Devrimimizde proletaryanın Görevleri nden
Devrimimizde proletaryanın Görevleri nden
Proleter partisi İçin taslak Platform
ZİMMERWALD ENTERNASYONALİ BAŞARISIZLIĞA UĞRADI
III. ENTERNASYONALİ KURMAK GEREKİR
17. Zimmerwald Enternasyonali daha başlangıçta, kararsız, "kautskici", "merkezci" bir tutum aldı, ve bu da zimmenvald solunu hemen onunla dayanışmadan vazgeçme, ondan ayrılma, ve (İsviçre'de Rus, Alman ve Fransız dillerinde basılmış) kendi öz bildirgesini yayınlama zorunda bıraktı.
Zimmerwald Enternasyonalinin başta gelen kusuru, başarısızlık nedeni (çünkü o ideolojik ve siyasal bakımdan başarısızlığa uğramış bulunmaktadır), bütün öbür sorunları pratik olarak belirleyen esas sorundaki: sosyal-şovenizmden ve La Haye'de (Hollanda) Vandervelde ve Huysmans vb. tarafından yönetilen eski sosyal-şoven enternasyonalden bütün bütüne kopma sorunundaki dalgalanmaları ve kararsızlığıdır.
Zimmerwald çoğunluğunu oluşturanların kaııtskicilerin ta kendileri oldukları bizde henüz bilinmiyor. Bununla birlikte bu, göz önünde tutulması gerekli olan ve şimdi Batı Avrupa'da herkesin bildiği çok önemli bir olgudur. Hatta aşırı-şoven Chemnitzer Zeitung'un yöneticisi ve Parvus'ün aşırı-şoven Die Glocke'sinin[47] yazarı şoven, Alman ultra-şoveni Heilmann bile (Heilmann, kolayca anlaşılacağı gibi, "sosyal-demokrat" ve sosyal-demokrasinin "birlik"inin acar bir yandaşıdır), merkez ya da "kautskicilik" ile Zimmerwald çoğunluğunun aynı şey olduğunu açıkça kabul etme zorunda kaldı.
Oysa, 1916 sonu ile 1917 başı, bu olguyu kesinlikle tanıtladı. Kienthal Bildirgesi[48] tarafından sosyal-pasifizmin yargılanmasına karşın, tüm Zimmerwald sağı, tüm Zimmerwald çoğunluğu: 1917 ocak ve şubatındaki bir dizi bildirilerinde, Kautsky ve hempaları; Bourderon ve Merrheim, Fransa'da, sosyal-şovenler ile birlikte, sosyalist parti (aralık 1916) ve Genel Emek Konfederasyonunun (yani ulusal Fransız sendikaları örgütünün, gene 1916 aralığındaki) pasifist önergelerini oylayarak; tüm partinin sosyal-pasifist bir tutumu benimsediği ve Turati'nin kendisinin de "sendelediği" (elbette rastlantı sonucu değil) ve 17 Aralık 1916 günlü konuşmasında, emperyalist savaşı ülküleştiren milliyetçi sözler söylemeye değin gittiği İtalya'da Turati ve hempaları, sosyal-pasifizm içine düşmüştür.
Zimmerwald ve Kienthal başkanı Robert Grimm, 1917 ocağında, kendi partisinin sosyal-şovenleri (Greulich, Pflüger, Gustav Müller vb.) ile, gerçek enternasyonalistlere karşı bir blok kurdu.
Çeşitli ülkeler zimmerwaldçıları tarafından 1917 Ocak ve şubatında toplanan iki konferans sırasında, Zimmerwald çoğunluğunun bu ikili ikircil oyunu, birçok ülkenin sol enternasyonalistleri: Uluslararası Gençler Örgütü sekreteri ve iyinin iyisi enternasyonalist bir gazete olan Internationale des Jeunes'in[49] yöneticisi Münzenberg; partimizin Merkez Komite temsilcisi Zinovyev; Polonya Sosyal-Demokrat Partisinden ("Ulusal Büro") K. Radek; "Spartaküs" grubu üyesi, Alman sosyal-demokrat Hartstein tarafından, kesin olarak damgalandı.
Rus proletaryasına çok şey verilmişti; dünyanın hiç bir yerinde işçi sınıfı henüz Rusya'da olduğu kadar devrimci gözü peklik gösteremedi. Ama çok şey verilmiş olandan, çok şey istenecektir.
Zimmerwald batağına daha çok hoşgörü gösterilemez. Zimmerwald "kautskicileri" nedeniyle, Plehanov ve Scheidemann'ların şoven enternasyonali ile daha uzun zaman yarı-bağlılık içinde kalınamaz. Bu enternasyonalden hemen kopmak gerekir. Zimmerwald'de yalnızca gözlemci olarak kalmak gerekir.
Gecikmeden yeni bir enternasyonal, devrimci, proleter bir enternasyonal kurmak, açıkça bize, açıkça bugünkü güne düşüyor; daha doğrusu, bu enternasyonalin zaten kurulmuş olduğunu ve çalıştığını açıkça ilân etmekten çekinmemeliyiz.
