MOSKOVA KONFERANSI’NA KARŞI
(İşçi ve Asker) No. 14,
6 Ağustos 1917
Stalin
Karşı-devrimin gelişmesi yeni bir aşamaya girmektedir.
Terör baskınları ve tahriplerden, kazanmış olduğu mevzileri sağlamlaştırmaya geçmektedir. Kan cümbüşünden ve taşkınlıklardan «anayasal gelişme»nin «yasal yoluna» girmektedir.
Devrim yenilebilir ve yenilmelidir, demektedirler karşı devrimciler.
Fakat bu yetmez. Ayrıca bunun için onay alınmalıdır.
Ve bu öyle sahnelenmelidir ki, bu onay «halkın», «ulus» un kendisi tarafından verilsin, hem de yalnızca Petrograd’da ya, da cephede değil, tüm Rusya’da verilsin. O zaman zafer, kalıcı bir zafer olacaktır. O zaman, şimdiye kadarki kazanımlar, karşı-devrimin gelecekteki zaferleri için bir temel olarak hizmet edebilecektir.
Fakat “bu nasıl yapılacaktır?
Tüm Rus halkının tek temsilcisi olan Kurucu Meclis’in toplanmadı hızlandırılabilir ve savaş ve yıkım, terör baskınları ve tutuklamalar, tartaklamalar ve kurşuna dizmeler siyasetini onaylaması istenebilir.
Ama burjuvazi buna yanaşmayacaktır. Köylülerin çoğunlukta olacağı Kurucu Meclis’te karşı-devrimin siyasetinin ne tanınmasını ne de onaylanmasını kabul ettiremeyeceğini burjuvazi bilmektedir.
İşte bu yüzden, burjuvazi Kurucu, Meclis’in ertelenmesini kabul ettirmek (daha şimdiden kabul ettirmiştir!) istemektedir.
Ve sonunda onu tamamen sonuçsuz kılmak için belki de ertelemeye devam edecektir.
O halde, «çıkış yolu» nedir?
«Çıkış yolu», Kurucu Meelis’in yerine «Moskova Konferanslara geçirmekte yatmaktadır.
«Çıkış yolu», Kurucu Meelis’in yerine «Moskova Konferansı »nı geçirerek, burjuvazinin ve çiftlik sahiplerinin üst tabakasının iradesini halkın iradesi gibi lanse etmekte yatmaktadır.
Tüccarların ve sanayicilerin, çiftlik sahiplerinin ve bankerlerin, Çarlık Duması üyelerinin ve daha şimdiden itaat altına alınmış olan Menşeviklerin ve Sosyal-Devrimcilerin bir konferansını toplamak, ve bu konferansı «Ulusal Meclis» olarak ilan ettikten sonra ondan emperyalizmin ve karşıdevrimin siyasetinin, savaşın yükünü işçilerin ve köylülerin omuzlarına yıkma siyasetinin onaylanmasını almak — işte karşı-devrim için «çıkış yolu» burada yatmaktadır.
Karşı-devrim, kendine ait bir parlamentoya, kendine ait bir merkeze ihtiyaç duyuyor ve bunu yaratmaktadır.
Karşı-devrim, «kamuoyu»nun güvenine ihtiyaç duyuyor ve bunu elde etmektedir.
İşte sorunun özü budur.
Bu bakımdan karşı-devrim, devrimle aynı yolu izlemektedir.
Devrimden öğrenmektedir.
Devrimin kendi parlamentosu, kendi gerçek merkezi vardı ve örgütlü olduğunu hissediyordu.
Şimdi karşı-devrim, kendi parlamentosunu yaratmaya çabalıyor ve onu tam da Rusya’nın kalbinde, Moskova’da, —kaderin cilvesine bakın!— Sosyal-Devrimcilerin ve Menşeviklerin elleriyle yaratıyor.
Ve bü, devrimin parlamentosunun, burjuva-emperyalist karşı-devrimin sıradan bir uzantısı derekesine düşürüldüğü, işçilerin, köylülerin ve askerlerin Sovyetlerine ve Komitelerine karşı bir ölüm-kalım savaşı açıldığı zamana rastlamaktadır!
12 Ağustos’ta Moskova’da toplanacak olan konferansın, bu koşullar altında kaçınılmaz olarak; lokavtlarla ve işsizlikle tehdit edilen işçilere, toprak «verilmeyen» köylülere, devrim günlerinde kazandıkları özgürlüklerden yoksun bırakılan askerlere karşı karşı-devrimci bir komplo organı haline
— bu konferansı destekleyen Sosyal-Devrimcilerin ve Menşeviklerin . «sosyalist lafızları» ile kamufle - edilen bir komplo organı haline — dönüşeceğini kavramak zor değildir.
Dolayısıyla ileri işçilerin görevi: ,
1) Konferansın yüzündeki halk temsilciliği maskesini yırtıp, onun karşı-devrimci, halk düşmanı Özünü gün ışığına çıkarmaktır;
2) Bu konferansı maskelemek için «devrimin kurtuluşu » bayrağını kullanan ve Rusya halklarını aldatan Menşevikleri ve Sosyal-Devrimcileri teşhir etmektir.
3) «Kurtarıcılarsın çiftlik sahiplerinin ve kapitalistlerin kârlarının kurtarıcılarının bu karşı-devrimci entrikalarına karşı kitle protesto, mitingleri düzenlemektir.
Devrim düşmanları, işçilerin aldatılmaya izin vermeyeceklerini, devrimin savaş sancağının ellerinden kaçmasına izin vermeyeceklerini bilmelidir.
Raboçi i Soldat (İşçi ve Asker) No. 14,
Başyazı.
