Stalin'in Bakü Sovyet’inin 6 Kasım 1920 Kutlama Toplantısında yaptığı konuşma

 Proleter Diktatörlüğünün Üç Yılı

Report Delivered at a Celebration Meeting of the Baku Soviet November 6, 1920, Works, Vol. 4, November, 1917- 1920

Yoldaşlar, raporuma başlamadan önce sizlere, Rusya Sovyetleri Tüm Rusya Merkez Yürütme Komitesi'nin, Bakü İşçi Temsilcileri Sovyet’i Halk Komiserlerinin Azerbaycan Devrim Komitesine ve lideri Narimanov yoldaşa ve Cumhuriyetin Devrimci Askeri Konseyi'nin Azerbaycan'ı özgürleştiren ve özgürlüğünü kararlı bir şekilde savunan On birinci Kızıl Ordu’ya coşkun selamlarını iletmek istiyorum. (Alkış.)

Üç yıllık Sovyet iktidarı boyunca Rusya'nın içişlerindeki temel sorunu kuşkusuz onun uluslararası konumu sorunuydu. Sovyet Rusya'nın önemsenmediği, göz ardı edildiği, tanınmadığı bir dönem vardı. Bu, Rusya'da Sovyet iktidarının kurulmasından Alman emperyalizminin yenilgisine kadar olan ilk dönemdi. Bu, Batılı emperyalistlerin- iki koalisyonun, İngiliz ve Almanların birbirlerinin gırtlaklarına sarıldıkları- Sovyet Rusya'yı göz ardı ettikleri, tabiri caizse ona ayıracak zamanları olmadıkları bir dönemdi.

İkinci dönem, Alman emperyalizminin yenilgisinden ve Alman devriminin başlangıcından Denikin'in Tula'nın kapılarına dayanarak Rusya'ya karşı geniş saldırısına kadar olan dönemdi. Rusya'nın o dönemdeki uluslararası konumunun ayırt edici özelliği, İtilafın- Anglo-Fransız-Amerikan koalisyonunun- Almanya'yı mağlup etmesi, tüm mevcut güçlerini Sovyet Rusya'ya karşı yönlendirmesiydi. Bu, sonucunda bir efsane olduğu anlaşılan on dört eyaletten oluşan bir ittifakla tehdit edildiğimiz dönemdi.

Üçüncü dönem, sadece sosyalist bir güç olarak fark edilmekle kalmadığımız, sadece gerçekte tanınmakla kalmayıp aynı zamanda ondan korku'lunan şu an içinde bulunduğumuz dönemdir.

İLK DÖNEM

Üç yıl önce, 25 Ekim (7 Kasım Yeni Tarz), 1917'de, Petrograd Sovyet’inin bir avuç Bolşevik üyesi bir araya geldi ve Kerensky'nin sarayını kuşatmaya, zaten morali bozuk askerlerini esir almaya ve iktidarı o zaman toplanan İşçi, Köylü ve Asker Temsilcileri Sovyetler İkinci Kongresine devretmeye karar verdi.

O zamanlar pek çok kişi bize, en iyisinden, acayip insanlar, en kötü ihtimalle de "Alman emperyalizminin temsilcileri" olarak baktı.

Uluslararası anlamda bu dönem, Sovyet Rusya'nın tamamen izole edilmiş dönemi olarak adlandırılabilir.

Sadece çevredeki burjuva devletler Rusya'ya düşman değildi; Batı'daki sosyalist "yoldaşlarımız" bile bize güvensizlikle baktılar.

Sovyet Rusya yine de bir devlet olarak hayatta kaldıysa, bunun bir nedeni Batı emperyalistlerinin o zamanda kendi aralarında şiddetli bir mücadele içine girmiş olmalarıdır. Dahası, Rusya'daki Bolşevik deneyimine küçümseyici gözle baktılar: Bolşeviklerin doğal bir şekilde, kendi kendine öleceğine – yok olacağına inanıyorlardı.