Yukarda saymış bulunduğum "gerçek enternasyonalistler"in enternasyonalidir bu. Onlar, ve yalnızca onlar, devrimci enternasyonalist yığınların, bozucuları değil, temsilcileridirler.
Bu sosyalistlerin sayıları azdır. Ama her Rus işçisi, 1917 şubat-mart devriminin öngününde, Rusya'da bilinçli çok devrimci olup olmadığını kendi kendine bir sorsun.
Önemli olan sayı değil, gerçekten devrimci proletaryanın siyaset ve fikirlerinin doğru dışavurumudur. Asıl önemli olan enternasyonalizmi "ilân etmek" değildir; asıl önemli [sayfa 65] olan, en güç zamanlarda, gerçek enternasyonalistler olmasını bilmektir.
Uluslararası anlaşmalar ve kongreler üzerine kuruntuya kapılmayalım. Emperyalist savaş sürdükçe, uluslararası ilişkiler, emperyalist burjuvazi tarafından uygulanan askerî diktatörlüğün demirden mengenesi içinde sıkışıp kalırlar. Eğer 2 nolu hükümet olan işçi vekilleri sovyetini hoşgörü ile karşılama zorunda bulunan "cumhuriyetçi" Milyukov bile, 1917 nisanında, partisinin sekreteri, enternasyonalist, Zimmerwald ve Kienthal'e katılan isviçreli sosyalist Fritz Platten'e, her ne denli bir Rus kadını ile evli olan bu adam, karısının akrabalarını ziyarete gelmiş, her ne kadar Riga'da 1905 devrimine katılmış, bundan ötürü bir Rus hapishanesine atılmış ve hapisten salıverilmek için, çarlık hükümetine, onun ödenmesini istediği bir inanca akçesi ödemişse de, Rusya'ya girme izni vermemiş ise, - eğer, diyorum, "cumhuriyetçi" Milyukov 1917 nisanında Rusya'da bu biçimde davranabilmiş ise, burjuvazinin ilhaksız barış vb. üzerindeki vaat ve inancalarının, söz ve bildirimlerinin kaç para ettikleri kolay anlaşılır.
Ya Trotski'nin İngiliz hükümeti tarafından tutuklanması? Ya Martov'un İsviçre'den ayrılmasına izin verilmemesi, onu, kendisini Trotski'nin yazgısının beklediği İngiltere'ye çekmek için çevrilen dolaplar?
Kuruntuya kapılmayalım. Kendimizi aldatmayalım.
Stockholm'den bile, bize ne enternasyonalizme bağlı sosyalistlerin, ne de hatta, yırtıcı bir askerî sansürün varlığına ve onun sağladığı bütün olanaklara karşın, onların mektuplarının hile gelmesine izin verilmediği tanıtlanmış bulunduğuna göre, uluslararası konferans ya da kongreleri "beklemek", enternasyonalizme ihanet etmek demektir.
Partimiz "beklememeli"dir; hemen III. Enternasyonali kurmalıdır; Almanya ve İngiltere'de hapse atılmış bulunan yüzlerce sosyalist o zaman rahat bir soluk alacaklardır; [sayfa 66] grev ve gösterileri bugün şu sefil, şu dalavereci Guillaume'u tir tir titreten binlerce ve binlerce Alman işçisi, yasadışı gazetelerde, kararımızdan haberdar olacaklardır; Karl Liebknecht'e, ve yalnızca ona nasıl kardeşçe bir güven beslediğimizi bileceklerdir; bizim, "devrimci aşırıcılık"a karşı, şimdi de savaşım verme irademizi öğreneceklerdir; ve bu da onları devrimci enternasyonalizmlerinde doğrulayacaktır.
Çok verilenden, çok istenecektir. Dünyanın hiç bir ülkesinde bugün Rusya'daki kadar özgürlük yoktur. Bu özgürlükten, burjuvazinin ya da burjuva "devrimci aşırıcılık"ın desteklenmesini öğütlemek için değil, ama hem sosyal-şoven döneklerin, hem de kararsız "merkezci"lerin yenilmez düşmanı olan III. Enternasyonali, çekinmeden, dürüstçe, proleter olarak, Liebknecht'e yaraşır biçimde kurmak için yararlanalım.
18. Bu söylenenlerden sonra, Rusya'da sosyal-demokratların birleşmesinin söz konusu olamayacağını tanıtlamak için uzun söylevlere hiç bir gereksinme yok. Liebknecht gibi ikiye bölünmüş kalmak. Örgütlenme Komitesi partisi ile, Raboçaya Gazeta'da Potresov'la blok kurmayı hoş gören, işçi vekilleri Sovyeti Yürütme Komitesinde ödünç (istikraz) lehinde oy veren,[50] "aşırıcılık" içine batan Çheydze ve Çereteli ile birleşme fikrini bir an bile kabul etmekten iyidir - çünkü devrimci proletarya ile kalmak demektir bu.
Bırakalım ölüler kendi ölülerini gömsün. Kararsızlara yardım etmek isteyen herkes, ilkin kendisi duraksamaktan vazgeçmeli.
Petersburg, 28 Mayıs 1917.
İlk kez, 1917 eylülünde
"Priboy" yayınlarında broşür
olarak yayımlanmıştır.
İmza: N. Lenin.
