FAŞİZME KARŞI BİRLEŞİK CEPHE BÖLÜM: XX
İŞÇİ SINIFININ FAŞİZME KARŞI BİRLİĞİ (Üçüncü Enternasyonalin 7. Dünya Kongresi)
13 Ağustos 1935 Tarihli Konuşma
Yoldaşlar,
Temel taktik problemi ve işçi sınıfının saldırgan sermaye faşizm ve emperyalist savaş tehdidine karşı mücadele görevleri konusundaki raporum büyük ilgi çekmiş, kongre anlamlı konuşmalara sahne olmuştur.
Sekiz gün süren tartışmaları toplarsak, raporda ortaya atılan temel önerilerin hepsi üzerinde fikir birliğine varıldığını söyleyebiliriz. Hiç bir konuşmacı ne önerdiğimiz taktiklere, ne de sunulan tekliflere karşı çıkmadı.
Cesaretle söyleyebilirim ki. Üçüncü Enternasyonalin bundan önceki kongrelerinin hiçbirinde, bu kongrede sağlanan ideolojik ve politik kaynaşma elde edilmemiştir. Kongredeki kesin fikir birliği göstermiştir ki, politika ve taktiklerimizi değişen koşullara göre, geçmiş birkaç yılın hareketli ve öğretici deneylerinden yararlanarak yenilemek bizim için bir zorunluluktur.
Enternasyonal proletarya hareketinde, fevkalade acil problemlerin çözümündeki başarı için, fikir birliği şüphesiz ki en önemli şarttır. Bu problemi isimlendirecek olursak, ona; faşizme karşı mücadele işçi sınıfının bütün kesimlerinde birlik meydana getirme, diyebiliriz.
Bu problemin başarılı bir şekilde çözümlenebilmesi için ilk olarak; Komünist Marksist-Leninist analiz silahını ustalıkla kullanabilmesi aynı zamanda durumun değerlendirilmesini yaparken, sınıf güçlerinin sıralamasını yapmalı, onların hareketlerinin ve mücadelelerinin durumuna göre planlar hazırlamalıdırlar. Uygulanması mümkün olmayan formüllere, klasik şemalara, önceden yapılmış kalıplara dayanan zayıflıklara karşı merhametsiz olmalıyız, -ki bu tip yanlışları sürdürenlere aramızda rastlanmaktadır- Komünistler arasındaki bu durumlara son vermeliyiz. Marksist-Leninist analiz bilgisi ve gücünün zayıfladığı zamanlar genel kavramlar ve "devrimci yol krizlerin dışındadır" gibi sloganlar atılır. İçinde bulunulan şartların ciddi ve ayrıntılı açıklanması yapılmadan, sınıf güçleri arasındaki ilişkilere, proletaryanın ve ve emekçi halk kitlelerinin devrimci oluşumlarına ve Komünist Parti'nin etki gücüne bakılmadan devrimci yol krizler dışında kalamaz. Böylesine bir analiz olmadan, etkin gibi görünebilen bu boş kalıplar sadece bizi bugünkü görevimizden alıkoyar. Elimizde tam bir Marksist-Leninist analiz olmadan, hiçbir zaman, faşizm problemini ortaya koyup çözemeyiz. Aynı şekilde İşçi Birleşik Cephesi ve Halk Cephesi, Birleşik Cephe hükümeti problemleri de çözülemez. İşçi sınıfı oluşumu problemleri de çözülemez. İşçi sınıfı oluşumu problemleri, özellikle Sosyal Demokrat işçiler, ya da yeni çıkan karmaşık problemler -ki yaşamla birlikte gelişen bu problemler- şimdi bizi tedirgin ettiği gibi ileride de tedirgin edecektir.
İkinci olarak, gelişim içinde olan insanlara ihtiyacımız var. İşçi sınıfından çıkan, bugünkü mücadelelerle yoğurulmuş, militan, kendini tamamen işçi sınıfı davasına adamış ve beyni, herşeyi ile kongrede kararlara etki edebilecek insanlar gerekli bize. Faşizme karşı mücadele emekçi halkın karşılaştığı büyük sorunları Bolşevik, Leninist kadrolar ol-maksızın çözemeyiz.
Üçüncü olarak, Marksist-Leninist teori ile donanmış insanlara ihtiyacımız var. Bu aracı ustaca kullanamayan insanlar dar çerçeve içerisinde kalır, politik kaymalar yapar, ileriyi göremez, olaydan olaya karar alır, mücadelenin genel çerçevesini kaybederek kitleleri nereye yönelttiği ve kimleri yönettiğini unutur.
Dördüncü olarak, düşündüklerimizi gerçekleştirebilmek için kitlelerin örgütlenmesine ihtiyacımız var. Bizim politik ve ideolojik etkimiz tek başına yeterli değildir. "Olaylar kendiliğinden gelişecektir" İnancına son verelim, bu bizim zayıflığımızdandır. Hatırlamalıyız ki, güçlü, sürekli, sabırlı ve bazen de acımasız bir örgütlenme çabası olmadan kitleler hiçbir zaman Komünizme varamaz. Konuşmasını ve kitlelere hitabetmesini öğrenmeliyiz. Bu konuşmalar kalıplardan uzak, kitleleri harekete geçiren, kafalarda yer eden ve kişileri düşünceye iten bir biçimde yapılmalıdır.
Ben tartışmalara cevaplarımda bu konular üzerinde durmak istiyorum.
Yoldaşlar, Kongrenin büyük bir heyecan ve fikir birliği ile aldığı yeni tarihi kararları kutlarım. Bu heyecan ve birlik gerçekten çok iyi ve çok önemli şeylerdir fakat, alınan bu kararların ayrıntılarına inen, eleştirici bir yaklaşımla üstlenilmesi, ülkelerin kendilerine özgü şartlan içerisinde bir metod ve araç olarak ele alınması daha da doğru ve önemlidir.
Bütün bunlardan sonra şunu belirtmeliyiz ki; burada alınan kararlar işçi sınıfının öncüleri için geçerlidir. Daha önceleri de fikir birliğiyle güzel kararlar alınmıştı, fakat burada karşılaşılan problemler bunların milyonlarca kişiye önder olabilecekmiş gibi ele aınmasıydı.
Alınan karar örneklerine böyle bir formel yanaşma biçimini, artık kesinlikle bıraktığımızı iddia edebilir miyiz? Hayır. Şunu belirtmek gerekir ki, bu kongrede de ayrı ayrı yoldaşların yaptıkları konuşmalarda formalizmin kalıntıları kendini göstermekte, bazen gerçekten somut olarak analizini, canlı deneyleri, yeni bir kaba taslak şeyler, yeni, basit, cansız bir formülle değiştirmek ve bizim için is-tenilir olan, fakat daha varolmayan birşeyi gerçek varolan birşey gibi gösterme eğilimi hissedilmektedir.
FAŞİZME KARŞI MÜCADELE SOMUT OLMALIDIR
Faşizmin hiç bir genel tarifi -doğru olsa bile-değişik aşamalardaki bütün ülkelerde gelişiminin ve faşist diktatörlüklerin çeşitli biçimlerinin özel niteliklerinin incelenmesi gereğini ortadan kaldırmaz. Her ülkenin kendi ulusal özelliklerini, faşizmin özel ulusal niteliklerini incelemek, irdelemek ve ortaya koymak ve buna göre faşizme karşı etkili mücadele yöntem ve biçimleri bulmak zorunludur.
Lenin bizi, "kalıplaşmış yöntemlere, mekanik genelleştirmelere, taktik kurallarının, mücadele kurallarının aynı tutulmasına" karşı kesin olarak uyarmıştı.
Bu uyarı özellikle büyük sermayenin çıkarları için kitlelerin ulusal duygu ve davranışlarını ve anti-kapitalist eğilimlerini sömüren bir düşmana karşı mücadele meselesiyle ilgilidir. Böyle bir düşman her açıdan mükemmel olarak tanınmalıdır. Hiç gecikmeden onun çeşitli mavralarına karşılıkta bulun-malı, gizli hareketlerini keşfetmeli, onu her alanda her an püskürtmeye hazır olmalıyız. Eğer bize daha çabuk yardım edecek ve kulağımıza daha etkili küpe olacaksa düşmanımızdan bile öğrenmeye tereddüt etmemeliyiz.
Bütün ülkeler ve halklar için geçerli, evrensel bir faşizmin gelişim şeması ortaya koymak büyük bir yanlış olacaktır. Bu, gerçek bir mücadele sürdürmemize yardım etmeyecek, zararlı olacaktır. Üstelik meselenin böyle konulması, doğru ve tutarlı olarak yaklaşıldığında -gelişimin belirli biraşamasında- faşizme karşı mücadele cephesi içine alınabilecek veya en azından tarafsız hale getirilebilecek grupların faşizm kampına itilmesi sonucunu doğuracaktır.
Fransa ve Almanya'da faşizmin gelişimini örnek olarak alalım. Bazı arkadaşlar faşizmin Fransa'da Almanya'da olduğu kadar kolay olarak gelişe-meyeceğine inanmamaktadırlar. Bu görüşte doğru ve yanlış olan noktalar nelerdir? 18. ve 19. yüzyıllarda birkaç devrim geçirmiş olan Fransa'da olduğu gibi, Almanya'da köklü demokratik gelenekler olmadığı doğrudur. Fransa'nın harbi kazandıktan sonra "Versailles" sistemini diğer ülkelere empoze ettiği ve Almanya'da olduğu gibi halkın incitilmediği (bu faktör Almanya'da önemli bir rol oynamıştı) doğrudur. Faşizmin iktidara gelmesinden önce bile köylünün büyük bir kesiminin tutucu partilerin etkisi altında bulunduğu Almanya'nın tersine Fransa'da bilhassa güneyde köylü kitleleri cumhuriyetin lehinde ve anti-faşist idiler.
