İKİNCİ DALGA 1917

Raboçi Put (İşçi Yolu) No. 6,

9 Eylül 1917

Stalin.

Rus devriminin ilk dalgası, Çarlığa karşı bir mücadele olarak başladı. O zamanlar devrimin esas güçleri işçiler ve askerlerdi. Ama yegâne güçler onlar değildi. Bunların yanı- sıra liberal burjuvalar (Kadetler) ve İngiliz ve Fransız ka­pitalistleri de «faal» diler, birinciler, İstanbul üzerine yürü­mekteki yeteneksizliği nedeniyle Çarlığa sırt çevirdiler ve İkinciler, Çarlığın Almanya ile ayrı bir barış yapma arzusu nedeniyle ona ihanet ettiler.

Böylece gizli bir koalisyon niteliğinde bir şey ortaya çık­tı ve bunun baskısıyla Çarlık sahneyi terketmeye zorlandı. Çarlığın devrilişini izleyen günde, gizli koalisyon, açık bir koalisyon haline geldi ve Geçici Hükümet ve Petrograd Sovyeti, Kadetler ve «devrimci demokrasi» arasında kesin bir anlaşma biçimine büründü.

Ama bu güçler tamamen farklı hedefler güdüyorlardı. Kadetler ve İngiliz ve Fransız kapitalistleri, kitlelerin dev­rimci coşkusunu, büyük bir emperyalist savaşın amaçları uğruna sömürmek için yalnızca küçük bir devrim yapmak isterlerken, işçiler ve askerler, tam tersine, çiftlik sahiplerini devirmek ve emperyalist burjuvaziye gem vurmak, savaşa son verilmesini sağlamak ve adil bir barışı güvence altına almak amacıyla, eski rejimin tamamen yıkılması ve büyük bir devrimin tam zaferi için uğraşıyorlardı.

Bu temel çelişki, devrimin daha da gelişmesinin teme­lini oluşturdu. Aynı zamanda Kadetlerle koalisyonun dayanaksızlığını da önceden belirledi.

Ağustos’ta olan en sonuncusu da dahil olmak üzere, iktidar bunalımları denilen bütün şeyler bu çelişkinin dile gel­mesiydi.

Ve eğer bu bunalımların akışı içinde başarı her defa­sında emperyalist burjuvazinin tarafmda olduysa ve eğer her bunalımın «hallinden» sonra işçiler ve askerler aldatıl^ dıysa ve koalisyon şu ya da bu biçimde ayakta tutulduysa, bu yalnızca emperyalist burjuvazinin ve onların partileri­nin örgütlülüğü ve mali gücü nedeniyle değildir; aynı za­manda küçük-burjuvazinin ve onun partilerinin, Sosyal-Dev- rimci ve Menşevik partilerin — ki bunlar, genelde küçük- burjuva olan ülkemizde hâlâ küçük burjuvazinin geniş kit­lelerinin desteğine sahiptirler — yalpalayan üst kesimlerinin her defasında «barikatın öbür yanında» yer alıp, iktidar mü­cadelesini Kadetler lehine çözmeleri nedeniyledir.

Kadetlerle koalisyon, en büyük gücüne, koalisyon üyele­rinin bütünlüklü bir savaş cephesi kurdukları ve silahlarını «Bolşevik» işçilere ve askerlere çevirdikleri Temmuz gün­lerinde ulaştı.

Bu bakımdan Moskova Konferansı, yalnızca Temmuz günlerinin bir yankısıydı. Bolşeviklerin konferansa alınma­ması ise, ülkenin «yiğit güçleri» ile yapılan «dürüst koalis­yonsun sağlamlaştırılmasının teminatı olacaktı, çünkü Bol­şeviklerin tecrit edilmesi, Kadetlerle koalisyonun kalıcılığı için zorunlu koşul olarak görülüyordu.

Kornilov isyanına kadarki durum buydu.

Kornilov’un eylemi tabloyu değiştirdi.

Daha Moskova Konferansı’nda açık hale geldi ki, Ka­detlerle ittifak, yalnızca... Bolşeviklere karşı değil, fakat tüm Rus devrimine, devrimin kazanmalarının ta varlığına karşı Komilovlar ve Kaledinlerle bir ittifak haline gelme tehdi­dini taşımaktaydı. Moskova Konferansının boykot edilmesi ve Moskova işçilerinin protesto grevi, bu toplantının karşı- devrimci karakterini teşhir etti ve komplocuların planlarını suya düşürdü; bu anlamda yalnızca bir uyarı değildi, aynı zamanda, hazırlıklı olmaya çağrıydı. Çağrının boşlukta yan­kılanan bir ses olarak kalmadığını biliyoruz: bir dizi şehir derhal protesto grevleriyle cevap verdi...

