Kominternde Faşizm Üzerine tartışma - FREIMUTH
24. Oturum, Konu: FAŞİZM
Konuşmacı: FREIMUTH
Yoldaş Bordiga konuşmasında İtalya’daki faşizm üzeri ne çok ayrıntılı bilgi verdi. Bana göre orada sorunun özü ber rak ve kesin biçimde konulmadı. Faşizmin oluşum tarihine ve sebeplerine bakmamız yeterlidir.
Faşizm, savaştan sonra oluşaıf devrimci dalgaya karşı gerici bir karşı-devrim saldırısından başka birşey değildir. Savaş, orduların birbirini yenmeleri yüzünden değil, savaş içinde devrimci hareketler patladığından ve burjuva düzeni tehdit ettiğinden bitti. O zamanlar, en akıllı burjuva politika cılar, bolşevizm tehlikesini bertaraf edip kurulu düzeni kur tarmak için en akd almadık kampanyalara giriştiler. Kasım 1918’den 1920’ye kadar Almanya’nın tüm meydanları anti bolşevik ilanlar ile doldu. Devlet ve kapitalistler her türlü araçla bu burjuva pasifist partileri desteklediler. Bu kampan yanın en ön sırasmda sosyal-demokratlar duruyordu. Belli bir anlamda işbölümü yapıldı. Anti-bolşevik liga, "bolşevizm geliyor, evlerimizi, barınaklarımızı yıkacak” diye küçük buıju- vaziyi korkuturken, Kautsky’nin görevi, işçiler, askerler ara sında bedavaya geniş çapta dağıtılan broşürler ile şaşkınlık yaratmaktı ve oldukça başarılı da oldular. Tüm bu propagan da ve önlemlere rağmen demokratik-pasifist partilerin devlet gücü, 1918-19’daki bolşevik saldırıya karşı koymaya yetme di. Ancak Ebert-Scheidemann’larm sözümona devrimci hükümetinin görevlendirdiği cani Noske’nin eski subaylar dan, gerici, krala sadık bölüklerden oluşturduğu çetelerin sal dırılarından sonra Berlin, Hamburg, Bremen, Düsseldorf, Münih’te ayaklanan devrimci proletarya yenildi. Ve orada Almanya’da faşizmin ilk temelleri atıldı.
İtalya’daki ve Almanya’daki olayları karşılaştırırsak, faşizmin, proletaryanın devrimci ayaklanmasına karşı bir kar şı hareket olarak oluştuğunu görürüz. Küçük veya büyük tüm burjuvazinin sınıf egemenliğinin korunması için faşizme ihtiyacı vardır. Sosyal devrim, kapitalist karşı-devrimi doğur muştur. Devrimci proletarya sadece kendi deneyimlerinden değil, karşı-devrim tarihinden de öğrenmelidir. Faşizm, raporda ve Bordiga’mn könuşmasmda belirtildiği gibi küçük burjuvazinin kendi başına uyguladığı milliyetçi bir politika değildir. Faşizm, kapitalist düzeni korumak, karşı-devrimci mücadeleler ile devrimi yenmek için burjuvazinin bir müca dele biçimidir.
Küçük ve orta katmanların bu mücadelede burjuvazi tarafından kullanılışı faşizmin bu özünü değiştir mez.
Ben, kabaca Almanya’daki faşizmin gelişimine değin mek istiyorum. Bunu 4 aşamada ele alabiliriz.
Birinci aşama olarak, Ebert ile Kapp arasındaki dönemi kapsayan ilk "devrimci" hükümet ile Kapp darbesi arasındaki dönemi alabiliriz. Bu dönemde devrimci proletaryaya karşı, kurulu kapitalist düzeni ve burjuva-sosyal-demokrat hüküme ti korumak için hükümetin onayıyla çeteler oluşturuldu. Ruhr işçileri madenlere, Hamburg işçileri tersanelere elkoy- muştu. İşçiler ancak bu çeteler ve eski ordunun karşı-devrim- ci subayları ve generalleri sayesinde yenildiler.