Yoldaşlar, Fransa ve Almanya'daki faşist hareketlerin gelişimlerinin mevcut farklarına, Fransa'da faşizmin saldırısını önleyen faktörlere rağmen orada faşist tehlikesinin devamlı artışına dikkat etmemek veya bir faşist darbe ihtimalini küçümsemek uzağı görememek demektir. Bundan başka, Fransa'daki bazı faktörler faşizmin gelişmesinin lehindedir. Fransa'da diğer kapitalist ülkelerden daha sonra başlayan iktisadi krizin daha derin ve kesin olarak devam ettiğini ve bunun büyük ölçüde, faşist demagojiyi teşvik ettiğini unutmamalıyız. Fransız faşizmi orduda ve memurlar arasında. Nasyonal Sosyalistlerin Reichwehr'de(70) iktidara gelmeden önce sahip olmadıkları güçlü araçlara sahiptiler. Bundan başka, hiçbir ülkede parlamenter rejim, Fransa'da olduğu kadar çökmemiş ve kitleler arasında öfkeye yol açınaınıştır. Biliyoruz ki, Fransız faşistleri, bunu burjuva demokrasisine karşı mücadele ederken silah olarak kullanmaktadır. Ayrıca Fransız burjuvazisinin, politik ve askeri egemenliğini Avrupa'da kaybetmek korkusuyla faşizmi geliştirmeye çalıştığı da unutulmamalıdır.
Böylece, anlaşılmaktadır ki Thorez ve Cachin'in her zaman bahsettikleri ve bizim içten bir sevinçle karşıladığımız Fransa'daki anti-faşist hareketin kaydettiği başarılar, hâlâ işçi kitlelerinin faşizme giden yolu tamamiyle kapattığını göstermekten uzaktır. Raporumda bahsettiğim Fransız işçi sınıfının faşizme karşı mücadeledeki görevlerinin büyük önemini bir kere daha kesinlikle belirtmeliyiz.
Faşizmin geniş bir kitle temeline sahip olmadığı ülkelerde zayıf olduğunu ileri süren aldatıcı bir görüşe sahip olmakta aynı şekilde tehlikelidir. Geniş bir temele sahip olmadığı halde devletin silahlı güçlerine dayanarak iktidara gelen faşizm aynı zamanda devlet organlarını da kullanarak temelini genişletmeye çalışmaktadır. Bulgaristan, Yugoslavya ve Finlandiya gibi ülkeler bunun açık örneğidir.
Dutt, çeşitli ülkelerdeki faşist hareketin özel niteliklerini dikkate almadan burjuvazinin her reak-siyoner tedbirini yanlış bir tutumla faşizm olarak kabul edip, bütün Komünist olmayan kampı faşist diye adlandıracak kadar ileri giderek faşizmi genel bir kavram olarak mütalâa etme eğiliminin aramızda mevcut olduğu görüşünde haklıydı. Çünkü sonuçta faşizme karşı mücadele, güçlenmemiş, zayıflamıştı.
Şimdi bile faşizm sorununa yaklaşımda, klişe kalıntılarına rastlamaktayız. Örneğin, bazı yoldaşlar, Roosevelt'in(71) "New Deal" programının İngiltere "Ulusal Hükümetinden" daha açık ve daha kesin bir biçimde burjuvazinin faşizme doğru gelişimini temsil ettiğini iddia etmektedirler. Böyle bir iddia faşizm sorununa klişeleşmiş bir yaklaşımın işareti değil midir? Roosevelt'e karşı çıkan Amerika
(71) Roosevclt, Franklin (1882-1945) Amerika'nın ileri gelen devlet adamlarından. ABD Demokrat Parti liderlerinden. 1933-45 arası Devlet Başkanı.mali sermaye çevrelerinin, ABD'deki faşist hareketi teşvik eden ve örgütleyen en büyük güç olduğunu bir kimsenin görememesi için adi şemalara bağlı olması gerekir. "Amerikan vatandaşının demokratik haklarını savunan" bu çevrelerin ikiyüzlü taşkınlıklarının arkasında Birleşik Devletler'de gerçek faşizmin gelişini görememek işçi sınıfını en kötü düşmanına karşı mücadelesinde yanıltmakla aynı anlama gelmektedir.
Tartışmada değinildiği gibi, sömürge ve yarı-sömürge ülkelerde de bazı faşist gruplar gelişmektedirler, fakat şüphesiz Almanya, İtalya ve diğer kapitalist ülkelerde görmeye alıştığımız faşizm çeşidinden değildir buralarda faşizm. Burada özel ekonomik, politik ve tarihi şartları incelemeli ve dikkate almalıyız. Ayrıca bütün bunlara bağlı olarak da faşizm kendine özgü biçimler almaktadır ve almaya devam edecektir.
Düşünce tembelliği içindeki bazı yoldaşlar gerçek hayat olgularına somut olarak yaklaşmamakta, gerçek durumun ve sınıf güçleri arasındaki ilişkinin dikkatli ve somut bir incelemesi yerine genel, yüzeyde formüller getirmektedirler. Bunlar bize yanılmaz bir amaçla ateş eden keskin nişancıları değil, ya çok yükseğe ya çok aşağıya, ya çok yakına ya çok uzağa ateş ederek her zaman hedefi şaşıran "yaman" si-lahşörleri hatırlatmaktadırlar. Fakat biz, işçi hareketinin komünist savaşçıları, işçi sınıfının devrimci öncüleri olarak hedefi şaşırmadan vuran keskin nişancılar olmak isteriz.
ANTİ-FAŞÎST HALK CEPHESİNİN PROLETER BİRLEŞİK CEPHESİ
Bazı yoldaşlar, ne ile başlamalı meselesi üzerine kafalarını gereksiz olarak yormaktadırlar: Proleter Birleşik Cephesi ile mi yoksa anti-faşist Halk Cephesi ile mi?
Bazılarına göre sağlam bir proleter Birleşik Cephesi örgütlenmedikçe anti-faşist Halk cephesinin kurulmasına girişemeyiz.
Diğerleri, Proleter Birleşik Cephesinin kurulması birçok ülkelerde Sosyal Demokrasi'nin gerici kısmının direnişiyle karşılaştığından, önce Halk Cephesinin kurulmasıyla başlanıp, bu temel üzerinde işçi sınıfı Birleşik Cephesinin geliştirilmesinin daha iyi olduğunu ileri sürmektedirler.
Açıktır ki, iki grup da proletarya Birleşik Cephesi ve anti-faşist Halk Cephesi'nin mücadelenin yaşayan diyalektiği ile bağlı ve iç içe geçmiş olduklarını, faşizme karşı mücadele süresinde birinin diğerine geçeceğine ve onları ayıran bir Çin seddinin bulunmadığını anlayamamaktadırlar.
Anti-faşist Halk Cephesi'nin yönlendirici gücü olan işçi sınıfının eylem birliği sağlanmadıkça gerçek bir anti-faşist Halk Cephesi kurulmasının mümkün olabileceği ciddi olarak düşünülemez. Aynı zamanda, proletarya Birleşik Cephesi'nin daha fazla gelişme göstermesi -büyük ölçüde- onun faşizme karşı bir Halk Cephesi'ne dönüştürülmesine bağlıdır.
Yoldaşlar, bizim kararlılığımızı gözleyen, gerçek bir bilgin şevkiyle gösterişli şemalarını kuran bu çeşit hazır teorilere bağlı bir kişiyi gözlerinizin önüne getirin:
Önce, tabandan mahalli proletarya Birleşik Cephesi;
Daha sonra, aynı aşamalardan geçerek yukarıdan Birleşik Cephe;
Sonra sendikacılık hareketinde birlik;
Bundan sonra, diğer anti-faşist partilerin katılmasını temin;
Bunu takiben yukarıdan ve aşağıdan genişletilmiş Halk Cephesi;
Bundan sonra hareket daha yüksek bir aşamaya geçirilmeli, politika ve devrim aşamalarına ulaşılmalı, vb.
Yoldaşlar, bunun tamamiyle saçma olduğunu söylemek gereksiz. Sizinle aynı fikirdeyim. Fakat üzücü olan şudur ki bu çeşit sekter saçmalıklara çeşitli biçimlerde saflarımızda hâlâ pek sık rastlanmaktadır.
Gerçekte sorun nerede yatmaktadır? Şüphesiz faşizme karşı mücadeleyi yürütecek bir Halk Cephesi için her yerde çalışmalıyız. Fakat birçok ülkelerde Sosyal Demokrasi'nin gerici bölümünün direnişini kırmak amacıyla, işçi kitlelerini mücadelenin proletarya Birleşik Cephesine mobilize (seferber) etmeyi başaramadıkça Halk Cephesi hakkında genel konuşmaların ötesinde birşey yapamayız. En başta, nüfusun çoğunluğunu işçi sınıfının meydana getirdiği ve işçi sınıfının büyük bir kısmının sendikalar ve İşçi Partisini takibettiği İngiltere'de durum budur. Belçika ve İskandinav ülkelerinde niceliksel olarak küçük Komünist Partilerinin; güçlü kitle sendikaları ve niceliksel olarak büyük Sosyal Demokrat Partilerle karşılaşmasının nedeni de budur.
Bu ülkelerde komünistler, işçi sınıfının kitle örgütleri katılmadan meydana getirilemeyecek olan Halk Cephesi hakkında genel konuşmalarla bir proletarya Birleşik Cephesi kurma mücadelesinden kaçınırlarsa, çok ciddi bir hata işlemiş olacaklardır. Bu ülkelerde gerçek bir Halk Cephesi ortaya çıkarmak için Komünistler işçi kitleleri arasında büyük politik ve örgütsel çalışmalarda bulunmalıdırlar. Büyük reformist örgütlerini proleter birliğinin varlığı olarak kabul eden bu kitlelerin ön yargılarını yenmek zorundadırlar. Komünistlerle kuracakları bir Birleşik Cephenin bu kitlelerin sınıf mücadelesi aşamasına geçişi demek olduğunu, sermaye ve faşizm baskısına karşı mücadelede başarının bu geçişle garanti edildiğine dair onları ikna etmelidirler. Burada daha geniş görevler tespit etmekle güçlükleri yenemeyiz. Aksine bu güçlükleri yok etmek için savaşırken gerçekten ve yalnız sözde kalmadan faşizme, kapitalist baskıya ve emperyalist savaş tehdidine karşı sağlam bir Halk Cephesi yaratılması için ortam hazırlamış olacağız.