İçte ise bu dönem, Rusya'daki eski düzenin yıkıldığı, eski burjuva iktidarın tüm aygıtının yıkıldığı dönem olarak tanımlanabilir.

Teoriden, proletaryanın eski devlet mekanizmasını sadece ele geçirip onu çalıştıramayacağını biliyorduk. Marks'ın bize öğrettiği bu teorik kural, kendimizi Çarlık memurlarının, büro çalışanlarının ve üst proletaryanın belirli bir kesiminin düzenli bir sabotaj aşamasında bulduğumuzda pratikte tamamen doğrulandı- devlet iktidarının tamamen parçalanması aşaması.

Burjuva devletinin ilk ve en önemli aygıtı olan eski ordu ve generalleri hurda yığınına atıldı. Bu bize çok pahalıya mal oldu. Bizi bir süre tamamen ordusuz bıraktı ve Brest barışını imzalamak zorunda kaldık. Ancak başka alternatif yoktu; tarih bize proletaryayı özgürleştirmenin başka bir yolunu sunmadı.

Burjuvazinin yıkılan, hurda yığınına atılan bir diğer ve eşit derecede önemli aygıtı, burjuva yönetiminin aygıtı olan bürokrasiydi.

Ülkenin ekonomik idaresi alanında en dikkat çekici şey, burjuva ekonomik organizmasının temel damarı olan bankaların burjuvazinin elinden alınmasıydı. Bankalar burjuvazinin elinden alındı ​​ve ikincisi tabiri caizse, ruhundan mahrum bırakıldı. Sonra eski ekonomik makineyi parçalama ve burjuvaziyi mülksüzleştirme- onu imalathanelerden ve fabrikalardan mahrum bırakmak ve bunları işçi sınıfına devretme işi geldi. Son olarak, eski gıda tedarik mekanizmasının parçalanması ve yiyecek temin edebilecek ve bunu nüfus arasında dağıtabilecek yeni bir mekanizma inşa etme girişimi geldi. Son olarak, Kurucu Meclisin kaldırılması vardı. Bunlar, kabaca, Sovyet Rusya'nın bu dönemde burjuva devlet aygıtını yok etmek için alması gereken önlemlerdi.

İKİNCİ DÖNEM

İkinci dönem, Alman emperyalizmini mağlup eden Anglo-Fransız-Amerikan koalisyonunun Sovyet Rusya'yı yok etmek için çalışmaya başlamasıyla başladı.

Uluslararası olarak bu dönem, İtilaf güçleri ile Sovyet Rusya güçleri arasında bir açık savaş dönemi olarak tanımlanabilir. İlk dönemde göz ardı edildik, küçümsendik ve alay edildiysek, bu dönemde tam tersine, tüm kapitalist dünyayı parçalamakla tehdit eden Rusya'daki sözde "anarşi" ye son vermek için bütün karanlık güçler harekete geçti.

İçeride bu dönem, burjuva devletinin eski aygıtının yok edilmesinin esasen tamamlandığı ve yeni bir aşama olan bir inşa aşamasının başladığı bir inşa dönemi olarak tanımlanmalıdır; imalathane ve fabrikaların sahiplerinin ellerinden alındığında; gerçek işçi denetimi kurulduğunda ve proletarya kontrolden doğrudan yönetime geçtiğinde ve yıkılanın yerine yeni bir gıda tedarik mekanizması inşa edildiğinde, yok edilenin yerine eyaletlerde ve  merkezde yeni bir demiryolu idaresi mekanizması ve eski ordunun yerine yeni bir ordu kurulduğunda, yeni bir inşa aşaması başladı.