Ama bu çeteler, burjuva-sosyal-demokrat hükümete uzun süre itaat etmediler ve onu devirmeye kalkıştılar. Faşiz min ilk özelliklerini taşıyan örgütlenmeler bu örgütlerdir.
İkinci aşama olarak Kapp darbesini, bu darbe karşısın da hükümetin korkusunu ve kendi yarattıkları
örgütlere kar şı savaşmak zorunda kalışlarını alabiliriz. İşçiler genel greve çağrıldı ve işçilerin bu mukavemeti karşısında darbe başarı sızlığa uğradı, darbeciler dağıtıldı ama kısa zamanda illegal olarak tekrar örgütlendiler.
Bunlar değişik isimler altında legal ve illegal örgütlen dikten sonra darbe, komplo, terör ile iktidarı ele geçirmeye çalıştılar. Proletaryaya saldırıya geçmeden önce bunlar, demokratik-pasifist hükümet ile hesaplaşıp hakimiyeti ele geçirmek istiyorlardı. Suikastlerle Erzberger ve Rathenaü’yu öldürdüler. İşçiler buna çok büyük tepki gösterdiler.
Bu, faşizmin bireysel terör dönemi olan ikinci aşama, faşizm kitle hareketi haline gelene kadar sürdü. Faşistler bireysel terör ile ve tüm yapılanmalarını temelden değiştir meden iktidara gelemeyeceklerini anlamışlardı.
Faşistler her yerde Marksizme karşı mücadele ettikleri ni anlatıyorlardı. Ama Marksizmi hiçbir hareket faşizm kadar haklı çıkarmadı. İşçiler, birkaç yılda Marksizmi bu derecede haklı çıkaran faşist hareketin aldığı biçimler, eği limler, nitelikler sayesinde birkaç on yılda edinebilecekleri tecrübeye kısa zaman dilimi içinde kavuştular.
Faşizmin üçüncü aşaması olarak onun yığın hareketi haline geldiği dönemi alabiliriz. Faşist hareket ilkönceleri Güneyde olmak üzere politik partiler kurmaya başladı. İlle kurulan faşist parti, Münih’teki Nasyonal Sosyalist İşçi Parti si’dir. Faşizm ilk kurduğu partiye işçi partisi adını vermiş ve karşı-devrimci eylemlerinde kullanmak için ilkönce işçilere yönelmiştir.
İkinci kurulan faşist parti, Kuzeydeki "Alman Halkı Özgürlük Partisi"dir. Bu parti de liberal burjuvazinin özgür lük hareketini çağrıştırmaktadır. Bunlar faşist hareketin Almanya’daki en güçlü partileridir. Faşistler, siyasetlerini burjuva düzenin çöküşü üzerine kurdular. Faşizmin hedef aldığı partiler aslında faşizmin doğmasına yardım eden parti lerdi. Sosyal-demokratlar, merkez ve pasifist küçük-burjuva hükümet, işçilere ve küçük burjuvaziye karşı uygulanan geri ci uygulamaları Versay Anlaşması ve savaş tazminatları gerekçesi ile zorunlu ve haklı gösteriyorlardı.
Faşist hareket bu savaş tazminatları sorununda, işçiler ve küçük burjuvazi arasında çalışacağı konuyu ve dış politika programım buldu.
Burada ben kısaca faşizmin programına değinmek istiyo rum. Dış politikada faşistler Versay Anlaşması’nm iptalini, Fransa ve İngiltere’ye karşı intikam savaşım, Ruhr bölgesi işgaline karşı aktif mukavemeti savunuyorlar. İç politikada, Marksizme, Yahudiliğe, tefeci kapitalizme, parlamentarizme karşı olarak halkın, Cermenlerin diktatörlüğünü savunuyor lar. Tek bir platformda anlaşmış değiller.
Hıristiyanlığa karşı mücadele edip, Vödan kültürüne, yani Cermen barbarlığına geri dönmek isteyenler, faşist ırk öğretisi itibarıyla gen toplumuna geri dönmek isteyenler var. Savaş öncesi monarşiye geri dönmek isteyenler olup, buna karşı çıkıp safkan Almanların diktatörlüğünü savunanlar var. Bu diktatörlüğün nasıl birşey olacağını Hitler’in kendine örnek aldığı Mussolini’de görebiliriz. Bu akım orta ve yük sek dereceü okullarda öğretildiği üzere köklerini tarihte ve ideolojide aramaktadır. Gelecek geçmiştedir.
