünist Partinin genel önderliği altında örgütlenip yönetilmektedir. İç savaş, savaştır. Bu savaşta proletaryanın cesur komuta birliği ve tüm operasyonlarını mücadelenin tüm alanlarında yönlendiren güçlü genel kadrosu olmalıdır.

10. Kitle mücadelesi, kendi biçiminde keskinleşen ve mantıksal olarak kapitalist devlete karşı ayaklanmaya yol açan bütün bir eylemler geliştirme sistemidir. İç savaşa dönüşen bu kitlesel mücadelede, proletaryanın önde gelen partisi, kural olarak tüm yasal konumlarını, devrimci faaliyetinin yardımcı "üs" lere dönüştürerek ve bu pozisyonları asıl kampanya planı olan  kitle mücadelesinin kampanyasına bağlayarak birleştirmelidir..

11. Burjuva parlamentosunun kürsüsü böyle bir yardımcı "üs" tür. Parlamentonun bir burjuva devlet kurumu olduğu iddiası, parlamento mücadelesine katılmaya karşı kullanılamaz. Komünist Parti, bu kurumlara organik (örgütsel) çalışmalarını  orada yapmak için girmiyor, ancak  ,  devlet makinesinin parçalamasına ve parlamentonun eylemleriyle (örneğin, Almanya’daki Liebknecht’in faaliyeti, Çar Duma’daki Bolşevikler, Demokratik Konferans’ta, Kerenski’nin Parlamento Öncesi nde ’, Anayasal Kurucu Meclis’te ve Dumas kasabasında ve nihayet Bulgar Komünistlerinin faaliyelerinde olduğu gibi) kitlelere parlamentonun içinden yardımcı olmak için.

12. Temel olarak Parlamento Kürsü'nün devrimci ajitasyondan oluşan parlamentodaki bu faaliyet; muhaliflerin maskelerinin indirilmesi, özellikle de geri kalmış bölgelerdeki demokratik fikirlerden etkilenen , parlamento kürsüsüne bakan kitlelerin ideolojik olarak birleştirilmesi, vb., tamamıyla, Parlamento dışındaki kitlesel mücadelenin amaçlarına ve görevlerine bağımlı kılınmalıdır.

Seçim kampanyalarına katılım ve parlamento kürsüsünden devrimci propaganda, kırsal kesim kitleleri gibi , daha önce siyasi yaşamdan uzak duran katmanları işçilerin saflarına  kazanılmasında özel bir öneme sahiptir .

13. Komünistlerin yerel yönetim kurumlarında çoğunluğu olması durumunda,

a) burjuva merkezi iktidarına devrimci muhalefet yapmak;

b) fakir nüfusa hizmet edebilmek için her şeyi yapmak (ekonomik önlemler, silahlı işçi milislerinin oluşturulması veya buna teşebbüs edilmesi vs.);

c) burjuva devlet iktidarının gerçekten büyük değişikliklere getirdiği sınırlamaların her fırsatta gösterilmesi;

d) bu temelde devletin gücüyle olan çatışmadan korkmadan en keskin devrimci propagandayı geliştirmek;

e) belirli koşullar altında yerel idareyi yerel işçi konseyleri tarafından değiştirilmesi.

Bu nedenle, Komünistlerin yerel yönetimdeki bütün faaliyetleri, kapitalist sistemi parçalama genel çalışmalarının bir parçası olması gerekir.

14. Seçim kampanyaları azami parlamento sandalyesi sayısı için avlanma ruhunda yapılmamalı, ama, proleter devrimin sloganları için  kitlelerin devrimci seferberliği ruhuyla yapılmalıdır. Seçim kampanyaları sadece parti elitleri tarafından değil, tüm parti üyelerinin kitleleri tarafından gerçekleştirilmelidir. O anda  yer alan tüm kitle eylemlerin  kullanılması (grevler, gösteriler, asker ve denizci vs. arasında ajitasyon) ve onlarla yakın temasa girilmesi zorunluluktur. Bütün proleter kitle örgütlerini aktif çalışmalara çekmek gereklidir.