İşçi hareketinin yanında güçlü bir köylü hareketinin geliştiği, köylü hareketinin tarımsal kriz ile ra-dikalleşen örgütlere sahip olduğu ve ulusal baskının azınlıklar arasında öfkeye yol açtığı Polonya gibi ülkelerde sorun başkadır. Burada mücadelenin Halk Cephesi'nin gelişimi, proletarya Birleşik Cephesinin gelişimi ile birlikte paralel gidecek ve bu tipteki ülkelerde bazen genel bir Halk Cephesi hareketi işçi sınıfı cephesi hareketini aşacaktır.
Burjuva demokratik devrimi süreci içinde bir ülke olan İspanya'yı ele alalım. Proletarya birçok küçük örgütlere dağıldığından, Lerroux(72) ve Gil Ro-bles'e(73) karşı bir işçi ve köylü cephesi yaratılmadan önce işçi sınıfının tam savaş birliğinin sağlanması gerektiği söylenebilir mi? Sorunu böyle ele almakla proletaryayı köylüden ayırmış olacak, toprak devrimi sloganından vazgeçecek ve halk düşmanları için proletarya ve köylüyü ayırıp, köylüyü işçi sınıfının karşısına çıkarmalarını kolaylaştıracaktık. Pek iyi bilindiği gibi, Asturias'da 1934 Ekim olaylarında işçi sınıfının yenilgisinin ana sebeplerinden biri bu idi.
Fakat proletaryanın sayıca az olduğu, köylü ve şehir küçük burjuva tabakalarının hakim olduğu bütün ülkelerde bir nokta unutulmamalıdır. Emekçi halkla ilişkilerde işçi sınıfının yönlendirici faktör olarak yerini alabilmesi için, işçi sınıfının kendi Birleşik Cephesinin kurulmasına bütün çabalarının gösterilmesi zorunludur.
Yoldaşlar; görülüyor ki, proleter cephesi ve Halk Cephesi sorununun ele alınmasında bütün durumlara, bütün ülkelere, bütün halklara uygun genel çözümler olamaz. Bu konuda evrensellik, bütün ülkelere tek ve aynı reçetenin uygulanması cahillik demektir. Ve cahillik gizli bile olsa -özellikle evrensel, hazır şemaların maskesi altında gizli bile olsa- yokedil-melidir.
(72) Lerroux, Alessandro Garcia. İspanyol politikacısı. Cumhuri yetçi ve Radikal Partinin liderlerinden, ilk Cumhuriyet hükümetinin Dışişleri Bakanı (1931), 1935'ten sonra karşı-
devrimci hükümetlerin başında bulundu ve en sonunda Fran- ko'nun serkeşleriyle birleşti.
(73) Robles, Gil. Karşı-devrimci İspanyol politikacısı, faşistlerden yana olan Lerroux hükümetinde bakan.
SOSYAL DEMOKRASİNİN ROLÜ VE PROLETARYA BİRLEŞİK CEPHESİNE KARŞI
TUTUMU
Yoldaşlar; karşılaştığımız taktik sorunlar açısından şu soruya doğru cevap vermek çok önemlidir: Sosyal Demokrasi hâlâ burjuvazinin temel siperi midir, eğer öyle ise, nerede?
Tartışmaya katılan yoldaşların bazıları (Florin ve Dutt) bu soruya değindiler. Sorunun önemini dikkate alarak daha tam ve doğru cevaplar verilmelidir. Çünkü bu, her eğilimdeki işçinin, özellikle Sosyal Demokrat işçilerin sorduğu bir sorudur.
Birçok ülkede Sosyal Demokrasi'nin durumunun ve burjuvaziye karşı tutumunun bir değişiklik içinde bulunduğu akılda tutulmalıdır.
İlk önce kriz, işçi sınıfının en emin kısımlarının, yani Sosyal Demokrasinin ana desteği olan işçi aristokrasisinin durumunu bile ciddi olarak sarsmıştır. Bu kısımlar da burjuvazi ile sınıf işbirliği politikasının çıkarlarına ilişkin görüşlerini gittikçe değiştirmeye başlamaktadırlar.
İkincisi, daha önce raporumda işaret ettiğim gibi, bazı ülkelerde burjuvazi, mali sermaye devlet sisteminde Sosyal Demokrasinin yalnız önceki pozisyonunu yok etmekle kalmayıp, bazı koşullarda yasal statüsünü de kaldırarak burjuva demokrasisini ter-ketmek ve terörist diktatörlük kurmak zorunda kalmıştır.
Üçüncüsü, burjuvazi ile sınıf işbirliği Sosyal Demokrasi politikasının ana nedenini teşkil ettiği, Almanya, Avusturya ve lspanya(74)daki işçilerin yenilgisinden alınan derslerin, diğer yandan Sovyetler Birliği'nde Bolşevik politikasının ve devrimci Marksizmin uygulanması sonucunda sosyalizmin elde ettiği başarıların etkileri ile Sosyal Demokrat işçiler devrimci olarak burjuvaziye karşı sınıf mücadelesine giriştiler.
(74) Burada devrimci hareketlerin 1918-23 arasında Almanya'da, 1934'te Avusturya'da ve yine 1934'te İspanya'da (Asturya) yenik düşmelerinden söz edilmektedir.
Bunların birleşik etkileri Sosyal Demokrasi için, burjuvazinin siperi olma rolünü korumasını gittikçe daha güç, hatta bazı ülkelerde imkansız hale getirdi.
Bunu anlayamamak, özellikle faşist diktatörlüklerin Sosyal Demokrasi'nin yasal statüsünü kaldırdıkları ülkelerde çok zararlıdır. Bu açıdan konuşmalarında eski formüllere ve Sosyal Demokrasi ile ilgili kararlara bağlı kalmaya son verme zorunluluğunu ve Sosyal Demokrasinin durumunda meydana gelmiş olan değişmeleri gözardı etmeyi durdurma gereğine değinen Alman yoldaşların özeleştirileri doğrudur. Eğer bu değişmeleri gözardı edersek, bu durum işçi sınıfının birliğini sağlama politikamızda bozulmalara yolaçacak ve Sosyal Demokrat partilerin gerici unsurlarının Birleşik Cepheyi sabote etmelerini kolaylaştıracaktır.
Şimdi, Sosyal Demokrat Partilerin saflarının devrimci eyleme katılma süreci her yerde aynı gelişmeyi göstermemektedir. Devrimci eyleme katılmaya başlayan Sosyal Demokrat işçilerin hemen ve kitle halinde tutarlı sınıf savaşı durumuna geçecekleri ve hiçbir ara aşama olmaksızın doğrudan doğruya Komünistlerle birleşecekleri hayal edilmemelidir. Birçok ülkelerde bu, oldukça güç, karmaşık ve uzun bir süreç olacak ve temel olarak bizim politika ve taktiklerimize bağlı kalacaktır. Hatta burjuvazi ile sınıf işbirliği durumundan geçerken bazı Sosyal Demokrat Partilerin ve örgütlerin bir süre bağımsız örgütler veya partiler olarak devam edecekleri ihtimalini dikkate almalıyız. Böyle durumlarda, şüphesiz, bu çeşit Sosyal Demokrat örgüt ya da partilerin, burjuvazinin siperi olarak kabul edilmeleri doğru olmaz.
Burjuvazi ile sınıf işbirliği ideolojisinin yıllardır yerleşmiş etkisinde olan Sosyal Demokrat işçilerin kendi kendilerine, nesnel şartların gelişimi ile bu ideolojiyi kırmaları beklenemez. Onların reformist ideolojiden kurtulmalarına yardım etmek, biz Komünistlerin görevidir. Komünizmin program ve ilkelerini izah etme işi sabırla, arkadaşça bir tutumla sürdürülmeli ve Sosyal Demokrat işçinin bireysel gelişimi çizgisinde yapılmalıdır. Sosyal Demokrasiyi eleştirimiz daha somut ve sistematik hale gelmeli ve Sosyal Demokrat kitlelerin kendi deneylerine dayanmalıdır. Hatırda tutulmalıdır ki, temel olarak sınıf düşmanlarına karşı Komünistlerle birlikte mücadele deneylerini kullanarak Sosyal Demokrat işçilerin devrimci gelişimlerini sağlamak ve hızlandırmak mümkün olacaktır. Sosyal Demokrat işçilerin kuşkularını gidermek için onların proletarya Birleşik Cephelerine katılmalarından daha etkili bir yol yoktur.
Yalnızca Sosyal Demokrat işçiler için değil, aynı zamanda devrimci sınıf ideolojisini benimseyecek ve bizimle sınıf düşmanlarına karşı çalışmak isteyecek Sosyal Demokrat Parti ve örgütlerin yönetici üyelerinin de harekete katılmasını kolaylaştırmak için elimizden geleni yapacağız. Şunu da açıklıyoruz ki, gerici Sosyal Demokrat liderlerin yıkıcı taktiklerini yıkmaya devam eden birleşik Cepheye karşı çıkarak, doğrudan ve dolaylı olarak sınıf düşmanlarına yardım eden Sosyal Demokrat herhangi bir kişi için sınıfı önünde, 1918 devrimini birçok Avrupa ülkesinde başarısızlığa götürüp faşizme yolaçan Sosyal Demokrat sınıf işbirliği politikasını desteklemekten tarihi olarak sorumlu olanlar kadar suçlu olacaktır.
Birleşik Cepheye karşı takınılan tavır Sosyal Demokrasinin gerici bölümleriyle devrimci olan bölümleri arasındaki seti belirtir. Burjuvazi ile aynı blokta yer alan Sosyal Demokrasinin gerici kampına karşı savaşımız ne kadar yoğun olursa, devrimci Sosyal Demokratlarla işbirliğimiz o kadar etkili ola-caktır. Ve sol kamp içinde onun çeşitli unsurlarının kendi iradelerinin daha çabuk yer alması için Komünistlerin Birleşik Cephe hareketinde Sosyal Demokrat Partilerle daha kararlı olarak savaşması gereklidir. Sınıf mücadelesi deneyleri ve Sosyal Demokratların Birleşik Cephe hareketine katılmaları bu kampta kimin lafta, kimin gerçekten solcu olduğunu gösterecektir.