Ama bu programla faşizm, işçileri ve orta katmanların ileri unsurlarını kazanamayacağım bilmektedir. Bu yüzden işçileri kazanmak için, sekiz saatlik işgününü, sosyal sigorta yı, sınıfların ortadan kaldırılmasını öne sürmüştür. Onlara göre faşist toplumda işçi ve işveren bir ailenin unsurları
olduklarından sınıf çatışması olmayacaktır. Yahudi ve tefeci sermayeye karşı üretici sermayeyi savunmakta ve Henry Ford’u örnek almaktadırlar. Köylüleri kazanmak için de her köylüye bağımsız işletme ve Yahudilerin uşaklığından kurtul mayı vaadetmektedirler.
Faşizmin işçileri ve orta katmanları kazanmaya çalıştığı program noktaları bunlardır. Ve daha faşistlerin yığınları kazanmadıkları dönemde formüle edilen bu .program ile faşistler kitleselleştiler. Faşizm, esas olarak Ruhr işgali ve Cuno hükümeti sırasmda kitleselleşti. 1922 yılının Kasım ayı na kadar faşistler,gizli örgütlerde örgütlüydüler. Rathenau’- nun öldürülmesiyle, yerine getirme politikasının (Erfüllungs- politik) küçük-burjuva demokrat rejimi çok çabuk iflas etti. Mark korkunç-düştü, pahalılık muazzam arttı. Amerika ve İngiltere ile çok iyi ilişkilere sahip olan armatörlerin temsilci si Cuno, bir kurtarıcı olarak görüldü. Ama Çuno’nun-yerine getirmeme politikası (Nichterfüllungspolitik), yerine getir me politikasından daha hızlı iflas etti. Cuno iktidara geldi ğinde 6.000 Mark olan Dolar, o giderken 6 trilyona (6.000.000.000.000) ulaştı.
Kasım 1922' ile Eylül 1923 arası faşizm, kitle hareketi haline geldi. Aynı zaman diliminde devrim de yeni bir yükse liş yaşadı. Bu devrim ile karşı-devrimin bir güç denemesiydi. Burjuvazi bir değişikliğe gitmenin zorunluluğunu komünist ler ve işçilerden daha önce görmüştü. Faşistlerin geniş yığın propagandası bu dönemde başladı, Alman günleri alay göste rileri ve diğer büyük gösteriler bu dönemde faşistlere güven ve güç kazandırdı.
Bizler ilk başlarda yeterince tepki gösteremedik. Gerçi Frankfurt ve Essen’de ülkenin durumunu ortaya koyan kon feranslar vb. yaptık, fakat pratik olarak zayıf kaldık. Faşist ler her yerde harekete geçtikten sonradır ki biz, 1923 Mart’ı ile Temmuz’u arasında canlı, güçlü anti-faşist propaganda ve gösteriler yaptık. Bu eylem Temmuz sonundaki Anti-Faşist Gün ile zirvesine ulaştı. Bu dönemde faşistler bir varlık gös teremediler. Bu Anti-Faşist Gün’den sonra komünist hare ket yıkılan düzenden kaçan unsurlar için bir örgütlenme mer kezi oldu.
Bordiga’nın dediği gibi faşizm, esas olarak küçük-burju- va ve orta katmanlara dayanmaktadır.
Bunların sayısı Alman ya’da yaklaşık 5,5-6 milyondur.
Yoldaş Zinovyev kapanış konuşmasında Alman partisi nin en önemli görevlerinden biri olarak küçük köylülüğün kazanılmasına, en azından tarafsızlaştırtmasına dikkat çekti. Biz küçük köylülüğün örgütlenmesinde Prusya, Faiz, Baden ve Hessen’de önemli başarılar elde ettik. Ayrıca şehirlerde orta katmanlar ve küçük-burjuvazi arasındaki çalışmada da başarılar elde ettik.