İtiraf edilmelidir ki, genel olarak inşa çalışmaları bu dönemde çok duraksamalı bir şekilde ilerledi, çünkü yaratıcı enerjimizin büyük bir kısmı- onda dokuzu- Kızıl Ordu'nun inşasına adanmıştı, çünkü İtilaf güçlerine karşı ölümcül mücadele Sovyet Rusya'nın varlığını tehdit ediyordu ve o dönemde  Sovyet Rusya varlığı ancak güçlü bir Kızıl Ordu ile koruyabilirdi. Çabalarımızın boşuna olmadığı da söylenmelidir, çünkü o dönemde Kızıl Ordu, Yudenich ve Kolçak'ı mağlup ederek gücünün tüm kapsamını gösterdi.

Rusya'nın uluslararası konumuna gelince, bu ikinci dönemin Rusya'nın tecridinin kademeli olarak ortadan kaldırılması dönemlerinden biri olduğu söylenebilir. İlk müttefikleri görünmeye başladı. Alman devrimi, sıkı sıkıya bağlı işçi kadroları, komünist kadrolar üretti ve Liebknecht grubu şeklinde yeni bir Komünist Partinin temelini attı.

Fransa'da, daha önce kimsenin dikkat etmediği küçük bir grup olan Loriot grubu, komünist hareketin önemli bir grubu haline geldi. İtalya'da, ilk başta zayıf olan komünist eğilim, çoğunluk neredeyse tüm İtalyan Sosyalist Partisini kucaklamaya başladı.

Doğuda, Kızıl Ordu'nun başarıları, örneğin Türkiye'de İtilaf devletlerine ve müttefiklerine karşı açık bir savaşa dönüşen bir mayalanma başlattı.

Bu dönemdeki burjuva devletlerin kendileri, artık ilk dönemde olduğu gibi Rusya’ya karşı sağlam bir düşmanlık gövdesi değildi, zaman geçtikçe daha da keskinleşen Sovyet Rusya'yı tanıma sorunu üzerine İtilaf devletlerinin kendi içindeki anlaşmazlıklar hakkında bir şey söylemeye gerek yok. Rusya ile müzakere ve anlaşmayı savunan sesler yükselmeye başladı. Estonya, Letonya ve Finlandiya bunlara örneklerdi.

Son olarak, "Rusya'dan Elini Çek!" sloganı, İngiliz ve Fransız işçileri arasında popüler bir slogan haline geldi ve İtilaf devletlerinin Rusya'nın işlerine silah zoruyla doğrudan müdahale etmesini imkânsız hale getirdi. İtilaf, Rusya'ya karşı İngiliz ve Fransız askerleri göndermekten vazgeçmek zorunda kaldı.  Kendi takdirine bağlı olarak emir veremeyeceği başkalarının ordularını Rusya'ya karşı kullanmakla yetinmek zorunda kaldı.

ÜÇÜNCÜ DÖNEM

Üçüncü dönem şu an içinde olduğumuz dönemdir. Geçiş dönemi olarak adlandırılabilir. Bu dönemin ilk bölümünün ayırt edici özelliği, ana düşmanı Denikin'i mağlup eden ve savaşın sonunu öngören Rusya'nın, savaş amaçlarına uyarlanmış devlet aygıtını ekonomik inşaatın görevlerine, yeni görevlere dönüştürmeye başlamış olmasıdır. Oysa eskiden çığlık şuydu: "Her şey savaş için!" " Her şey Kızıl Ordu için!", " Her şey Yabancı düşmana karşı zafer için!"

Şimdi bu: " Her şey Ekonominin güçlendirilmesi için!"  oldu.

Ancak Denikin'in mağlup edilmesi ve Ukrayna'dan atılmasının ardından başlayan üçüncü dönemin bu aşaması, Polonya'nın Rusya'ya saldırısı ile kesintiye uğradı. Burada İtilaf devletlerinin amacı, Sovyet Rusya'nın ekonomik olarak ayağa kalkmasını ve büyük bir dünya gücü haline gelmesini önlemekti. İtilaf bundan korkuyordu ve Polonya'yı Rusya'ya karşı kışkırttı.