BİRLEŞİK CEPHE HÜKÜMETİ
Sosyal Demokratların proletarya Birleşik Cephesinin pratikte gerçekleşmesine karşı tutumu, genel bir deyişle, burjuvazinin iktidarda olduğu her ülkede Sosyal Demokrat partinin veya bu partinin belirli organlarının değişimini ve bu değişimin derecesini belirten temel işarettir.
Birleşik Cephe hükümeti sorunu üzerinde Sosyal Demokrasinin davranışı bu konuda açık bir test olacaktır.
Bir Birleşik Cephe hükümeti kurulması meselesi acil bir problem olarak ortaya çıktığı zaman, bu sorun Sosyal Demokrasi politikasının önemli bir testi olacaktır: Ya faşizme doğru giden burjuvazi ile birlikte işçi sınıfına karşı ya da devrimci proletarya ile birlikte faşizme karşı, hem de kelimelerle değil, gerçekten birleşik bir eylem sürdürecektir. Birleşik Cephe hükümeti kurulduğu zaman ve iktidarda iken sorun, kaçınılmaz olarak bu şekilde ortaya çıkacaktır.
Kanımca Birleşik Cephe hükümeti veya anti-faşist Halk Cephesi Hükümetinin kurulmasının niteliği ve şartları ile ilgili olarak, genel taktikler için gerekli olanı raporum vermekteydi. Bunların yanısıra, böyle hükümetlerin bütün kuruluş biçimlerini ve şartlarını belirtmemizi beklemek anlamsız tahminler içinde kaybolmak demek olacaktır.
Bu konuda aşın basitleştirme veya hazır kalıplar uygulamasına karşı bir uyanda bulunmak isterim.
Hayat, her kalıptan daha karmaşıktır. Örneğin proletarya iktidarının kurulması yolunda Birleşik Cephe hükümetinin kaçınılmaz bir aşama olduğunu düşünmek yanlış olacaktır. Faşist ülkelerde hiçbir geçiş aşaması olmayacağını ve faşizmin kesinlikle hemen proletarya iktidarına yolaçacağını ileri süren eski görüş kadar bu görüş de yanlıştır.
Sorunun özü şudur: Proletarya burjuvazinin yıkılması ve kendi iktidarının kurulması için hareket etmesi gerektiği anda hazır olacak mıdır, hazır olduğu anda da dostlarının desteğini sağlayabilecek midir? Ya da burjuva diktatörlüğünü doğrudan doğruya yıkmayı başaramadan, yalnızca faşizmi bastırmakla ve alt etmekle mi yetinecektir? Burjuva diktatörlüğünün yıkılmaması halinde bir Birleşik Cephe ya da Halk Cephesi hükümetinin kurulmasını reddetmek, bağışlanmaz bir dar görüşlülük ve gevşek devrimci politika olur.
Faşizmin henüz güçlenmediği ülkelerde bir Birleşik Cephe hükümeti kurulmasının, bu tip hükümetlerin faşist diktatörlüklerinin hüküm sürdüğü ülkelerde kurulmasından oldukça farklı bir özellik taşıdığını anlamak zor değildir. Faşist ülkelerde Birleşik Cephe hükümetleri yalnızca faşist yönetimin yıkılma sürecinde kurulabilir. Burjuua-demokratik devrimin gelişmekte olduğu ülkelerde ise bir Halk Cephesi hükümeti işçilerin ve köylülerin demokratik iktidarlarının hükümeti olabilir.
Raporumda daha önce de belirttiğim gibi. Komünistler, halk düşmanlarına karşı gerçek bir savaş veren ve Komünist Partisi ile işçi sınıfının hareketlerini kolaylaştıran bir Birleşik Cepheyi desteklemek için bütün güçlerini ortaya koyacaklardır. Komünistlerin hükümette yer alıp almayacağını ise, tamamen o zamanki şartlar belirleyecektir. Bu gibi meseleler ancak karşı karşıya kalınınca çözümlenecektir, önceden hazırlanmış ve hazırlanabilecek hiçbir çözüm olamaz.
BURJUVA DEMOKRASİSİNE KARŞI TAVIR
Bir yandan kitleleri faşizmin emekçi halklara saldırısını püskürtmek için harekete geçiren Polonya Partisi, diğer yandan "halkta demokratik. yanılgılar uyandıracağı korkusu yüzünden olumlu demokratik istekler formüle etmekten kaçınmıştı." Polonya Partisi, tabii ki, olumlu demokratik istekler uyandırmaktan ya da bu yüzden korkan tek parti değildi.
Bu korku nereden geliyor yoldaşlar? Bizim burjuva demokrasisine karşı tavrımızın yanlış ve diyalektik olmayan biçimde kavranmasından geliyor. Biz, Komünistler, Sovyet demokrasisinin değişmez savunucularıyız. Sovyetlerin 7. Kongre kararlarıyla kapitalist ülkelerdeki burjuva demokrasisinin son izleri de yok edilerek eşit oy, tek dereceli ve gizli oy hakkı tanındı. Bu Sovyet demokrasisi proletarya devriminin zaferini ön şart olarak ileri sürer ve sosyalizm yolunda halkın ezici çoğunluğu tarafından benimsenerek üretim araçlarının bireysel mülkiyetinden halkın mülkiyetine geçmesini ister. Bu demokrasi nihai bir biçimi temsil etmez; sınıfsız bir toplumun yaratılmasında ve halkın zihnindeki ve ekonomik hayatındaki kapitalizmin tehlikelerini yenmede sosyalizmin inşasının ilerlemesiyle gelişir ve genişler.
Bugün kapitalist düzen içinde yaşayan milyonlarca emekçi çeşitli ülkelerdeki burjuva yönetiminin aldığı biçimlere karşı takınacakları tavır üzerinde karar vermek durumundadırlar. Biz anarşist değiliz. Ama bu ülkelerin politik rejimlerine, örneğin demokratik hakların ve özgürlüklerin büyük ölçüde kısıtlandığı burjuva demokrasisi ya da kesin faşizm biçimlerindeki burjuva diktatörlüğüne ilgisiz kalamayız. Bizler, işçi sınıfının yıllarca inatla mücadele ederek söke söke aldığı demokratik kazançların en küçük parçasını bile koruyacağız ve bu kazançları yaşatmak için azimle savaşacağız.
İngiliz işçi sınıfı grev ve toplanma hakkını, sendikalarının meşruluğunu, basın özgürlüğünü, diğer hak ve imtiyazlarını sağlayıncaya kadar bir sürü kurban verdi. Ondokuzuncu asırda Fransa'da temel hak-lann elde edilmesi ve sömürücülerle mücadele yolunda örgütlenmenin meşrulaştırılması için verilen savaşta onbinlerce işçi can verdi. Dünya proletaryası burjuva demokrasisi haklarını alabilmek için kan akıtmışlardır. Bu hakları elinde tutabilmek için de, tabii ki, bütün gücüyle savaşacaktır.
Burjuva demokrasisine karşı tutumumuz şartlara göre değişmelidir. Rus Bolşevikleri Ekim Devrimi sırasında, burjuva demokrasisini korumak sloganı altında proletarya iktidarını önlemeye çalışan bütün partilere karşı bir ölüm kalım kavgasına girişmişlerdi. Komünistler bu partilerle savaştılar, çünkü proletaryanın zaferine karşı harekete geçirilen bütün karşı-devrimci güçler burjuva demokrasisinin bayrağı çevresinde toplanıyorlardı. Günümüzün kapitalist ülkelerinde ise durum oldukça değişiktir., Faşist karşı-devrimi emekçi kitlelerini ezmek ve sömürmek için en barbar rejimi kurmaya çalışmakta, bunun için de artık burjuva demokrasisine saldırmaktadır. Kapitalist ülkelerin emekçi kitleleri şimdi çabuk ve kesin bir seçme yapmak zorundadırlar ve bu seçme proletarya iktidarı ile burjuva demokrasisi arasında değil, burjuva demokrasisi ile faşizm arasında olacaktır.
Bunun yanısıra, bugünkü durum kapitalist istikrar devresindekinden çok farklıdır. Faşizm tehlikesi o zamanlar şimdiki kadar belirlenmiş değildi. Devrimci işçilerin karşısında burjuva demokrasisi biçimindeki burjuva diktatörlüğü vardı ve kavgalarını burjuva demokrasisine karşı sürdürüyorlardı. Almanya'da Weimar Cumhuriyetine(75) karşı bir Cumhuriyet olduğu için değil, özellikle 1918-20 arasında ve 1923'te proletaryanın devrimci hareketini yok etmeye çalışan bir burjuva cumhuriyeti olduğu için savaştılar.
(75) Weimar Cumhuriyeti, Anayasayı hazırlamak için Welmar'da toplanan Anayasa Kurulu tarafından 1919'da ilan edildi. 1933'te Hitler iktidara gelir gelmez Weimar Anayasası yürürlükten kaldırıldı.
Faşist hareket kendini belli etmeye başladığı zaman örneğin, faşistler Almanya'da 1932 yılında yüzbinlerce askeri, emekçi kitlelere karşı örgütlerken ve silahlandırırken, komünistler aynı tutumu Sürdürebilirler miydi? Sürdüremezlerdi tabii. Komünistler bazı ülkelerde, özellikle Almanya'da, büyük hatalar yaptılar. Meydana gelen değişiklikleri gözönüne almadıkları gibi, birkaç yıl önce, özellikle proletarya iktidarı mücadelesinin başlıca eylem olduğu ve bütün Alman-karşı devriminin 1918-20 arasında Weimar Cumhuriyeti'nin bayrağı altında canlandığı günlerde, doğru olan sloganları tekrarlamaya ve aynı-taktikleri uygulamaya devam ettiler.