Ekim’deki mücadelenin başarıya ulaşmaması bizi olduk ça geriletti. Reichstag seçimlerinde faşistlere oy verenlerin büyük çoğunluğu o zamana kadar komünist harekete sempa ti duyuyordu.
Proleter başkaldırının yokolmasıyla bu kesim komünist harekete karşı güvenini yitirdi ve faşist kampa geç ti.
Faşizmin üçüncü aşamasının zirvesi, Ekim’den hemen sonra 9 Kasım’da meydana gelen Hitler darbesidir. Bundan aslmda bir, darbe diye sözetmek yanlıştır. Bu Hitler hareke tindeki milliyetçi-toplumcuların (Nationalsozialisten) büyük ve geniş bir ayaklanma hareketidir. Münih’te faşistler, on binin üzerinde çok iyi silahlanmış halde ve önlerinde onları örgütleyen Alman ordusunun dünya savaşındaki şanlı önder lerinden Ludendorff olmak üzere harekete geçtiler ama bu faşist sürü ilk vızıldayan birkaç kurşun ile birlikte, daha ayak lanmasının ilk saatlerinde çil yavrusu gibi dağıldı. Devrimci proletarya birkaç gün önce, 20-24 Ekim arası Hamburg’daki sokak savaşlarında sadece 200 kişiyle, Reichswehr’in tank, top ve makinah tüfeklerle donanmış on bin kişilik birliğine, polisine ve deniz kuvvetlerine karşı 3 gün 3 gece dayandı. Hitler hareketi ile karşılaştırınca devrimci proletaryanın nasıl bir mücadele gücü, bilinci ve fedakarlığına sahip oldu ğu görülmektedir. Bu bize gelecekteki mücadeleler açısın dan umut vermektedir.
Siyasal aşama olarak faşizmin yığın hareketi Hitler dar besi ile noktalandı. Onlar cephe değiştirip değişik mücadele metodlanna yöneldiler. Programlarında parlamentoya karşı olmalarına rağmen seçimlere katıldılar. 6 Nisan’daki yerel seçimde, çıkış yerleri olan Münih’te büyük başarı kazandı lar. 1922’ye kadar yığın hareketine sahip olmadıkları büyük şehirlerde de görüldüğünden daha güçlü olduklarını gösterdi ler. Ama 6 Nisan’dan Reichstag seçimlerinin yapıldığı 4 Mayıs’a kadar Münih’te büyük bir değişiklik oldu ve faşistler oylarının üçte birini Alman Milliyetçi Partisi’ne kaptırdılar. Faşizm, orta 'katmanların güçlü olduğu bütün. şehirlerde önemli başarılar elde etti.
Faşizm, işçi hareketinin güçlü olduğu bölgelerde de önemli bir taban kazanmıştır. En büyük başarıyı, güçlü bir endüstri merkezi olan Nürnberg-Fürth’te elde etmiştir. Fran- konya’da faşistler oyların %20,3’ünü almışlardır. Bunun yanında Turingya, Saksonya ve Hamburg gibi sanayi merkez lerinde önemli başarılar elde etmişlerdir.
Şimdi de Almanya’daki mücadele metodlarına değin mek istiyorum'. Faşist hareketin gelişmesinin başlangıcında biz de hemen hemen tüm diğer kardeş partiler gibi aynı hata yı yapıp tarafsız kaldık. Fakat Kapp darbesi sırasında bu, hala mücadele eden proletarya tarafından pratikte düzeltildi ve biz sadece Kapp darbesine karşı değil, karşı-devrimci sos- yal-demokrat hükümete karşı da aktif direnişe geçtik. İşçiler genel greve gitmekle kalmayıp kaderlerini kendi ellerine almak için silahlandılar ve ilk defa kızıl ordunun sözü edildi.
İleriki mücadelelerde küçük-burjuva hükümetin faşistleri devrimci proletaryaya karşı ve faşizmi ezmek için devrimci proletaryayı faşistlere karşı nasıl kullandığını görüyoruz. Erz- berger ve Rathenau’nun öldürülmelerinden sonraki hareket te komünistler, önder güç olmaktan çok sosyal-demokrat hareketin kuyruğuna takıldılar. Bu mücadelelerde biz kendi mizi sosyal-demokratlardan yeterince ayırıp, bağımsız bir güç olarak mücadeleye katılamadık.