15. Bütün bu şartları ve özel bir talimat içinde olanları gözlemlersek, parlamenter faaliyet, bu  faaliyet, 'demokratik' kurumu desteklemek için meclise giden her ülkenin sosyal demokrat partileri tarafından veya en iyi ihtimalle 'ele geçirmek' için yapılan küçük politikanın tam tersidir. Komünist Parti, sadece Karl Liebknecht ve Bolşevikler ruhunda Parlamentonun devrimci bir şekilde kullanılması lehine  olabilir .

16. Prensip olarak, seçimlere ve devrimci parlamenter faaliyetlere katılımın mutlak ve kategorik olarak reddedilmesi anlamında, “anti-parlamenterlik”, bu nedenle, herhangi bir eleştiriyi gerektirmeyen, saf, çocukça bir doktrindir, siyasi olarak, zaman zaman sağlıklı mide bulantısında temeli olan, ama, aynı zamanda devrimci bir parlamentarizmin olasılığını görmeyen bir doktrindir. Dahası, bu doktrin, Komünist Parti’de işçilerin merkezi şok birliklerini değil, gevşek müttefik grupların merkezi olmayan bir sistemi olarak  gören,  partinin rolüne dair tamamen yanlış bir anlayışla da bağlantılıdır .

17. Diğer yandan, fiili seçimlerin ve her koşulda parlamento oturumlarına fiili katılımın gerekliliğinin kesin bir şekilde tanınması, hiçbir şekilde parlamento faaliyeti ilkesinin kabulünden  kaynaklanmaz. Bu, bir dizi özel koşullara bağlıdır. Bu koşulların özel bir kombinasyonu halinde parlamentodan geri çekilme gerekli olabilir. Ayaklanma arifesinde, Bolşeviklerin, ön-Parlamento-dan ayrıldıklarında, onu güçlerinden muhaf etmek ve onu cesaretle St. Petersburg Sovyetine karşı karşıya koymak  için  yaptıkları şey buydu.

Aynısını Üçüncü Sovyetler Kongresi'ni siyasi olayların en üst noktasına çıkararak, Kurucu Meclis'te onun fesih gününde yaptılar. Koşullara göre, seçimlerin boykot edilmesi ve yalnızca tüm burjuva devlet aygıtının değil, aynı zamanda burjuva parlamento kliğinin şiddetli bir şekilde kaldırılması,  veya, bir taraftan parlamentonun boykot edilmesi sırasında, seçimlere katılınması vb., gerekli olabilir.

18. Bu şekilde, seçimlere sadece merkez parlamentoya değil, aynı zamanda yerel özyönetim organlarına ve bu kurumlarda genel bir rol olarak çalışma organlarına katılmanın gerekliliğini kabul eden Komünist Partisi, bu sorunu özgül  bir anın kendine has özelliklerinden başlayarak somut olarak çözmelidir. Seçimlerin veya parlamentonun boykot edilmesi ve parlamentodan geri çekilinmesi,  temel olarak silahlı mücadeleye derhal geçiş için  ve iktidarın ele geçirilmesi için ön şartların zaten var olduğu zaman geçerlidir .

19. Süreç içinde, bu sorunun göreceli önemsizliği her zaman akılda tutulmalıdır.Devlet iktidarı için mücadelenin odak noktası parlamentonun dışındaki mücadelede olduğu için,  proletarya diktatörlüğü ve bunun için kitle mücadelesi sorunu, parlamentonun kullanılması özel sorunu ile aynı düzeye konulamayacağını söylemeye bile gerek yoktur.