Olumlu demokratik sloganların ortaya atılmasından duyulan korkuyu saflarımızda bugün bile görüyoruz. Bu durum, yoldaşlarımızın, taktiklerimizin bu gibi meselelerine yaklaşımda Markisist-Leninist yöntemleri pek kavrayamadıklarını gösteriyor. Bazıları demokratik haklar için yapılan mücadelenin işçileri proletarya iktidarı mücadelesinden saptıracağını söylüyorlar. Lenin'in bu konudaki sözlerini unutmamak zorundayız:
"Demokrasi mücadelesinin proletaryayı sosyalist devrimden saptıracağını, sosyalist devrimi engelleyeceğini, geriye iteceğini düşünmek büyük bir yanlıştır. Aksine, eksiksiz demokrasi gerçekleştirilmeden sosyalizm kurulamaz. Proletarya çok yönlü, tutarlı ve devrimci bir demokrasi mücadelesi vermeden burjuvaziye karşı kazanılacak bir zafere hazır olamaz.(*)
Bütün yoldaşlarımız bu sözleri kafalarına iyice yerleştirmelidirler. Tarih, işçi sınıfının temel haklarını savunmak için başlatılan küçük hareketlerden büyük devrimler doğduğunu göstermiştir. Diğer yandan, demokratik haklar mücadelesinin işçi sınıfının sosyalizm mücadelesiyle kaynaştırılabilmesi için önce burjuva demokrasisine karşı alınan tavırlarda bütün kalıplardan sıyrılmak gerekmektedir.
(*) V.L Lenin. Bütün Eserleri, C. 22, sf. 133
YALNIZCA DOĞRU BİR EYLEM ÇİZGİSİ YETERLİ DEĞİLDİR
Yoldaşlar! Üçüncü Enternasyonalin ve her bölümünün ana görevi, doğru bir eylem çizgisi koy-maktır. Diğer yandan doğru bir çizgi, sınıf kavgasının somut liderliği konusunda kendi başına yeterli olamaz.
Bunu tamamlamak için belirli şartların da gerçekleşmesi gerekmektedir ki, bunların en önemlileri aşağıdadır:
Önce, alman kararların uygulanmaya başlanması ve bu yolda karşılaşılacak engellerin giderilmesi konularında örgütsel garantiler sağlanmalıdır.
Stalin Yoldaşın Sovyetler Birliği Komünist (bolşevik) Partisi'nin 17. Kongresinde parti çizgisinin yürütülmesi koşulları konusunda söyledikleri, bütünüyle kongremizce alınan kararlara da uygulanabilir ve uygulanmalıdır.
Stalin yoldaş şöyle diyor:
"Bazıları, doğru bir parti çizgisi hazırlamanın bunu her tarafa ilan etmenin, genel tezler ve kararlar biçiminde sunmanın ve oy birliği ile onaylamanın, zaferin kendiliğinden, deyim yerindeyse, kendi başına gelmesi için yeterli olduğunu düşünmektedir. Bu, elbette, doğru değildir; büyük bir sapmadır. Ancak düzelmeleri olanaksız bürokratlar bu şekilde düşünebilir... Partinin genel çizgisi çıkarına güzel kararlar ve konuşmalar yalnızca işin başlangıcıdır. Çünkü onlar zaferin kendisi değil, yalnızca zafer isteği demektir. Doğru çizgi saptandıktan, sorunun doğru olarak çözümü gösterildikten sonra, davanın başarısı örgüt çalışmalarına, parti çizgisinin gerçekleşmesi konusundaki savaşıp örgütlendirilmesine, insanların doğru olarak seçilmesine, yönetici organların kararlarının uygulanması durumunun yoklanmasına bağlıdır. Bunlar olmadıkça, doğru parti çizgisi ve doğru kararlar, ciddi olarak zarara uğrama tehlikesiyle karşı karşıyadır. Dahası var: Doğru politik çizgi saptandıktan sonra politik çizginin geleceği, onun uygulanması ya da başarısızlığa uğraması da dahil her şey örgüt çalışmalarına bağlıdır." (*)
(*) Stalin, "Leninizm Meseleleri",
Stalin yoldaş tarafından söylenen ve Partimizin bütün çalışmalarında yön verici bir temel olması gereken bu tanınmış sözlere birşey eklemeye gerek yok.
İkinci şart, Üçüncü Enternasyonalin ve Bölümlerinin aldığı kararların geniş halk kitlelerinin kendi kararları haline getirilebilmesidir. Bu, şimdi, birleşik işçi cephesini örgütlemek ve geniş halk kitlelerini anti-faşist bir Halk Cephesine çekmek görevini yüklendiğimiz günlerde daha da gerekli olmaktadır. Lenin'in politik ve taktikçi dehası partinin, sloganlarını ve doğru hareket çizgisini halk kitlelerine kendi deneyleriyle anlatmaktaki ustalığından doğmuştur. Bolşevizmin tarihini devrimci işçi hareketinin politik strateji ve taktiklerinin bu en büyük hazinesini incelersek, Bolşeviklerin kitlelerin öncülüğü yöntemlerini. Parti öncülüğü yöntemlerinden her zaman daha üstün tuttuklarını görürüz.
Bunların yanısıra, eğer halkın anladığı dilde konuşmayı öğrenmezsek, kitlelerin kararlarımızı anlamayacağını da iyi bilmemiz gerekir. Çoğu zaman basit, somut, kitlelerin yadırgamayacakları ve anlayabilecekleri bir tarzda konuşamıyoruz. Dilimizi, ezbere bildiğimiz soyut formüllerden hâlâ temizleyemedik. Bildiriler, gazete yazıları, kararlar ve tezler öyle ağır bir üslup ve dille yazılmaktadır ki, bunları değil işçi kitleleri, Parti görevlileri bile zor anlamaktadır.
Yoldaşlar, bu yazıları okuyan ve dağıtan işçiler, özellikle faşist ülkelerde, hayatlarını tehlikeye atmaktadırlar. Eğer bütün bu fedakarlıkların boşuna gitmesini istemiyorsak, halk kitleleri için yazdıklarımızı onların dilinde yazmalı, bunun gerekliliğini çok iyi anlamalıyız.
Bu mesele sözlü propagandalarımızda da aynı derecede önem kazanmaktadır. Faşistlerin bu konuda birçok yoldaşımızdan daha becerikli ve esnek davrandıklarını inkar edemeyiz.
Burada, Hitler'in iktidara geçmesinden önce ve meşhur dolandırıcı ve spekülatör Sklarek kardeşlerin birkaç ay süren duruşmaları sırasında Berlin'de yapılan bir işsizler toplantısından sözetmek istiyorum. Bir Nasyonal Sosyalist, toplantıdaki konuşmasında, Sklarek kardeşlerin duruşmasını kendi işine gelen bir biçimde yorumladı. Sklarek kardeşlerin dolandırıcılığını, rüşvetçiliğini ve diğer suçlarını anlattı, aylardır sonuçlanmayan davanın Alman halkına yüzbinlerce marka malolduğunu belirtip büyük bir tezahürat eşliğinde Sklarek kardeşler gibi gibi soyguncuların hemen öldürülmesi ve dava için harcanan paranın da işsizlere dağıtılması gerektiğini söyledi.
Sonra bir Komünist kalktı ve söz istedi. Önce söz vermek istemeyen başkan, Komünistin sözlerini duymak isteyen dinleyicilerin baskısına dayanamadı ve söz vermek zorunda kaldı. Komünist kürsüye çıktığı zaman, herkes büyük bir heyecanla, söyleyeceği sözleri bekliyordu. Neler söyledi biliyor musunuz? Yüksek ve güçlü bir sesle:
"Arkadaşlar," diye söze başladı, "çalışmalarını yeni bitiren Üçüncü Enternasyonal Genel Kurulu, işçi sınıfının kurtuluş yolunu göstermiştir. Bu yolda size düşen görev arkadaşlar, "işçi sınıfının çoğunluğunu kazanmak"hr. Genel kurul işsizlerin hareketlerinin 'politikleşme'si gerektiğini belirtmiştir. Genel Kurul bizden politik seviyenin yükseltilmesini istemektedir."
Genel Kurulun kararlarını işsizlere açıklayarak sözlerine aynı havada devam etti.
Böyle bir konuşma işsizleri etkileyebilir miydi? İşsizler kendilerini daha yüksek bir seviyeye ulaştırmak için önce politikleştirmemizden, sonra devrimcileştirmemizden, daha sonra da harekete geçmemizden hoşnut olabilirler miydi?
Oturduğum köşede, yapılması gereken şeyleri somut bir biçimde ağzından duymak istedikleri Komünisti sabırsızlıkla kürsüye çağıran işsizlerin esnediklerini, sıkıldıklarını gösteren hareketler yaptıklarını görüyordum. Başkanın konuşmacının sözünü küstah bir davranışla kesmesi ve dinleyicilerin de buna karşı çıkmaması beni hiç şaşırtmamıştı.
Propaganda çalışmalarımız içinde bunun bir sürü örneği vardır. Böyle şeyler yalnız Almanya'da daolmamıştır. Bu tip yapılan propaganda insanın kendi davasına karşı propaganda yapmasından pek de farklı değildir.
Raporumu okuduğum sırada Başkan; Yoldaş Kuu-sinen. Kongre üyelerinden bana verilmek üzere ilgi çekici bir mektup aldı. Bu mektupu okuyorum:
"Aşağıdaki meseleyi konuşmanızda lütfen Kongreye getirin. Üçüncü Enternasyonal'in alacağı kararlar yalnız eğitilmiş komünistlerin değil, Üçüncü Enternasyonal kararlarını okuyan her işçinin de komünistlerin istediklerini, komünizmin insanlığa getireceklerini, önceden bir eğitim görmeden anlayabilecekleri bir biçimde yazılmalıdır. Bazı parti liderlerinin unuttukları bu nokta kendilerine, hem de kuvvetle hatırlatılmalıdır. Propagandamız açık bir dille yapılmalıdır."
Bu mektubu yazanın kim olduğunu kesinlikle bilmiyorum ama, bu yoldaşın, mektubunda, milyonlarca işçinin isteğini ve düşüncesini seslendirdiğinden hiç kuşkum yok. Birçok yoldaşımız kitlelerin çoğu zaman anlayamayacağı oturaklı sözlerin ve sayısı kabarık formüllerin daha güçlü bir propagandaya yol açacağını sanıyorlar. Bu arada bazı yoldaşlar Lenin'in her zaman halk dilinde, kitlelerin hemen anlayabileceği bir tarzda yazdığını ve konuştuğunu da unutuyorlar.