Komünist hareketin diğer kesimlerinin de faşizme karşı kullandığı yanlış metodlar mahkum edilmelidir. Örneğin en göze batan örneklerden birisi Radek’in Alman faşistlerine yönelik yazdığı Schlageter-mektubudur. Bu mektup, belli anlamda faşist hareketi ahlaki olarak haklı çıkarıyordu, mek tubun başlığı zaten; "Karşı-devrimin yiğit askerlerine"ydi. Faşist ve komünist basında yeralan devamlı yazılarda faşist ler ile komünistlerin ittifakından ve "bir parça ortak yol"dan bahsediliyordu. Halbuki komünizm ve faşizm sü ve ateş gibi dir, yanyana durmaları mümkün değildir.
Bu tavırlar bizim faşistlere karşı yürüttüğümüz mücâdelede şaşkınlığa yolaç- mıştır. Bu durum faşistler ile tartışma imkanlarım da yarat mış ve tücrebelerimizden orta katmanlar üzerinde Versay Anlaşması, Ruhr işgali, Sovyetler Birliği’nin bunlara karşı tütumu üzerine sade formülasyonlarm ittifak önerilerinden daha fazla etkili olduğu görülmüştür.
Yine Almanya’da ya komünist ya da faşist diktatörlü ğün geleceği söylenerek, faşizm, orta katmanlara! diktatörlü ğü şeklinde formüle edilerek tartışma yanlış yönde yürütül dü.
Toparlarsak: Faşistler ile ittifak değil, Sovyet Almanya’ sını kurmak ve kapitalist uşaklıktan kurtulmak için onlara karşı en keskin mücadele.
Şimdi de proletaryanın faşizme karşı mücadelesinin biçimleri. Burada akla ilkönce birleşik cephe gelmektedir, ama bu sadece tabandan, devrimci mücadele için işçilerin birleşik cephesi olabilir.
Faşizme karşı mücadelede proletar yaya sadece devrimci komünizmin mücadele araçları, yön temleri ve ideolojisi yol gösterebilir. Başka bir yol yoktur.
Sık sık, komünistler gibi kendilerinin de faşizmin düşma nı olduğunu iddia eden sosyal-demokratlarla ittifak sorunu gündeme gelmektedir ve bazen de bunların tuzağına düşül- mektedir. "Gerçekte sosyal-demokrasi ve faşizm aynı amaca ulaşmanın iki değişik yöntemidir, yani, büyük burjuvazinin proletarya üzerindeki diktatörlüğünün korunması." "Sosyal— demokrasi ile faşizm bir zıtlık değil, görünüşteki çatışmaya rağmen et ve kemik gibi birbirini tamamlayan iki nesnedir. Bu yüzden sosyal-demokratlar faşizme karşı mücadelede hiç bir zaman devrimci proletaryanın müttefiki olamazlar. Sos- yal-demokrasinin tarihi misyonu, proleter devrimleri çağında onu faşizmin yanında yeralmaya zorlamaktadır.”
Frankfurt kongresinden sonra biz, tüm taktiğimizi ger çek devrimci bir yöntem ile değiştirip, faşistler nerede bir eylem yaparsa şiddetle eylemi engelleme kararı aldık ve ger çekten de devrimci bir küçük savaşa başladık. Bu eylemi göz den düşürmek için burada eski Brandlerci parti yönetimi ve Radek tarafından yalanlar yayılıp, Halle ve Fürstenwalde’de ki "yenilgi"den vb. bahsedildi. Belli olumsuzlukların olduğu doğrudur. Saflarımızda hala bir sürü sözde devrimci vardır. Bunlar bu tip yenilgilerden sonra mücadeleden çekilmekte dirler, bunlar rahat ye diizen içinde toplantı ve kararlar ile devrim yapmak istemektedirler, bunlardan temizlenmek iyi dir.