Bu uğursuz bir işaretti.

Kornilov isyanı, yalnızca birikmiş olan devrimci öfke selinin kapaklarını açtı, yalnızca geçici olarak zincire vu­rulmuş olan devrimi serbest bıraktı, onu hızlandırdı ve ile­riye yöneltti.

Ve burada, karşı-devrimci güçlere karşı verilen savaşın— sözlerin ve vaadlerin doğrudan mücadele içinde gerçek iş­lerle denendiği — ateşi içinde, kimlerin devrimin gerçek dos­tu ve kimlerin düşmanı olduğu, kimlerin işçilerin, köylüle­rin ve askerlerin gerçek müttefiki olduğu ve kimlerin onla­rın davasma ihanet ettiği açığa çıkmıştır.

Çok farklı malzemelerden büyük bir zahmetle derilip çatılan Geçici Hükümet, Kornilov isyanının tam da ilk dar­besinde bağlantı yerlerinden patladı.

«Üzücü» ama gerçektir: Koalisyon, «devrimi kurtarma» konusunda laf ebeliği yaparken bir güç gibi gözüküyor, ama devrimi ölümcül tehlikeden gerçekten kurtarma meselesi söz konusu olduğunda bir hiç olduğu ortaya çıkıyor.

Kadetler Hükümetten istifa ettiler ve Kornilovculârla dayanışmalarını açıkça gösterdiler. Her tondan ve her tü r­den emperyalistler,' bankerler ve fabrikatörler, işletme sa­hipleri ve vurguncular, çiftlik sahipleri ve generaller, «No- voye Vremyaanm kalemşörleri ve «Birjovka»mn korkak pro­vokatörleri — hepsi, başta Kadet Partisi olmak üzere, İngi­liz ve Fransız emperyalist klikleriyle ittifak içinde, devri­me ve devrimin kazanımlarma karşı, karşı-devrimcilerle ay­nı kamp içinde bulunuyorlardı.

Kadetler le ittifakın, köylülere karşı çiftlik sahipleriyle, işçilere karşı kapitalistlerle, askerlere karşı generallerle it­tifak anlamına geldiği ortaya çıktı.

Milyukov’la uzlaşan herkesin Kornilov’la uzlaştığı ve devrime karşı çıkması gerektiği ortaya çıktı, çünkü Milyu- kov ve Kornilov «bir»dir.

İşte yeni devrimci kitle hareketinin, Rus Devriminin ikin­ci dalgasının temelinde yatan da bu doğrunun belli belirsiz sezilmesiydi.

Ve eğer ilk dalga Kadetlerle yapılan koalisyonun zafe­riyle sona erdiyse (Moskova Konferansı), ikinci dalga bu koalisyonun yıkılmasıyla, Kadetlere karşı açık savaşla baş­ladı.

Generallerin ve Kadetlerin karşı-devrimine karşı mü­cadele içinde, cephe gerisinde ve cephede, nerdeyse yok ol­muş olan Sovyetler ve Komiteler yeniden canlanıyor ve . güç­leniyorlar.

Generallerin ve Kadetlerin karşı-devrimine karşı mü­cadele içinde, işçilerin ve askerlerin, denizcilerin ve köylü­lerin, demiryolu, posta ve telgraf işçilerinin yeni devrimci komiteleri ortaya çıkıyor.

Bu mücadelenin ateşi içinde Moskova’da ve Kafkasya’ da, Petrograd’da ve Urallar’da, Odesa ve Harkov’da yeni ye­rel iktidar organları ortaya çıkıyor.

Bunun nedeni, şu son birkaç gün içinde kuşkusuz sola kaymış olan — ki bu kuşkusuz hiç de önemsiz değildir — Sos- yai-Devrimciler ve Menşevikler tarafından alınan yeni ka­rarlar değildir.

Bunun nedeni, burjuva basının hayaletiyle «Dyen» ve «Volya Naroda»nın korkak filistenlerine şantaj yaptığı «Bol- şevizmin zaferi» de değildir.

Bunun nedeni, Kadetlere karşı mücadele içinde ve bun­ların iradesine rağmen, karşı-devrimin güçlerini açık savaş­ta yenmiş olan yeni bir iktidarın doğmasıdır.

Bunun nedeni, bu yeni iktidarın, savunmadan saldırı­ya geçerken, kaçınılmaz olarak çiftlik sahiplerinin ve kapi­talistlerin hayati çıkarlarına el uzatması ve böylece geniş iş­çi ve köylü kitlelerini kendi etrafında toplamasıdır.