Hepimiz şu cümleleri bir kanun, bolşevik kanunu, temel bir kural bilelim:
Yazarken ya da konuşurken sizi anlaması, size inanması ve sizi izlemesi gereken işçileri düşünün. Kendisi için yazdığınız, kendisi için konuştuğunuz insanları unutmayın.
KADROLAR
Yoldaşlar, en iyi kararlarımız bile, eğer onları uygulama alanına sokacak kişiler yoksa, birer karalama olmaktan ileriye geçemeyecektir. Maalesef, buna rağmen, çözmemiz gereken meselelerin en önemlilerinden biri olan kadro meselesi Kongre'nin ilgisini hiç de çekmemiştir.
Komüntern Yürütme Komitesi'nin hesap raporu yedi gün tartışılmış, çeşitli ülkelerden birçok konuşmacı kürsüye çıkmış, ama Partiler ve işçi hareketi için son derece önemli olan bu meseleye yalnızca birkaç kişi, onlar da yüzeyde kalan sözlerle değinmiştir. Partilerimiz eylem alanında herşeye kişilerin, kadroların karar verdiklerini henüz pek anlamamış görünüyor.
Bir yandan en değerli kadrolarımızı kavga içinde kaybederken, diğer yandan kadro meselesini önemsemeyen bir tutuma girmek, asla hoşgörülemez. Bizler bir bilgiçler derneğinin değil, her zaman ateş hattında olan bir hareketin insanlarıyız. En dinamik, en cesur ve en bilinçli unsurlarımız en ön saflarda yer almaktadırlar. Düşman, özellikle faşist ülkelerde, ilk önce bu saftaki adamların peşine düşmekte, öldürmekte, hapse ve toplama kamplarma atmakta, akıl almaz işkenceler yapmaktadır. Bu durum saflarımızı durmadan yenilememizi, bir yandan eski kadroları elde tutmaya çalışırken, diğer yandan da yeni kadroları yetiştirmemizin ve eğitmemizin gerekliliğini açıkça ortaya koymaktadır.
Kitle Birleşik Cephesi hareketinin bizim etkimiz altında büyük bir güç kazanması ve ortaya binlerce yeni işçi sınıfı kavgacısı çıkartması, kadroların hızla eğitilmesi için ayrı bir neden ve zorunluluk olmaktadır. Bunun da ötesinde, yalnız genç unsurlar ve işçiler değil, daha önce politik bir harekete karışmadığı halde saflarımıza katılan kişiler de devrimci bir nitelik kazanmaktadırlar. Sosyal Demokrat Partinin eski üyeleri ve militanları büyük gruplar halinde bizden tarafa geçmektedirler. Teorik eğitimden yoksun olan bu yeni kadrolar eylemlerinde kendi kendilerine çözmek zorunda kaldıkları önemli meselelerle karşılaşmaktadırlar. Bu da kendilerine, özellikle legal olmayan Komünist Partilerinde, özel bir çaba harcanmasını gerektirmektedir.
Kadrolar konusundaki doğru politika meselesi yalnızca Partilerimiz için değil, Komünist Gençlik
Birliği (Konsomol) ve bütün diğer kitle örgütleri için, bütün devrimci işçi hareketi için büyük bir önem kazanmaktadır.
Kadrolar konusunda doğru politika nasıl olmalıdır?
Birincisi, insanları iyi tanımalıyız. Partilerimizde genel olarak kadrolar üzerinde sistemli bir çalışma yapılmamıştır. Son zamanlarda Fransa, Polonya ve Çin'de bu konuda bazı başarılar elde edilmiştir. Almanya Komünist Partisi de yeraltı devresinden önce kadroları üzerinde böyle bir çalışma yapmıştı. Bu partilerin deneyleri, daha önce dikkati çekmeyen bazı Partili işçilerin incelemeler başlar başlamaz değerlendirilebildiğini göstermiştir. Aynı zamanda. Parti içinde ideolojik ve politik yönlerden zararlı olan yabancı unsurlar da ayıklanabilmiştir. Bu konuda Fransa'da Bolşevik incelemesinden sonra sınıf düşmanlarının ajanı oldukları anlaşılan ve Partiden atılan Celor ve Barbe yeterli birer örnek olarak verilebilirler. Macaristan'da kadroların deneyden geçirilmesi, kimliklerini başarıyla gizleyen provokatörlerin ve düşman ajanlarının açığa çıkartılmasını çok kolaylaştırmıştır.
İkincisi, kadrolar doğru bir biçimde yükseltilmelidirler. Yükselme gelişigüzel bir olay değil. Partinin düzgün işleyen bir fonksiyonu olmalıdır. Kadrolar yalnızca Parti üzerinde toplanan dar çerçeveli görüşlere göre yükseltilirlerse ve kitlelere olan yakınlıkları göz önüne alınmazsa, iyi sonuçlara varılamaz. Yükselmede işçilerin Parti içindeki çalışmaları ve kitleler üzerindeki etkileri temel olarak alınmalıdır. Partilerimizde son derece başarılı yükselme örnekleri vardır. Örneğin, bugün Kongre Prezidyumunda yer alan bir İspanyol Kadın Komünist: Dolores,(76) iki yıl öncesine kadar kimsenin ilgisini çekmeyen bir üyeydi. İşçilerle sınıf düşmanları arasındaki ilk çatışmalarda eksiksiz bir propagandacı ve savaşçı olduğunu gösterdi. Sonunda da Parti yöneticilerinden biri oldu.
(76) Ibbarruri, Dolores (La Passionaria, 1895-) 1932den beri İspanya Komünist Partisi Merkez Komitesinde Politbüro üyesi 1942'den beri İspanya Komünist Partisi Genel Sekreteri.
Diğer ülkeler için de böyle başarılı örnekler veri-lebilirse de, kadrolar genellikle düzensiz, karmakarışık bir biçimde yükseltilmekte, bu da iyi sonuç vermemektedir. Bazen en önemli yerlere davaya gerçekten zararlı olan çok bilmişler, ukalalar ve gevezeler getirilmektedir.
Üçüncüsü, insanlar en verimli biçimlerde değerlendirilmelidirler. Her üyenin özelliklerini iyi bilmeli ve bu özelliklerinden iyi yararlanabilmeliyiz. İnsan kusursuz olamaz. Arkadaşlarımızı olduğu gibi görmeli, zayıflıklarını ve eksikliklerini gidermeye çalışmalıyız. Partilerimizde, kendilerine uygun görevler verildiği zaman çok faydalı olabilecek kişilerin yanlış değerlendirilmesiyle ilgili bir sürü örnek vardır.
Dördüncüsü, kadrolar uygun bir biçimde dağıtılmalıdır. Herşeyden önce, hareketin kilit noktalarında kitlelerle ilişkisi olan, kitlelerin bağrından kopup gelen, ileri görüşlü, güvenilir kişiler bulunmalıdır. Önemli bölgelerde bu gibi kişilerin sayısı artırılmalıdır. Kapitalist ülkelerde ise kadroların yerlerinin değiştirilmesi pek kolay değildir. Bu değiştirme işleminin, hesaplanması ve gereken uygun bir biçimde giderilmesinin, maddi durum ve aile meseleleri gibi engelleri ve zorlukları vardır. Bu konuyu çoğu zaman gözönüne almamaktayız.
Beşincisi, kadrolara sistemli olanaklar sağlanmalıdır. Bu olanaklar arasında ayrıntılı talimatlar, sürtüşme çıkartmayacak bir denetim, yanlışların ve eksikliklerin giderilmesi ve günlük somut eğitim bulunmaktadır.
Altıncısı, kadroların harcanmaması konusuna titizlikle eğilinmelidir. Partili işçileri gerektiği zaman hemen geri çekmeyi ve yerlerine yeni kadroları sürmeyi öğrenmeliyiz. Parti liderlerinin özellikle Partilerin yasal olmadıkları ülkelerde, kadrolarınmuhafazasının sorumluluğunu yükümlenmelerini istemeliyiz. Kadroların doğru bir biçimde korunması, partideki gizli alışmaların çok ciddi bir biçimde örgütlendirilmesini de gerçekleştirmektedir. Bazı partilerde birçok yoldaşlar, hazır reçetelere göre, yalnızca formel olarak örgütledikleri partilerini illegal çalışma şartları için hazır sandılar. Düşmanın doğrudan doğruya ağır saldırısı üzerine yeraltına geçtikten sonra ve yeniden örgütlenmek için gerçekten çalışmaya başlayınca bunun bedelini çok pahalı ödediler. Alman Komünist Partisinin gizli çalışma durumuna geçmesinin bize ne kadar pahalıya malolduğunu hatırlayınız? Bu bize, bugün daha legal durumda bulunan, fakat yarın legalliklerini kaybetme olasılığı olan partilerimize ciddi bir uyarı olmalıdır.
Partilerimizn gelişmesi, eldeki bütün güçleri en verimli biçimlerde değerlendirmesi, kitle hareketinin uçsuz bucaksız hazinesinden yeni ve zinde işçilerin her zaman canlı olan takviyelerini sağlayabilmesi, ancak doğru bir kadro politikasının uygulanmasıyla gerçekleştirilebilir.
Kadroların seçiminde gözönüne alınacak temel unsurlar nelerdir?
Birincisi, kendini işçi sınıfının davasına kesinlikle adamak. Partiye bağlılık ki bu özellikler sınıf düşmanlarına karşı çarpışırken, hapiste ve mahkemede denenmiş olmalıdır.
İkincisi, kitlelerle mümkün olduğu kadar yakın ilişki. Sözünü ettiğimiz yoldaşlar kitlelerin çıkarlarını, nabızlarını iyi tanımalı, duygularını ve isteklerini iyi bilmelidirler. Parti örgütlerimizin liderlerinin prestiji, herşeyden önce kitlelerin kendilerini lider olarak tanıması, liderlik kapasitelerini ve deneylerini, mücadeledeki azim ve fedakarlıklarını görüp inanması temeline dayandırılmalıdır.