Diğer kesim ise, belli yenilgilerin olmasına rağmen bizim de başarılarımızın olduğunu, bir sürü yerde polisin elinden silahının alındığını, demiryolu trafiğinin durduruldu ğunu vb. belirtip, bu yeni metodun mükemmel olduğunu söy- lemekteler.. Bunlar yeni yetişen ve mücadelenin dümdüz git mediğini, oldukça zorlu, uzun bir süreç olduğunu kavrayan devrim savaşçılardır. Halle ve Fürstenvvalde olaylarının pro letaryanın cesaretini kırmadığım, Neubrandenburg’dakiAlman Günü’ne faşistleri ve polisi yenerek son veren komü nist hareket göstermiştir.
Bu mücadeleler, sosyal-demokrasinin anti-faşistliğinin maskesini de düşürmüştür. Faşistlerin toplantılarına, gösteri lerine izin verip onları koruyan, komünist karşı1eylemleri yasaklayan ve faşistler ile elele. bastıran sosyal-demokratlar- dır. Bu olaylar burjuvazinin tarihi misyonunu yüzlerce toplan tı ve bildiriden daha iyi göstermektedir.
Ve bu mücadelenin üçüncü politik yönü olarak komü nistlerin durumu.
Parti basım hemen hemen tamamen baskı altındadır.
Toplantılar yasaklanmakta ya da konuşmacılar çoğunlukla illegal veya hapiste olduklarından yapılması mümkün olma maktadır. Bu şartlar altında geniş propaganda yapmak müm kün değildir. Ama faşistler ile bu mücadelelerden sonra en küçük yerlere kadar tüm burjuva basın, artık yokolmuş
olan, yaşamayan Komünist Partisi’ni birdenbire çok büyük bir teh like olarak tanıtmaya başladı.
Çatışmalarda sadece iki üç bin komünist yeralmaktadır, ama bir gün sonra 30-40 milyon gazete okuyucusu, büyük başlıklarla "Faşistler ile komünistle rin çatışması" veya "Komünistler ile polisin kanlı çatîşma- sı"nı okumaktadır. İşçiler böylece faşizme ve karşı-devrime karşı kimin gerçek mücadele yürüttüğünü görmektedirler. Bu mücadele biçimi doğruluğunu göstermiştir.
Biz burada faşizmi, tarihi ve toplumsal sınırlılığı içinde, burjuva toplumun diğer örgütlenmelerinin yanında bağımsız bir hareket olarak ele aldık. Burjuva toplumun ve onun siya sal sınıf örgütlerinin, özellikle sosyal-demokrasinin ne ölçü de faşist metodlar kullandıkları ayrı bir araştırma konusu dur.
Faşizmin, özünden, toplumsal konumundan, iktisadi ve sosyal yapısından yola çıkarak geleceğine göz atarsak, onun iç çelişkilerinin, barındırdığı çelişkili iktisadi ve sınıf çıkarları nın onu yıkıma götüreceği genel sonucunu çıkarabiliriz. İtalya’da olduğu gibi zafere ulaştığı yerlerde faşizm, siyasal ola rak çok çabuk iflas etmekte ve bunu iç parçalanma takip etmektedir. "İkinci güçlü faşist hareketin varolduğu Alman ya’da faşistlerin tek başına iktidara gelmeleri -h iç olmazsa önümüzdeki yakın dönemde- mümkün değildir. Çünkü ora da devrimci proleter hareket güçlüdür." Faşizmin kitle hare keti haline gelmeye başladığı her yerde onu aşmanın yolu, şaşırtılmış kitlelere kurtuluşun tek yolunun komünizmde olduğunu açık, kesin ve cesur bir şekilde göstermekte yat maktadır.
Son olarak toparlıyorum: "Faşizm, proleter devrimleri çağında ve kapitalist toplum düzeninin çöküş
çağında karşı devrimin klasik biçimlerinden bir tanesidir. Faşizm, proletar yanın iktidar mücadelesine başladığı ama devrimci tecrübe nin eksik olduğu, öncü devrimci sınıf partisinin olmadığı, proleter devrimin örgütlenemediği ve yığınların ayaklanması nın proletarya diktatörlüğünün kurulmasına kadar yükseltile- mediği yerlerde yığın hareketi haline gelecektir.