Ekonomik inşa için zaten uyarlanmış olan devlet aygıtı yeniden inşa edilmek zorundaydı; Ukrayna, Urallar ve Don bölgesinde oluşturulan İşçi Orduları, çevrelerindeki savaş birliklerini toplayıp Polonya'ya gönderebilmek için yeniden savaş temeli atılmak zorunda kaldı. Bu dönem, Polonya'nın etkisiz hale getirilmesiyle sona eriyor ve şimdiye kadar yeni dış düşman yok. Tek doğrudan düşman, şu anda Yoldaş Budyonny tarafından ezilen Wrangel tarafından temsil edilen Denikin ordusunun kalıntılarıdır.

Şimdi, en azından kısa bir süre için, Sovyet Rusya'nın, Kızıl Ordu'yu neredeyse bir günde var olan yorulamaz güçlerinin tüm enerjilerini, ekonomik inşa ve fabrikalarımızı, tarımımızı ve gıda acentelerimizi ayağa kaldırmak çalışmalarına yönlendirmek için değerli bir mola vereceğini varsaymak için gerekçeler var.

Dışarıdan, uluslararası olarak, üçüncü dönemin ayırt edici özelliği, düşmanlarımızın Rusya’yı sadece görmezden gelmeyi bırakmaları, sadece onunla savaşmaya başlaması değil- hatta Churchill'in Rusya'yı tehdit ettiği efsanevi on dört devletin öcüsünü damgalayarak- ama bu, bir dizi yenilgi gördükten sonra onun kötü kullanılmasına izin vermeyecek büyük bir sosyalist halk gücüne dönüştüğünü fark ederek Rusya'dan bile korkmaya başladılar.

İçsel olarak bu dönemin ayırt edici özelliği, Wrangel'in yenilgisiyle Rusya'nın ellerini serbest bırakması ve tüm enerjisini içişlerine ayırmasıdır. Nitekim, gerçekte ekonomik bölümlerimiz ikinci dönemdekinden çok daha iyi, çok daha derinlemesine çalıştığı zaten gözlemlenebilir. 1918 yazında, Moskova işçileri iki günde bir yağ tortusu ile karıştırılmış yarım kilo ekmeğin sekizde birini aldılar. Bu zor ve sıkıntılı dönem artık geçmişte kaldı. Petrograd'ın yanı sıra Moskova işçileri artık günde bir buçuk pound ekmek alıyor. Bu, gıda bölümlerimizin doğru yönde gittiği, geliştiği, tahıl tedarik etmeyi öğrendiği anlamına geliyor.

İç düşmanlara yönelik politikamıza gelince, üç dönemin hepsinde olduğu gibi, yani proletaryanın tüm düşmanlarını ezme politikası olarak kalır ve öyle kalmaya devam etmelidir. Bu politika elbette bir "evrensel özgürlük" politikası olarak adlandırılamaz- proletarya diktatörlüğü çağında burjuvazimiz için evrensel özgürlük, yani ifade özgürlüğü, basın özgürlüğü vb., olamaz.  İç politikamızın toplamı ve özü, kentin ve ülkenin proleter kesimlerine maksimum özgürlük vermek ve burjuva sınıfının kalıntılarına asgari özgürlüğü bile reddetmektir.

Proletarya diktatörlüğüne dayanan politikamızın özü budur.

BEKLENTİLER

Elbette bu üç yıldaki yapıcı çalışmalarımız istediğimiz kadar etkili olmadı. Ancak işin yapılması gereken zor, imkânsız koşullar, kaçınılamayan ve kazanılamayan, ancak üstesinden gelinmesi gereken koşullar için rezervler ayrılmalıdır.

İlk olarak sıcak çatışma altında inşa etmemiz gerekiyordu. Bir eliyle tuğla örmek ve diğeriyle inşa ettiği şeyi savunmak zorunda olan bir duvarcı ustası hayal edin.