Üçüncüsü, kadroların gerekli şartları kendiliklerinden yaratma ve karar verirken üzerlerine sorumluluk alma yetenekleridir. Sorumluluktan korkan bir insan lider değildir. Kendisi karar veremeyen, "Ben bana söylenen şeyi yaparım." diyen insan Bolşevik değildir. Gerçek bir sosyalist lider yenilgi anında kendisini kaybetmeyen, başarı anında ne yapacağını şaşırmayan, kararların yürütülmesinde sarsılmaz bir sağlamlık gösteren kişidir. Kadrolar en çok mücadelenin somut meselelerini kendiliklerinden çözmek zorunda kaldıkları ve kararlarının bütününden sorumlu olduklarını anladıkları durumlarda gelişirler.
Dördüncüsü sınıf düşmanlarına karşı kavgada disiplin ve Bolşevik sağlamlığı, bunun yanısıra, Bolşevik çizgisinden sapmalara karşı amansız bir mücadele.
Kadroların doğru seçimini sağlayan bu özellikler üzerinde titizlikle durmalıyız. Eylemde çoğu zaman iyi yazan ve iyi konuşan yoldaşlara öncelik verilmektedir. Ama, bu kadar iyi yazıp konuşamasalar bile, mücadeleye daha yatkın, becerikli karar verebilen, kitlelerle ilişki kurabilen, kavgaya girip diğerlerini de kavgaya sokabilen kişiler geri planda bırakılmaktadırlar. Davaya bağlı işçilerin, ileri görüşlü işçi sınıfı liderlerinin arasına tutucuların (sekter), doktrincilerin ve ahlakçıların katıldığı az mı görülmüştür?
Önde gelen kadrolarımız, görevleri hakkındaki bilgilerini Bolşevik temeliyle kişiliklerindeki devrimci güçle ve görevlerini uygulama ustalığıyla birleştirmelidirler.
Yoldaşlar, kadrolar konusuna bağlı olarak Uluslararası İşçi Savunmasının işçi hareketinin bu meselede oynadığı büyük rol üzerinde durmama izin verin. Uluslararası işçi Savunmasının işçi hareketinin bu meselede politik göçmenlere, ezilen devrimcilere ve anti-faşistlere verdiği destek, birçok ülkede binlerce işçi sınıfı kavgacısının hayatını kurtarmış, gücünü ve savaşma azmini korumuştur. Hapse girenlerimiz Uluslararası İşçi Savunması'nın eylemlerinin son derece büyük önemini doğrudan doğruya kendi deney-leriyle anlamışlardır.
Uluslararası İşçi Savunması, eylemleriyle yüzbinlerce proleterin, köylüler ve aydınlar arasındaki devrimci unsurların sevgisini, bağlılığını ve derin şükran duygularını kazanmıştır.
Uluslararası İşçi Savunması'nın önemi bugün, burjuva gericiliğinin güçlendiği, faşizmin kudurduğu ve sınıf kavgasının gittikçe belirlendiği şartlar altında büyük ölçüde artmaktadır. Uluslararası İşçi Savunması'nın bugünkü görevi, bütün kapitalist ülkelerde, (özellikle yerel şartlara uyması gereken faşist ülkelerde) emekçi halkların gerçek kitle örgütü haline gelmektedir. Milyonlarca emekçiyi içine alan anti-faşist Halk Cephesinin, birleşik işçi cephesinin, barış ve sosyalizm için faşizme karşı çarpışan emekçi halklar ordusunun "Kızıl Haç"ı olmalıdır. Uluslararası İşçi Savunması çalışmalarında başarılı olabilmek için binlerce etkin üyesini, kendi kişilikleri ve kapasiteleriyle bu son derecede önemli örgülün özel amaçlarına çözüm getiren kadrolarının büyük çoğunluğunu, eğitmek zorundadır.
Halka karşı bürokratik bir yaklaşımın ve isteksiz bir tutumun hem işçi hareketine genel bir zarar verdiğini, hem de Uluslararası İşçi Savunması'nın çalışma ortamı içinde büyük bir suç olduğunu burada kesinlikle belirtmeliyim. İşkence odalarında ve toplama kamplarında acı çeken işçi sınıfı savaşçıları, faşizmin ve gericiliğin kurbanları, politik göçmenler ve aileleri. Uluslararası İşçi Savunması'ndan en büyük yardımı görmelidirler. Uluslararası İşçi Savunması, proleter ve anti-faşist hareketlerin savaşçılarına yardım edilmesi, özellikle işçi hareketi kadrolarının manen ve maddeten muhafazası üzerinde büyük bir önemle durmalıdır. Uluslararası İşçi Savunması örgütlerinin komünist ve devrimci işçileri, attıkları her adımın Uluslararası İşçi Savunması'nın görevleri ve fonksiyonları yönünden işçi sınıfına ve Üçüncü Enternasyonal'e karşı büyük bir sorumluluk taşıdığını iyi bilmelidirler.
Yoldaşlar, bildiğimiz gibi kadrolar en iyi eğitimden, kavga sürecinde zorlukları çözümleme sınavları verirken ve olumlu-olumsuz davranışları birbirinden ayırmaya çalışırlarken geçerler. Grevlerde, gösterilerde, hapiste ve mahkemelerde yüzlerce olumlu davranış örneği gördük. Birçok kahraman tanıyoruz. Ama yüreksizler, tabansızlarla ve bizi yarı yolda bırakanlarla da az karşılaşmadık. Bu iyi ve kötü örnekleri çoğu zaman unutuyor, insanlara bunlardan ders almayı öğretmiyoruz. Örnek alınması ya da uzak tutulması gereken davranışları belirtmiyoruz. Yoldaşlarımızın ve devrimci işçilerimizin polis sorgularında, hapiste ve mahkemelerdeki davranışlarını incelemeliyiz. İyi örnekler gün ışığına çıkartılmalı ve uygulanması gereken modeller olarak ortaya konulmalı. Bolşevik olmayan yoz ve karşıt örnekler ise bir kenara atılmalıdır. Birçok arkadaşımız Leipzig'de söyledikleri sözlerle, mahkemelerdeki Bolşevik davranışının nasıl olması gerektiğini bilen, sayısız kadronun yetiştiğini gösterdiler.
Ama Kongre delegeleri aranızda Romanya'daki demiryolu işçilerinin, Almanya'da en sonunda faşistler tarafından boynu vurulan Fiete Schulze'nin, yiğit Japon arkadaşımız İchikawa'nm, devrimci Bulgar işçilerinin duruşmalarını, proleter kahramanlığı örnekleri verilen diğer birçok duruşmayı ayrıntılarıyla bilen kaç kişi var?
Böyle değerli proleter kahramanlığı örnekleri her tarafa yayılmak, saflarımızdaki ve işçi sınıfının saflarındaki yüreksizlik, düşmanlık, çürüklük ve zayıflık örnekleriyle karşılaştırılmalıdır. Bu iyi örnekler işçi hareketi kadrolarının eğitiminde büyük ölçüde kullanılmalıdır.
Yoldaşlar! Parti liderlerimiz çoğu zaman, yeteri kadar insan olmadığından, propaganda çalışmaları, gazeteler, sendikalar, gençliğin ve kadınların eyleminin bu yüzden eksik kaldığından yakınıyorlar. "İnsan yetmiyor, insan yetmiyor." Durmadan bunu tekrarlıyorlar. Bu yakınmalara Lenin'in eskiden öylediği, ama geçerliliğini hiçbir zaman kaybetmeyen şu sözleriyle cevap veriyoruz:
"Hiç insan yok - ama yine de çok insan var. Çok insan var, çünkü işçi sınıfında ve toplumun gittikçe farklılaşan tabakalarında karşı çıkmak isteyen huzursuz kişilerin sayısı her yıl biraz daha artıyor. Aynı zamanda, hiç insan yok, çünkü bütün güçleri, hatta en önemsizlerini bile işe koşacak geniş, düzenli birlikte eylemleri örgütleyecek usta örgütçülerimiz yok.(*)
Partilerimiz Lenin'in bu sözlerini adamakıllı benimsemeli ve günlük bir direktif gibi yerine getirmelidir. İnsanlar çoktur ancak, onları kendi örgütlerimizde grev ve gösteriler sırasında, çeşitli işçi kitle örgütlerinde. Birleşik Cephe organlarında ortaya çıkarmak gerekir, kendilerine çalışmalar ve mücadele sürecinde büyümelerine yardım etmeliyiz, onları işçilerin davasına gerçekten yarar sağlayacak bir duruma getirmeliyiz.
Yoldaşlar, biz Komünistler eylem insanlarıyız. Bizim meselemiz faşizme emperyalist savaşa, sermayenin saldırısına karşı, kapitalizmin devrilmesi için mücadele eylemidir. Komünist kadroların kendilerini devrim teorisi ile güçlendirmelerini de bu eylem görevi gerekli kılmaktadır. Teori eylemdeki kişilere yönlendirme gücü, görüş açıklığı ve çalışma güvenliği vermekte, davamızın zaferine olan inancımızı sağlamlaştırmaktadır.
Gerçek devrimci teori kısır teorileşmeleri, soyut tanımlamalarla oynanan anlamsız oyunları asla hoş görmez. Lenin "Bizim teorimiz doğma değil, eylemimizin kılavuzudur." derdi. Kadrolarımıza işte böyle bir teori gereklidir. Hem de ekmek, hava, su kadar gereklidir.
Eylemimizi uyuşukluktan, kalıplardan ve tehlikeli bilgiç taslaklığından kurtarmak isteyenler bunları, kitlelerin başında ve kitlelerle birlikte sürdürülen etkin bir kavgayla ve Marx'ın, Engels'in ve Lenin'in güçlü, verimli öğretilerini kavramak için gösterecekleri yorulmak bilmeyen bir çalışmayla yakıp kül etmelidirler.
(") V.İ. Lenin Bütün Eserler, C. 5, Sf. 436-437.