Faşizm, büyük burjuvazinin proletaryaya karşı bir mücadele aracıdır. Faşizm, burjuva düzeni proletaryadan korumak için devletin mücadele araçlarının yetmediği yerde kullanılan legal olma yan
bir mücadele aracıdır. Faşizm, büyük sermayenin prole taryaya karşı mücadelede kullandığı, yapısı itibarıyla bir küçük-burjuva harekettir.”
Son olarak komünistlerin faşizme karşı mücadelesi üze rine: Bu mücadele, hem faşizmin siyasal olarak aşılmasını hem de onun silahlı saldırılarına karşı devrimci proletarya nın korunmasını hedeflemelidir. Bunlar şunlardır:
A- SİYASAL ALANDA
1 - Komünist Partinin, proleter yığınların, burjuva o katmanların ve küçük köylülerin komünist
harekete güven duymasını sağlayacak ve kurtuluşun komünizmde olduğunu gösterecek bir devrimci stratejiye ve politikaya sahip olunması.
2 - Faşizmin, işçi düşmanı ve karşı-devrimci karakteri üzerine işçi sımfınm sistematik aydınlatılması. -
3 - Proleterleşmekle tehdit edilen küçük burjuva ve küçük köylülerin kendi durumları ve büyük sermayenin bir aygıtı olarak faşizm üzerine sistematik aydınlatılması.
4 - Aktif dış politika. Emperyalist barış antlaşmalarına, tazminat politikasma vb. karşı mücadele.
Emperyalist dış politika üzerine işçilerin aydınlatılması.
5 - Faşizme karşı mücadelede tüm emekçi katmanların birleşik cephesi için mücadele.
6 - Anti-faşist mücadelenin parti merkezine bağlan sı, basın-yayın ve her türlü yolla
faşizme karşı mücadele.
B-ÖRGÜTSEL VE ASKERÎ ALANDA
1 - Silahlanmış faşizme karşı silahlı işçi birlikleri oluşturulması.
2 - Faşist gösterilere karşı güvenliği sağlanmış karşı gösterileri.
3 -T şçi kuruluşlarına ve önderlerine karşı yönelen faşist teröre karşı genel grevin ve yığın terörünün örgütlenmesi.
4 - Faşistlerin işletmelerden atılması.
5 - Faşist gösteriler için kullanılan demiryolu ile ulaşı mın engellenmesi. '
6 - Faşistlerin silahsızlandırılması ve silahlarına el konulması.
Yoldaşlar bu 12 nokta bizim Almanya’daki deneyimleri miz sonucu çıkarılmıştır. Bunlara diğer ülkelerin durumuna uygun mücadele metodları eklenmelidir.
Yoldaşlar,'komünist hareketin yeni gelişmeye başladığı yerlerde faşizme karşı mücadele, iyi bir fırsat olarak değerlendirilmelidir. Faşizmin varlığı, silahlı karşı-devrimin ancak silahlı bir mücadele ile yıkılabileceğini daha iyi göstermekte dir. Faşizme karşı mücadeleden, proletaryayı kurtuluş sava şında zafere götürecek olan mücadele metodlarmı öğrene lim.
A.g.e., s. 752.
30. Oturum, Konu: AYDINLAR SORUNU
Konuşmacı: C. ZETKİN
C. Zetkin, bu konuşmasında aydınlar arasında çok güçlü bir politizasyonun yaşandığım, bu sürecin
en belirgin ifadesi olarak aydınların faşizme kayışını gösteriyor. Aydınların sadece faşizmin taşıyıcısı olmadıkları, aynı zamanda onun ideolojisinin yaratıcıları oldukları belirtiliyor.
Devamla aydınların, burjuva toplumun ilk ideolojik savaşçıları oldukları ve onu silahla da koruduklarını belirtip, faşistler olarak bugün kü aydınların ise, -kısmen faşizme kaymış reformistler sayıl mazsa- burjuvazinin son mücadele grubunu oluşturdukları nı söylüyor.
Konuşmanın devamında aydınların politize olmasına faşizmin yanında burjuva-demokrat pasifizmi örnek verili yor.
A.g.e., s. 959.