İkincisi, inşa ettiğimiz şey, her birinin kendi özel çıkarının peşinde koştuğu ve bir bütün olarak ülkeyi ilgilendirmediği ve ülke çapında ekonominin planlı örgütlenmesi sorununu kendine görev olarak almadığı bir burjuva ekonomisi değildir. Hayır, inşa ettiğimiz sosyalist bir toplumdur. Bu, toplumun gereksinimlerini bir bütün olarak hesaba katmamız gerektiği, Rusya'nın tamamının ekonomisinin planlı ve bilinçli bir şekilde organize edilmesi gerektiği anlamına gelir. Bu, hiç şüphesiz, kıyaslanamayacak kadar büyük karmaşık ve zor görevdir.

Yapıcı çabalarımızın maksimum sonuç vermemesinin nedeni budur.

Durum böyle olunca, beklentilerimiz açık: tüm devlet mekanizmamızı savaş amaçlarından ekonomik amaçlara dönüştürme eşiğinde, dış düşmanlarımızın tasfiyesinin eşiğindeyiz. Dış politikamız barış politikasıdır; biz savaşa inanmıyoruz. Ama eğer savaş bize zorlanırsa- ve İtilaf devletlerinin düşmanlık tiyatrosunu Güney'e, Transkafkasya'ya nakletmeye çalıştığına dair işaretler varsa- birkaç kez mağlup ettiğimiz İtilaf devletleri bize karşı yeniden savaş verirse kılıcın elimizden kaymasına izin vermeyeceğimizi, ordularımızı dağıtmayacağımızı söylemeye gerek yok. Kızıl Ordu'nun gelişmesini ve eyleme hazır olmasını sağlamak için her türlü çabayı eskisi gibi esnetmeye devam edeceğiz, böylelikle Sovyet Rusya'yı düşmanlarına karşı şimdiye kadar olduğu gibi cesurca ve cesurca koruyabilsin.

Sovyet iktidarının geçmişini gözden geçirirken, üç yıl önce, 25 Ekim 1917'de, biz (o zamanlar zaten Bolşevik olan) Petrograd Sovyet’ini elinde tutan Yoldaş Lenin önderliğinde,  küçük bir Bolşevik grubun, küçük bir Kızıl Muhafız ve oldukça küçük ve hala tam anlamıyla güçlendirilmemiş, 200.000-250.000 üyeli Komünist Partisini- ve biz , bu küçük grup, burjuvazinin temsilcilerini yerlerinden ettiğimizi ve iktidarı İşçi Köylü ve Asker Temsilcileri Sovyetleri İkinci Kongresi'ne devrettiğimizi hatırlamadan geçemem.

O zamandan bu yana üç yıl geçti.

Ve şimdi görüyoruz ki, bu dönemde Rusya kendini ateş ve fırtına potasında çelikleştirdi ve büyük bir sosyalist dünya gücü haline geldi.

O zamanlar sadece Petrograd Sovyet’i vardı, şimdi, üç yıl sonra, Rusya'nın bütün Sovyetleri etrafımızda toplanıyor.

Düşmanlarımızın o zamanlar için hazırlandıkları Kurucu Meclis yerine, artık Petrograd Sovyet’inden çıkan Tüm Rusya Sovyetler Merkezi Yürütme Komitesi var.

O zamanlar Petrograd’ da isyan çıkaran askeri öğrencilerle baş edebilen, ancak çok zayıf oldukları için bir dış düşmanla savaşamayan Petrograd işçilerinden oluşan küçük bir muhafız grubumuz vardı, şimdi. Kolçak ve Denikin'i mağlup eden Sovyet Rusya'nın düşmanlarını parçalayan ve şu anda süvarilerimizin denenmiş ve sınanmış lideri Yoldaş Budyonny'nin eliyle Wrangel ordusunun son kalıntılarını da yok eden milyonlardan oluşan şanlı bir Kızıl' Ordumuz var.