Bunun nedeni, bu «tanınmayan» iktidarın bu şekilde davranması sonucu, şeylerin kendi mantığı ile «yasallaşma» sorununu gündeme getirmeye zorlanmasıdır, ve karşı-dev- rimci komplocularla olan yakın akrabalığı ortaya çıkmış olan «resmi» iktidarın, anlaşıldığı kadarıyla, ayaklarının altın­daki toprağm kaymakta olduğudur.

Ve son olarak bunun nedeni, yeni şehirlere ve bölgelere hızla yayılmakta olan devrimin bu yeni dalgası karşısında, dün hâlâ Kornilov karşı-devrimine kesin savaş veımekten çe­ kinen Kerenski Hükümeti’nin, bugün cephe gerisinde ve cephede Kornilov ve Kornilovcularla birleşmekte olması ve aynı zamanda devrimin ocaklarının, «izinsiz» işçi, köylü ve asker Komitelerinin dağıtılmasını «emrediyor» olmasıdır.

Ve Kerenski, Kornilovlarla ve Kaledinlerle ne kadar çok birleşirse, halk ile hükümet arasındaki uçurum o kadar ge­nişler, Sovyetler ile Geçici Hükümet arasında bir kopma o kadar olası hale gelir.

Eski uzlaşmacı sloganların ölüm hükmünü bildiren şey, tek tek partilerin kararları değil, bu olgulardır.

Biz hiçbir şekilde Kadetlerden kopma derecesini abart­ma eğiliminde değiliz. Biliyoruz ki bu kopma hâlâ biçimsel­dir. Ama başlangıç için böyle bir kopma bile ileriye doğru atılmış büyük bir adımdır. Gerisini Kadetlerin getireceği varsayılmalıdır. Bunlar şimdiden Demokratik Konferansı boykot ediyorlar. Merkez Yürütme Komitesi’nin kurnaz stra­teji uzmanlarının «kendi ağlarına takmak» istedikleri tica­ret ve sanayi temsilcileri, Kadetlerin izinden yürüyorlar. Bun­ların daha ileriye gidip, işletmeleri ve fabrikaları kapatma­ya devam edecekleri, «demokrasi»nin organlarına kredi ver­meyi reddedecekleri ve ekonomik yıkımı ve yiyecek kıtlığını kasten şiddetlendirecekleri varsayılmalıdır. Ve «demokrasi», ekonomik yıkımın ve yiyecek kıtlığının üstesinden gelme ça­basında, kaçınılmaz olarak burjuvaziyle kararlı bir müca­dele içine çekilecek ve Kadetlerle arasındaki kopmayı daha da derinleştirecektir...

Bu perspektifle ve bu bağıntıda görüldüğünde, 12 Ey- lül’de toplanacak olan Demokratik Konferans özellikle semp- tomatik bir öneme bürünmektedir. Sonucun ne olacağı, ik­tidarı «alıp» almayacağı, Kerenski’nin «boyun eğip» eğme­yeceği— bütün bunlar henüz cevaplandırılmayacak olan sorulardır. Konferansa önayak olanlar belki de bazı kurnaz «uzlaşma» formülleri bulmaya çalışabilirler. Ama kuşkusuz bunun hiçbir önemi yoktur. Devrimin temel sorunları, özel­likle iktidar sorunu, konferanslarla halledilemez. Ama bir şey kesindir: Konferans son birkaç günün olaylarının sonu­cunu çıkaracak, güçler dengesini saptayacak, Rus devrimi-nin şimdiden geçmişte kalmış ilk dalgası ile, ilerleyen ikinci dalgası arasındaki farklılığı ortaya çıkaracaktır.

Ve göreceğiz ki:

O zaman, ilk dalga zamanında, savaş Çarlığa ve onun kalıntılarına karşıydı. Şimdi, ikinci dalga zamanında savaş, Çiftlik sahiplerine ve kapitalistlere karşıdır.

O zaman -— Kadetlerle ittifak. Şimdi — Kadetlerle bo­zuşma.

O zam an—Bolşeviklerin tecrit edilmesi. Şimdi — Ka- detlerin tecrit edilmesi.

O zaman — İngiliz ve Fransız sermayesiyle ittifak ve sa­vaş. Şimdi — ondan büyüyen bir kopma ve barış, adil ve ge­nel bir barış.

Demokratik Konferans neye karar verirse versin, dev­rimin ikinci dalgasının yolu bu ve yalnızca bu olacaktır.

Raboçi Put (İşçi Yolu) No. 6,

9 Eylül 1917

Stalin.