20. Bu nedenle Komünist Enternasyonal, Komünist Partilerdeki  bu yöndeki her bölünme veya bölünmeye teşebbüsün ciddi bir hata olduğunu kesin olarak vurgular. Kongre, kendisini devrimci proletaryanın merkeziyetçi partisinin önderliğinde proleter diktatörlük için kitle mücadelenin tanınmasında temelleştiren tüm unsurları, burjuva parlamentolarının kullanılması sorunu hakkındaki görüş farklılıklarına rağmen, işçilerin tüm kitle örgütleri üzerinde etkili olma, komunist unsurların tam bir birliği için mücadeleye çağırır.

Devrimci Parlamentarizm

Devrimci parlamenter taktiklerin fiilen gerçekleştirilmesini güvence altına almak için aşağıdakiler gereklidir:

1. Bir bütün olarak Komünist Partisi ve Merkez Komitesi, zaten hazırlık aşamasında olan, yani parlamento seçimlerinden önce, parlamento gruplaşmalarının kişisel kompozisyonunun yüksek kalitesini ele almalıdır. Komünist Parti Merkez Komitesi, parlamento gruplarının tüm çalışmalarından sorumlu olmalıdır. Komünist Parti Merkez Komitesinin, eğer aday meclise girerse, gerçekten komünist siyaset izleyeceği konusunda hiçbir garanti yoksa, hangi örgütlenmeye ait olursa olsun her adaya itirazda bulunma yadsınamaz hakkı vardır.

Komünist Parti, eski “sosyal demokratik” olarak adlandırılan ve yalnızca “tecrübeli” parlamenterleri, çoğunlukla avukatları ve benzer insanları parlamento üyesi olarak alma alışkanlığını bozmalıdır. Kural olarak, işçilerin büyük bir parlamenter deneyimi olmayan basit parti üyeleri olduğu gerçeğinde inat etmeden, işçilerin aday olarak gösterilmesi gerekmektedir. Komünist Parti, Parlamentoya girebilmek için Komünist Partilerin etrafında yer alan bu kariyerci unsurları acımasızca damgalamalıdır. Komünist Partilerin Merkez Komiteleri, sadece uzun yıllar çalışarak işçi sınıfına koşulsuz bağlılıklarını göstermiş olan yoldaşların adaylıklarını onaylamalıdır.

2. Seçimler sona erdiğinde, parlamento grubunun organizasyonu, söz konusu özgülde Partinin   yasal ya da yasa dışı olmasına bakılmaksızın, Komünist Partilerin Merkez Komitesinin elinde olmalıdır. Komünist parlamento grubunun başkanı ve komitesi, Parti Merkez Komitesi tarafından onaylanmalıdır. Parti Merkez Komitesi, parlamenter grupta veto hakkına sahip olan  daimi bir temsilci bulundurmalı ve bütün önemli siyasi sorunlarda parlamenter grup, Parti Merkez Komitesinden tavırları ile ilgili talimatlar için önceden talepte bulunacaktır. Parlamentodaki komünistler tarafından yapılacak büyük herhangi bir eylemden önce,  Merkez Komitesi, grup için konuşmacı tayin etme veya reddetme ve  konuşmasının veya konuşmanın ana noktalarını, Merkez Komitesi tarafından onaylanması için, önceden sunmasını talep etme hakkına ve görevine sahiptir. Teklif edilen komünist listesindeki her adaydan, parlamento dan çekilmenin birleşik bir şekilde yapılabilmesi için, Parti tarafından talep edildiğinde en kısa zamanda görevinden istifaya hazırlıklı olduğunu belirten yazılı bir girişimin resmi olarak alınması gerekir.

3. Reformist, yarı reformist ya da yalnızca kariyerci unsurların komünist parlamento grubuna girmeyi başardığı ülkelerde (bazı ülkelerde zaten olduğu gibi) grubun kişisel kompozisyonunun, işçi sınıfının küçük ama gerçek anlamda komünist bir grupta bulunmasının, tutarlı komünist politikaları olmayan geniş bir gruptan daha fazla yararı olduğu ilkesinden hareket ederek, Komünist Partilerin Merkez Komitelerinin kapsamlı bir temizlik gerçekleştirme yükümlülüğü bulunmaktadır. .