O zamanlar, üç yıl önce, toplamda yaklaşık 200.000-250.000 üyeden oluşan küçük ve hâlâ tam anlamıyla güçlendirilmemiş bir Komünist Parti vardı, şimdi, üç yıl sonra, Sovyet Rusya'nın geçtiği yangın ve fırtınalardan sonra, 700.000 kişilik çelikten dövülmüş bir parti; üyeleri her an yeniden sıralanabilen ve herhangi bir parti görevinde yüzbinlerce kişiyle yoğunlaşan bir parti; saflarında karışıklık korkusu olmayan, Merkez Komitesinin elini bir sallamasıyla saflarını yeniden oluşturabilen ve düşmana karşı yürüyebilen bir parti.

O zamanlar, üç yıl önce, Batı'da sadece küçük sempatizan grupları vardı- Fransa'da Loriot, Britanya'da MacLean, Almanya'da kapitalist alçaklar tarafından öldürülen Liebknecht grupları- şimdi, üç yıl sonra, uluslararası devrimci hareketin büyük bir örgütü ortaya çıktı- Üçüncü, Komünist Enternasyonal, önde gelen Avrupa partilerinin: Alman, Fransız, İtalyanların katılımını kazandı. İkinci Enternasyonal'i paramparça eden Komünist Enternasyonal'de, artık uluslararası sosyalist hareketin ana çekirdeğine sahibiz.

İkinci Enternasyonal'in lideri Herr Kautsky'nin devrim tarafından Almanya'dan atılmış olması ve Gürcü han sahipleri ile birlikte geri Tiflis'e sığınmak zorunda kalmış olmaları tesadüf değildir. 

Son olarak, üç yıl önce ezilen Doğu ülkelerinde devrime kayıtsızlıktan başka bir şey görmezken, şimdi Doğu kıpırdanmaya başladı ve orada İtilaf' devletlerine, emperyalizme karşı yönelen çok sayıda kurtuluş hareketlerine tanık oluyoruz. Orada Devrimci bir çekirdeğimiz, diğer tüm sömürgeler ve yarı-sömürgeler için Kemal Hükümeti biçiminde bir toparlanma merkezi, burjuva devrimci bir hükümet, ama İtilaf devletlerine karşı silahlı mücadele yürüten bir hükümetimiz var.

Üç yıl önce Doğu'nun harekete geçebileceğini hayal etmeye bile cesaret edemiyorduk, şimdi sadece Doğu'da, burjuva devrimci Türkiye biçiminde devrimci bir çekirdeğe sahip olmakla kalmıyoruz; aynı zamanda Doğu'nun sosyalist bir organı olan Eylem ve Propaganda Komitesi'ne sahibiz.

Üç yıl önce devrimci anlamda ne kadar fakir olduğumuzu ve şimdi ne kadar zengin olduğumuzu tüm bu gerçekler gösteriyor; tüm bu gerçekler bize, Sovyet Rusya'nın yaşayacağını, gelişeceğini ve düşmanlarını yeneceğini beyan etmemiz için zemin sağlıyor.

Şüphesiz, bizim yolumuz en kolay olanı değil; ama aynı şekilde zorluklardan da korkmayacağımız şüphe götürmez. Luther'in iyi bilinen sözlerini yorumlayarak, Rusya şunu söyleyebilir:

"Burada eski, kapitalist dünya ile yeni, sosyalist dünya arasındaki sınır çizgisinde duruyorum. Burada, bu sınır hattında, eski dünyayı paramparça etmek için Batı proleterlerinin ve Doğu köylülerinin çabalarını birleştiriyorum. Tarihin tanrısı benim yardımcım olsun! "

Kommunist (Bakü), No. 157 ve 160, 7 ve 11 Kasım 1920

Kaynak; Stalin'den Çeviriler, Erdogan A