Bu konuya bağlı olarak, dikkatinizi Parti okullarımızın çalışmalarına çekmeyi gerekli buluyorum. Okullarımız bilgiçler, ahlakçılar ve laf ebeleri yetiştirmemelidir. Emekçilerin eyleminde ön saflarda yer almak için diğer okulları bırakanlar, yalnızca cesaretleri ve fedakarlık yapmaya hazır oldukları için değil, aynı zamanda diğer işçilerden daha ileri görüşlü oldukları ve emekçi halkın kurtuluş yolunu daha iyi bildikleri için ön saflarda yer alacak kişiler yetiştirmelidir. Üçüncü Enternasyonalin bütün bölümleri bir saniye bile geçirmeden Parti okullarının uygun örgütlenmesi meselesini ele almalı, bunları savaşçı kadroların geliştirileceği tezgahlar haline getirmenin yollarını aramalıdırlar.
Bana kalırsa Parti okullarımızın ana görevi Parti ve Gençlik Birliği üyelerine, genel bir düşmana karşı mücadeleyi değil, çeşitli ülkelerdeki somut durumları, belirli şartlarda Marksist-Leninist yöntemlerin uygulanmasını, belirli bir düşmanla savaşmasını öğretmek olmalıdır. Bu da Leninizm'in edebiyatını değil, canlı devrimci ruhunu incelemeyi gerektirir.
Parti okullarında kadroları eğitmenin iki yolu vardır:
Birinci yol: Soyut teoriyi öğretmek, kafalara mümkün olduğu kadar kuru söz sokmak, tezleri ve kararlan edebi bir üslupla kaleme almayı öğretmek, arada bir de ülkenin meselelerine, belli işçi hareketlerine, tarihine, geleneklerine, ve o ülkedeki Parti'nin deneylerine şöyle bir dokunmak.
ikinci yol: Öğrencinin kendi ülkesinin proletarya mücadelesinin ana meseleleri üzerinde pratik çalışma yapması ve bunu temel alarak Marksizm-Leninizm'in ana prensiplerini kapsayan teorik bir eğitimden geçmesidir. Öğrenci sonra eylemine döndüğü zaman, nasıl davranması gerektiğine kendi kendine karar verebilecek, kitlelerin sınıf düşmanlarına karşı verdiği savaşı yönetebilecek bir ider ve bağımsız bir örgütçü olabilecektir.
Parti okullarının bütün mezunları da aynı derecede başarılı olamıyorlar. Çoğunda büyük sözlere, soyutlamalara, kitap ağzına ve bilgi gösterisine rastlanılıyor. Oysa ki bize kitleler için gerçek Bolşevik örgütçüler ve liderler gerekiyor. Bunlara hem de pek çok ihtiyacımız var. Bu öğrencilerin iyi tezler yazıp yazmamaları pek o kadar önemli değil (aslında buna da çok ihtiyacımız var) önemli ölen şey, zorluklardan yılmadan, örgütlenme ve yönetmede başarılı olabilmeleridir.
Devrim teorisi devrim hareketlerinin genelleştirilmiş, özetlenmiş deneyleridir. Komünistler kendi ülkelerinde uluslararası işçi hareketlerinin bütün kollarının yalnız geçmişteki değil, aynı zamanda bugünkü mücadele deneylerini de değerlendirmelidirler. Diğer yandan, yöntemlerinin ve hazır biçimlerin bir ülkeden diğerine, bir durumdan diğer bir duruma olduğu gibi aktarılması demek değildir ki; bu gibi olaylar Partilerimizde çok görülmektedir. Yöntemlerin, eylem biçimlerinin ve hatta Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin kapitalizmin egemen olduğu ülkelerde aynen taklit edilmesi, faydadan çok zarar getirir, getirmiştir de. Özellikle Rus Bolşevik-lerinin deneylerinden ders alarak uluslararası eylem çizgisinin her ülkenin hayatının çeşitli şartlarına uygulanmasını öğrenmeliyiz. Büyük sözleri, adi formülleri, bilgiçliği ve doğmacılığı, kapitalizme karşı verilen mücadelede bir kenara itmeyi, bunları alay konusu yapmayı öğrenmeliyiz.
Yoldaşlar! Attığımız her adımda; kavga sürecinde, özgürlükte, hapiste, her zaman öğrenmeliyiz. Öğrenip savaşmalı, savaşıp öğrenmeliyiz.
* * *
Yoldaşlar; Komünistlerin uluslararası kongrelerinin hiç biri bu Kongre kadar dünya kamuoyunun ilgisini çekmemiştir. Şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki Kongremizin gidişini izlemeyen tek bir ciddi gazete, tek bir siyasi parti, tek bir ciddi siyasi ya da sosyal lider yoktur.
Milyonlarca işçinin, köylünün, küçük köy halkının, memurun ve aydınların, sömürge halklarının sömürülen ulusların gözleri uluslararası proletaryanın ilk fakat sonuncu olmayan devletinin büyük başkenti Moskova'ya çevrildi. Kongrede tartışılan sorunların ve verilen kararların önemi ve zorunluluğun ispatını gördük. Bütün dünya faşistlerinin, özellikle Alman faşistlerinin kudur-muşçasına ulumaları, kararlarımızın markı tam ortasından vurduğunu gösteriyor.
Üçüncü Enternasyonal, Bolşeviklerin uluslararası partisi, burjuva karşı-devrimin ve faşizmin kapitalist ülkelerdeki emekçi kitleleri yerinde tutmaya çalıştıkları karanlık gecede bütün insanlığa kapitalizmin boyunduruğundan, faşist barbarlığından ve emperyalist savaşın tehditlerinden kurtuluş yolunu gösteren bir meşale oluyor.
İşçi sınıfının eylem birliğinin kurulması, bu yol üzerindeki karar safhasıdır. Evet, işçi sınıfının her daldaki örgütlerinin eylem birliği, bütün eylem alanlarında ve sınıf kavgasının bütün kesimlerindeki güçlerin birleştirilmesidir.
İşçi sınıfı, sendikalarının birliğini sağlamalıdır. Bazı reformcu sendika liderleri Komünist Partilerin sendikaların işine karışacağını, Komünist partizanların sendikaların içinde bulundukları zaman, sendika demokrasisinin yıkılacağını söyleyerek işçileri korkutmaya kalkıyorlar. Bizleri sendika demokrasisinin karşısındaymışız gibi göstermeye çalışmak kafasızlıktır. Bizler sendikaların kendi meseleleri üzerinde kendilerinin karar verme haklarını her zaman savunuyor ve koruyoruz. Eğer sendika birliği için sendikalar içindeki Komünist fraksiyonları dışarı atmak gerekiyorsa, buna bile hazırız. Birleşik sendikaların bütün politik partilerden bağımsız olması konusunda bir anlaşma yapmaya da hazırız. Ama sendikaların burjuvaziye bağlanmasına her zaman karşı olacağız ve sendikaların proletarya ile burjuvazi arasındaki kavgada tarafsız kalamayacağı biçimindeki görüşümüzden de asla vazgeçmeyeceğiz.
İşçi sınıfı işçi gençliğin ve bütün anti-faşist gençlik örgütlerinin birliğini sağlamaya, gençliğin faşizme ve diğer halk düşmanlarının yıldırıcı etkisi altında kalan kesimini yenmeye çalışmalıdır.
İşçi sınıfı işçi hareketinin bütün alanlarında birliğini sağlamalıdır ve sağlayacaktır. Bizler, kapitalist ülkelerin Komünistleri ve devrimci işçilerin Kongremizin uluslararası işçi hareketinin en önemli meselelerinde kararlaştırdığı yeni bir hareket çizgisini eylem alanına ne kadar çabuk, sağlam ve kararlı bir biçimde uygularsak, bu birlik de o kadar çabuk gerçekleşecektir.
İleride bir sürü zorlukla karşılaşacağımızı biliyoruz. Yolumuz düzgün, asfalt bir yol değildir ve üzeri güllerle de döşenmemiştir. İşçi sınıfı, yolunda hatta kendi içinde beliren bir sürü engeli yok etmek zorunda kalacaktır. Herşeyden önce, Sosyal Demokrasinin karşı-devrimci unsurlarını temizlemek zorunda kalacaktır. Burjuva karşı-devriminin ve faşizmin demir ökçeleri altında bir' sürü kurban verilecektir. Proletaryanın devrim gemisi limana ulaşmadan önce suyun altında gizlenen birçok kayadan sıyrılmak zorundadır.
Bugün kapitalist ülkelerin işçi sınıfı ne emperyalist savaşın başladığı 1914 yılındaki, ne de savaşın bittiği 1918 yılındaki durumundadır. Zengin deneylerle, devrim mahkemeleriyle, özellikle Almanya, Avusturya ve İspanya'da uğranılan yenilgilerin acı dersleriyle dolu bir yirmi yıl geçirmiştir.
İşçi sınıfı zafere ulaşmış sosyalizmin ülkesi olan Sovyetler Birliği'nin kişiliğinde karşısında, sınıf düşmanını nasıl yeneceğini, kendi egemenliğini nasıl kuracağını ve sosyalist toplumu nasıl oluşturacağını gösteren uyarıcı bir örnek görmektedir.
Burjuvazi, bütün dünya üzerindeki bölünmez sömürgesini artık elinde tutamamaktadır. Artık dünyanın altıda birini muzaffer işçi sınıfı yönetiyor.
İşçi sınıfı sağlam ve birleşmiş bir devrimci öncü olan Komünist Enternasyonale sahiptir.
Yoldaşlar! Tarihi gelişmenin bütün akışı işçi sınıfının davasından yana olmuştur. Gericilerin, her tür faşistin, bütün dünya burjuvazisinin tarihin çarkını geriye çevirme çabalan boşa gidecektir. Hayır, o çark ileri doğru dönmektedir ve sosyalizmin dünya çapındaki kesin zaferine kadar da dönecektir.
Kapitalist ülkelerdeki işçi sınıflarının bir tek eksiği vardır: Kendi saflarındaki birlik.
O halde. Üçüncü Entemasyonal'in devrimci sesi, Marx-Engels-Lenin'in çağrısı bu kürsüden bütün dünyaya bir daha duyurulsun.
Bütün ülkelerin işçileri, birlesiniz!...
13 Ağustos 193