4. Merkez Komite kararıyla, komünist milletvekili yasal olanı yasa dışı işlerle birleştirmek zorundadır. Komünist parlamento üyelerinin burjuva hukukuna dokunulmazlıktan yararlandığı ülkelerde, bu dokunulmazlık, Partiyi yasa dışı örgütlenme ve propaganda çalışmalarında desteklemek için kullanılmalıdır.

5. Komünist parlamento üyeleri, Parlamentodaki bütün eylemlerini, Parlamento dışındaki Partinin faaliyetlerine bağlı olarak yürütmelidir. Burjuva çoğunluğu tarafından kabul edilmesi amaçlamayan (beklenilmeyen) , ancak propaganda, ajitasyon ve örgütlenme amacında , genel teşhir edici taslak yasalarının düzenli olarak sunulması, Parti ve Merkez Komitesinin talimatı üzerinden yapılmalıdır.

6. İşçilerin sokakta gösterileri ve diğer devrimci eylemlerin olduğu durumlarda, parlamentonun komünist üyeleri, kendilerini işçi kitlelerinin en önünde, en göze çarpan ön sıralara yerleştirme göreviyle yükümlüdürler.

7. Komünist milletvekili üyeleri, (Partinin denetiminde) devrimci işçiler, köylüler ve diğer işçilerle yazılı ve başka türlü bağlantılar kurmak için ellerinde bulunan  her türlü aracı kullanmalıdır. Hiçbir şart altında, seçmenleriyle ticari bağlantılarını sürdüren sosyal demokrat parlamento üyeleri gibi davranamazlar. Ülkedeki herhangi bir propaganda çalışması için sürekli olarak Partinin emrinde olmalılar.

8. Parlamentonun her komünist milletvekili, diğer "yasamacı"larla bir anlayış oluşturmaya çalışan bir "yasamacı" değil, parti kararlarını uygulamak için düşman kampına gönderilen bir Parti ajitasyoncusu olduğunu aklında bulundurmalıdır. Komünist milletvekili dağınık seçmen kitlesine değil,  yasal ya da  yasa dışı partisine karşı sorumludur.

9. Komünist milletvekilleri, her basit işçi, her köylü, her çamaşırcı kadın ve her çoban tarafından anlaşılabilecek bir dil konuşmalıdır, böylece Parti konuşmaları broşür olarak yayınlanabilir ve onlar ülkenin en uzak köşelerine dağıtılabilinir. 

10. Basit komünist işçiler, deneyimli denen parlamenterlere öncelik vermeden - işçilerin parlamento arenasına sadece yeni başlamış olduğu durumlarda bile - burjuva parlamentosunda görünmek zorundadır. Gerekirse, işçi sınıfının saflarından parlamento üyeleri onların konuşmalarını notlardan okuyabilir, böylece konuşmalar basında ve broşür olarak basılabilir.

11. Komünist milletvekilleri parlamenter kürsüyü sadece burjuvazinin ve onların beygirlerinin değil, aynı zamanda sosyal-yurtseverlerin ve reformistlerin,  “merkez” in yalpalayan siyasetcilerinin ve komunizme muhalif diğerlerinin politikalarının  maskesini düşürmek için, ve Komünist Enternasyonal'in fikirlerinin  geniş bir propagandası için de kullanmalıdır. .

12. Parlamentonun tamamında sadece birkaçı olduğu durumlarda bile, parlamentonun komünist üyeleri  bütün davranışlarında kapitalizme karşı meydan okuyan bir tutum göstermek zorundadır.

Onlar, burjuva toplumunun ve sosyal demokrat beygirlerin baş düşmanı  olan  "komünist adına yalnızca sözde değil, eylemiyle  hak edeceğini asla unutmamalılar.

Çeviri

Erdoğan A

22, 23 Temmuz, 2019

Second Congress of the Communist International. Minutes of the Proceedings.

Publishing House of the Communist International, 1921